Het is de dag dat Wiljan Vloet de sleutels inlevert van zijn appartement in Ypenburg. „Daar ben ik het afgelopen seizoen nogal eens geweest,” drukt de trainer zich eufemistisch uit. „Ik had daar alles, televisie, internet, kamers voor de kinderen. Ik kon daar de nodige zaken goed verwerken.”

Wiljan Vloet schrijft alles in een schriftje, noem het een soort dagboek. „Normaal gebruik ik één schriftje voor één voetbalseizoen. Bij ADO had ik anderhalf schriftje nodig.”

Het jaartje ADO heeft er in gehakt, óók bij de voormalige hulpverlener in de jeugdzorg. Het is niet zo dat Wiljan Vloet thuis in Schijndel alleen het vlees kwam aansnijden. „Maar toch,” zegt hij, „was ik soms in een maand tijd gemiddeld maar vier of vijf avonden thuis. Gelukkig doet mijn vrouw het fantastisch. Door haar kan ik dit werk doen. ”

De Vloetjes komen niets te kort, zegt hij. Deze week vertrekken ze naar Turkije voor een ’doe-vakantie’. Dan is de vader er voor zijn kinderen, de echtgenoot voor zijn gade. „Duiken, snorkelen, fietsen, zwemmen, heerlijk,” geniet de Brabander nu al van de voorpret. Voor die tijd blikt hij nog één keer terug op dat zo bewogen voetbaljaar van ADO Den Haag.

Bij de entree van het restaurant zet een verhuizer die bij het naburige pand aan het werk is, zijn dozen abrupt neer als de trainer passeert. „Bedankt, hè, Wiljan,” klinkt het oprecht. De Brabander glundert. Zegt later: „Hier doe je het allemaal voor. Den Haag. Van de supporters heb ik zoveel teruggekregen. Hoe slecht het ook ging, nooit zag ik witte zakdoekjes of klonken er spreekkoren. Er was altijd respect.”

DE VOORBEREIDING
„Eigenlijk was er in juli al geen geld meer. Het was de bedoeling dat we voor Tininho, Hakansson, Saavedra, Elia en Martha spelers zouden terughalen. Uiteindelijk was alleen voor Victoria nog budget. Dan weet je genoeg. We hebben in Oostenrijk een heel goed trainingskamp gehad. Ik heb er gehamerd op discipline en conditie. We hebben keihard getraind, ik heb de spelers continu op het hart gedrukt nooit te verzaken. Dat heeft zich uitbetaald. Kijk naar de nacompetitie. De jongens zijn tot het einde toe blijven knokken. De verwachtingen van ADO Den Haag waren heel hoog. Dat was terecht. We riepen onszelf ook uit tot favoriet. Daar moet je niet voor weglopen. Aan de andere kant weet je ook dat tegenstanders net even iets meer geven. Wat hoorde ik mijn collega-trainers op de persconferenties vaak zeggen: we hebben tegen ADO Den Haag onze beste wedstrijd van het seizoen gespeeld. Ziek werd ik ervan.”

DE START
„We zijn begonnen met één controlerende middenvelder, maar na MVV (de eerste competitiewedstrijd, 2-1 verlies) ben ik daar vanaf gestapt. Het was zoeken naar de balans op het middenveld, waar te weinig mensen diepgang hadden. Het ontbrak ook aan balafpakkers. Er moest meer op eerste divisie-niveau worden gedacht en gevoetbald: persoonlijke duels winnen, direct spelen. Omdat er geen geld was, hebben jeugdspelers en nieuwelingen veel meer speelminuten gekregen dan vooraf de bedoeling was.’’

DE INGREEP
„Na de wedstrijd tegen FC Dordrecht die we kansloos met 5-0 verloren, heb ik vier spelers (Cornelisse, Bosschaart, Hoogendorp, Rijaard) voor de volgende wedstrijd (Helmond Sport-thuis) buiten de eerste groep gelaten. Dat werd me niet in dank afgenomen, maar we stonden geloof ik zeventiende. Er moest iets gebeuren. Het was wel een ongelukkig moment, want precies in dat weekeinde kwam ook dat gokverhaal naar buiten. Ik heb nooit geloofd dat spelers op eigen wedstrijden gewed zouden hebben. Maar je wordt er wel op aangesproken. Het was bij ADO voortdurend knokken tegen de randverschijnselen. Wat dat betreft zijn we door de buitenwacht het hele jaar beledigd. Eerst waren we een dildoclub, later de foute gokkers en toen was ADO Den Haag weer failliet. Kon iedereen dáár weer liedjes over verzinnen. Het vervelende is: als ADO iets doet, komt dat meteen onder een vergrootglas. Bij de promotie kwamen de supporters na afloop het veld op. Tsjonge, je had de kenners moeten horen in de praatprogramma’s. Schande spraken ze ervan. Overdreven, hoor. Hetzelfde gebeurde bij De Graafschap en daar hoorde ik niemand over.”

BIJNA BANKROET
„Als Mark van der Kallen in december zijn portemonnee niet had getrokken, bestond ADO Den Haag nu echt niet meer. Dat is, vind ik, onderbelicht gebleven. Die man verdient een groot compliment. We hebben in het Zuiderpark geprobeerd die verhalen over de slechte financiële situatie weg te houden. Wat dat betreft was ik de buffer en ving ik de klappen op, samen met Peter Hofstede.”

PROMOTIE
„Voor die laatste nacompetitiewedstrijd tegen RKC heb ik tegen die gasten gezegd: vijf keer in één seizoen niet winnen van RKC, dat bestáát gewoon niet. En na tien minuten dacht ik: we gaan het flikken. Ja, uiteindelijk hebben we ons doel bereikt, niet via het kampioenschap, zoals de planning was, maar wél via de na competitie. Nee, uit mijn dak ben ik niet gegaan. Te nuchter. Ik ben hartstikke trots en zal die promotie met dikke letters in mijn cv schrijven, maar ik zal nooit met mijn borst vooruitlopen. Ik heb veel voldoening gehaald uit de ontwikkeling van spelers als Janmaat, Immers, Kum, El Kadi, Schwiebbe, maar ook Robert Zwinkels, al vind ik ook dat Stefan Postma een grote bijdrage heeft geleverd aan de titel. ADO is een stuk verder. Ik durf te beweren dat er in technisch opzicht wat de organisatie betreft niet zo heel veel meer hoeft te gebeuren.”

AFSCHEID
„Het kantoorpersoneel dat wegmoet, nam vorige week afscheid met een borrel en een etentje. Ik ben daar ook geweest om de mensen te bedanken. Harm de Boer, de algemeen directeur, heeft daar een toespraakje gehouden. Ik denk dat het een minuutje was. Niks persoonlijks, een bedankje, meer niet. Verder iets van de trant dat we zo blij mogen zijn dat we nog gezond zijn. En o ja, er was ook nog een bloemetje. Het was schandalig, vernederend. Nee, tegen mij zei hij niets, ook geen persoonlijk bedankje of zo. Voor die man heb ik dan écht geen respect. Van de raad van commissarissen heb ik trouwens ook niets vernomen. En voor Marco Gentile, die hier jaren heeft gespeeld en getraind is niets geregeld. Je mag gerust weten dat dit voor mij hét absolute dieptepunt in mijn ADO-jaar was. Gelukkig moest ik eerder weg, naar een afscheidsetentje met Peter Hofstede, John Arzbach, John van Ringelenstein en Rob Jansen. Dat was wél respectvol. Door die promotie hebben wij met de selectie ook onvoldoende afscheid kunnen nemen van elkaar. Maar volgende maand ga ik dat zeker doen. En dan spreek ik de spelers persoonlijk toe, want dat past ook bij deze club. Ik heb hier een heel mooie tijd gehad. Ik heb ADO Den Haag leren kennen als een bijzondere club met een enorme betrokkenheid van iedereen.”

Reactie Harm de Boer
In een reactie op het verhaal van Wiljan Vloet zegt algemeen directeur Harm de Boer: „De bijeenkomst, waar Wiljan Vloet het over heeft, was georganiseerd op het strand bij La Cantina. Door en voor alle medewerkers van ADO Den Haag na een bewogen seizoen. De datum was vastgesteld in nauw overleg tussen de organisatoren en Wiljan Vloet. Het was de bedoeling om op passende wijze afscheid te nemen van alle medewerkers die gedwongen of vrijwillig de club gingen verlaten, zowel spelers, begeleiders als kantoormedewerkers.”

„Vlak voor de bewuste avond avond liet Wiljan Vloet de organisatoren weten dat hij voor spelers en begeleiders een uitnodiging accepteerde voor een etentje elders op dezelfde avond. Hij zou zelf nog wel even langs komen voor de borrel. Heel teleurstellend voor alle kantoormedewerkers. Zij hebben onder zware omstandigheden er voor gezorgd dat de faciliteiten voor en rond de selectie het hele jaar toch naar behoren waren geregeld. Het zijn ook hun ‘helden’ die niet op kwamen draven.”

„De cadeautjes waren gekocht, een herinnering aan de club geregeld, de toespraakjes voorbereid. De uitbater van La Cantina en de enthousiaste organisatoren zijn met een kater en de presentjes voor spelers en begeleiders achter gebleven.”