Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 25-05-2009 11:30:00

Wetzel en het schrikbarend goede jaar

DEN HAAG - De laatste keer spraken we elkaar aan het begin van het seizoen. André Wetzel was toen nog trainer, en in trainingspak, zittend in een veredeld ballenhok stak hij van wal over de bliksemstart van ADO Den Haag. Negen maanden later ontmoet ik hem in het moderne Forepark stadion. Strak in pak spreekt de opgewekte Wetzel onder andere over de schrikmomenten in het afgelopen seizoen, zijn aftreden als trainer, en het verbeterde imago van de club.


"Het was een schrikbarend goed jaar, maar er zaten wel een aantal schrikmomenten in. Daar kun je niet omheen, maar uiteindelijk is het een fantastisch seizoen geweest. Sportief gezien hebben we boven de doelstelling gepresteerd, en als je ziet wat we aan imagoverbetering tot stand hebben gebracht. Dat is werkelijk gigantisch. De hele regio is positief over ADO Den Haag. Er komen weer oudere mensen kijken, kinderen en families. Het stadion was de laatste vier wedstrijden uitverkocht. Fantastisch."

In Den Haag blijft het imago een belangrijk aandachtspunt. Voor de gehele organisatie, al vervult Wetzel hier graag een belangrijke rol in. "Die uitstraling van correct en fatsoenlijk is één reden waarom ze mij gevraagd hebben hier trainer te worden. Dat is iets wat ik bewerkstellig zonder daar heel bewust mee bezig te zijn. Maar ik ben ook wél heel bewust met dingen bezig. Sturen, vorm geven, preventief bezig zijn. Naar de fans toe is dat niet alleen mijn taak, maar van de gehele club. In de Raad van Commissarissen zit speciaal iemand die supportersbeleid doet. We zijn de dialoog aangegaan met de supporters, hebben ze serieus genomen, en ook een plek gegeven. Ze zijn zelf verantwoordelijk gemaakt, en dat pakken ze heel goed op."

Het beroemde Midden-Noord kwam min of meer terug, er wordt een eigen supportershonk gebouwd, en in overleg is veel mogelijk wat betreft spandoeken en vuurwerk. Alles wordt door de buitenwereld echter nauwlettend gevolgd, en onder een vergrootglas gelegd. "Dat realiseren we ons elke dag. Een imago dat je twintig jaar lang op zijn Hollands gezegd naar de klote hebt geholpen, bouw je niet in een half jaar weer op. We zijn er echt nog lang niet." 
 

ADO beleefde een golvend seizoen. Na de eerste twee competitiewedstrijden stond de ploeg uit de residentie aan kop, maar kort daarna volgde een reeks met zeven nederlagen op rij. Het eerste schrikmoment, volgens Wetzel. De ploeg herpakte zich, en thuis tegen De Graafschap volgde het tweede schrikmoment. Christian Kum werd uit het veld gestuurd, maar met tien man wisten de Hofstedelingen, dankzij een doelpunt van de in januari overgekomen Berry Powel, toch tot winst te komen.

Later wordt in het eigen stadion de wedstrijd tegen Sparta, met een man meer, in de slotfase weggegeven (1-2). "Dat was ook voor mij een beetje de druppel. Ik was al een maand of twee bezig om mijn functie te splitsen. Vanaf de eerste dag was duidelijk dat die dubbelfunctie (technisch directeur en trainer) in de Eredivisie niet te doen was, maar alles was afgesproken toen we nog in de eerste divisie zaten. Omdat de club er financieel natuurlijk niet zo goed voor stond het eerste half jaar, ben ik het toch blijven doen. Het was keihard werken, maar de resultaten waren goed."

Uiteindelijk besloot Wetzel zijn trainingspak toch in de kast te hangen. Hij was van mening dat de groep iemand nodig had die er bovenop zat, en niet iemand met nog een baan ernaast. De situatie ging zich wreken in de groep, en ook zijn eigen gezondheid leed er onder. "De wedstrijd tegen Sparta is een katalysator geweest in dat geheel. Al leefde het al sinds eind januari."

Het afstoten van zijn trainerstaken leverde Wetzel meer tijd op, waardoor hij zich meer kon concentreren op zijn werkzaamheden als technisch directeur. Toch viel het moment hem in beginsel zwaar. "De eerste twee weken moest ik emotioneel wel wennen aan het feit dat ik die beslissing genomen had. Je hebt het gevoel dat je een kindje loslaat. Je hebt vier maanden voorbereiding gedaan en tien maanden met die groep gewerkt, en dat geef je dan toch aan een ander. Toen ik dat verwerkt had heb ik eigenlijk een week alleen maar geslapen. Ik ging om half acht naar bed ’s avonds, ik was zo moe. Toen merkte ik pas hoe ver weg ik eigenlijk was."

"Ik heb niet het idee dat ik het vak ga missen. Op de tribune voel ik mij nog wel ongemakkelijk, als ik naar mijn jongens kijk. Zo zie ik ze nu nog, maar misschien kijk ik volgend jaar al naar de ploeg, met de trainer, waar ik eindverantwoordelijk voor ben. In mijn leven heb ik een aantal keer afscheid genomen van iets, en eigenlijk ben ik daar heel goed in. Als ik ergens afscheid van neem, is het ook weg bij mij. Ik denk eerder dat ik doorgroei naar een rol als algemeen directeur, dan dat ik als coach terugkeer."

Het moment waarop Wetzel afscheid nam leverde in emotioneel voetballand veel ophef op. Zou de sympathieke trainer bang zijn voor een tweede degradatie op zijn CV? Loopt hij weg voor zijn verantwoordelijkheden? Er werd van alles beweerd, iets wat Wetzel vooraf zeker heeft meegenomen in zijn overwegingen. Maar eigenlijk was er voor hem en de club maar één ding belangrijk: in de Eredivisie blijven! En hoe men er dan verder over dacht maakte niets uit. "Voor mijn gevoel was het heel duidelijk dat ik verantwoordelijk zou blijven. Het zou mijn verantwoordelijkheid zijn geweest als we waren gedegradeerd, net zoals het ook mijn verantwoordelijkheid is dat we er nu in zijn gebleven. Mensen die zeggen dat Atteveld ons er in gehouden heeft, lach ik uit. Dat is onzin! Ik heb het tien maanden gedaan, en hij één. Zou het negatief afgelopen zijn, dan was ook niet alleen hij de schuldige geweest."

"Verder heb ik gewoon mijn voetbalverstand gebruikt. De groep had veel aandacht nodig op dat moment, en dus behoefte aan iemand die als een bok op de haverkist zit. Dat kon ik in die dubbelfunctie steeds minder goed opbrengen. Dat heb ik mijzelf uiteindelijk zo kwalijk genomen, dat ik zei, laat iemand anders het maar doen."

door HANS DE BEUN