Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 05-05-2011 13:45:00

Vrouwenvoetbal: Lucienne Reichardt, familiemens van ADO Den Haag

Intelligent, leergierig en sportief. Het zijn drie woorden die uitstekend passen bij Lucienne Reichardt. De twintigjarige voetbalster is bezig aan haar derde seizoen bij ADO Den Haag en heeft inmiddels een vast plekje bemachtigd op het middenveld van de eredivisionist.

Op het veld immer aanwezig, buiten de krijtlijnen wat schuchter. Praten over zichzelf, dat doet ze eigenlijk niet zo graag. Wie gaat er schuil achter dat tikkeltje bescheiden meisje uit Gouda?

TEKST: Maarten de Jong

 

V.V.Wilhelmus, Voorburg. Op het hoofdveld inspecteert een al wat oudere man de staat van de grasmat. Een polletje, de zichtbaarheid van de middenstip; niets ontgaat zijn scherpe blik. De grasmaaiers op de andere velden maken overuren. Uit de richting van de kleedlokalen klinkt lawaai. Met een doffe bons slaat dan de deur tegen de muur. In het felle zonlicht wordt een kleine, blonde jongedame gewapend in een trainingspak van ADO Den Haag zichtbaar. Ze kijkt om zich heen en constateert dan dat haar afspraak reeds gearriveerd is. Nog wat twijfelend slentert ze in de richting van de grasmaaiers. Ze loopt, dat gelukkig wel. Twee weken geleden raakte Lucienne geblesseerd in de wedstrijd van ADO Den Haag tegen FC Twente, die de residentieclub knap met 0-2 wist te winnen. Even was er twijfel of de middenveldster het einde van het seizoen nog mee zou kunnen maken, maar na vorige week één duel aan de kant te hebben gezeten, lijkt ze weer mee te kunnen doen. Een hele opluchting, vertelt Lucienne voor de dinsdagtraining tegenover Voetbal Centraal, terwijl ze plaatsneemt op een bankje naast het hoofdveld van de voetbalvereniging.

 

"In overleg met Sarina (Wiegman, de trainster van ADO, red.), bespreek ik of ik donderdag (vanavond, red.) weer ga voetballen, of dat het verstandiger is om nog rustig aan te doen. Zelf wil ik graag honderd procent fit zijn, anders kan wat mij betreft beter iemand anders spelen", meent Lucienne, die aangeeft dat het met de pijn wel meevalt. "Na een duel met Ashley Nick kwam ik verkeerd terecht en klapte ik door mijn enkel. In eerste instantie had ik het idee dat het helemaal niet goed was, maar toen hij na wat koelen minder dik werd, dacht ik: 'misschien valt het ook wel mee'. Dat bleek gelukkig zo te zijn en nu heb ik er eigenlijk nog maar weinig last van", vervolgt Lucienne.

 

Vooruitgang

Het niet meedoen van Lucienne zou voor ADO Den Haag niet zo goed uitkomen. De Hofstedelingen zijn met nog twee duels te gaan nog in de race voor het kampioenschap in de Eredivisie Vrouwen en kunnen daar elke speelster goed voor gebruiken. Daarnaast deed Lucienne dit seizoen nog bijna elke wedstrijd mee bij ADO. Zo gek is dat niet, want het gaat heel goed met de studente Psychologie. "In de afgelopen jaren heb ik me ontwikkeld als voetbalster en nu komt het er allemaal uit", zegt Lucienne. "Ik ben gegroeid in mijn spel en heb veel geleerd van andere meiden. Van twee keer in de week trainen bij een amateurclub naar vier, vijf keer per week is een wereld van verschil. Daarnaast zit ik gewoon lekker in mijn vel, zowel privé als sportief gezien. Ik heb een heel leuk team, een hechte band met mijn familie en doe wat ik leuk vind. Wat zou ik dan nog meer moeten willen? Ja, de titel."

 

De titel. Met nog twee duels te gaan, moet ADO één punt goed zien te maken op lijstaanvoerder FC Twente. Als dat lukt, gaat de schaal voor het eerst in de geschiedenis van de Eredivisie Vrouwen naar Den Haag. "Wij worden kampioen, want we doen het hartstikke goed en verdienen de titel", zegt Lucienne. "Helaas blijft het nu bij hopen, want we spelen niet meer tegen FC Twente. Zij hebben een makkelijker programma, maar in de Eredivisie Vrouwen kunnen rare dingen gebeuren. En als we toch tweede worden, dan is FC Twente de terechte kampioen. Als ze meer punten pakken, vind ik dat ze het hebben verdiend."

 

ADO Den Haag gaat de komende wedstrijden in ieder geval uit van haar eigen kracht. Met doelpuntenmachines Renate Jansen en Lisanne Grimberg voorin lijkt de club zich wat betreft scoren geen zorgen te hoeven maken. Maar ook de verdediging van ADO staat als een huis en op het middenveld verzetten Esther Scheenaard, Jill Wilmot en Lucienne het nodige werk. Maar daar zul je laatstgenoemde niet zo snel over horen vertellen. Ze praat namelijk liever over het team dan over zichzelf. "Ik sta vrolijk in het leven en ben altijd positief, maar zo belangrijk ben ik nou ook weer niet", vindt Lucienne. "Het gaat om het team en niet om mij. Ik voetbal met het team en niet met mezelf. Werken met mensen vind ik ook leuk, alleen iets doen is niets voor mij. Je zult mij niet zo snel op de tennisbaan zien staan, bijvoorbeeld."

 

Natuurlijk gaat Lucienne wel graag met haar vriendinnen van ADO iets leuks doen buiten het voetballen om of kletst ze wat met hen op de club. Als ze niet aan het voetballen is, zit ze op school of is ze aan het werk. Niet in een restaurant of achter de kassa van een supermarkt, maar… bij haar thuis! "Mijn moeder is nogal vaak weg en dus heeft ze niet altijd een mogelijkheid om het huishouden te doen. Daarom help ik haar vaak met wat dingetjes. Ik werk voor mijn moeder als het ware. Daardoor heb ik geen bijbaantje, maar daar zou ik ook helemaal geen tijd voor hebben. Dit is denk ik een mooie oplossing."

 

Familiemens

Tijd heeft Lucienne wel voor een andere grote hobby. Als ze straks naar huis gaat, liggen daar een zeven jaar oude hond en een hond van iets meer dan een jaar op haar te wachten. Twee vuilnisbakken, zoals de speelster ze zelf noemt, maar wel beesten die veel voor Lucienne betekenen. "Maya, de jongste, is echt mijn hond", vertelt ze. "Nadat ik mijn atheneumdiploma had behaald, heb ik een hbo-opleiding gevolgd. Al vrij snel kwam ik er alleen achter dat het niet was wat ik wilde en dus ben ik er weer mee gestopt. Ik had tijd over en dacht toen: 'dit is het moment voor nog een hond.' Die beesten betekenen alles voor mij. In het begin was ik bang voor honden, maar toen we er eenmaal zelf een hadden, was dat snel over. Toen ik door mijn enkel was gegaan, heb ik het hele weekend met mijn been omhoog gelegen. In de tuin, met de honden naast mijn stoel. Ze hebben me heel trouw gesteund tijdens mijn revalidatie."

 

Voetbal is belangrijk voor Lucienne, maar niet het allerbelangrijkste. Ze geniet van het leven, van haar honden en van de mensen om haar heen. "Mensen interesseren me", vertelt de middenveldster. "Geweldig toch dat iedereen anders is. Als iedereen hetzelfde was, was het maar saai geweest. Die verschillende persoonlijkheden zie je ook terug in het elftal. Iedere speelster bereidt zich bijvoorbeeld anders voor op een wedstrijd. Dat vind ik interessant om te zien. Ik wil ook zo veel mogelijk dingen leren, want daar ben ik dol op. Wat ik later ga doen, weet ik alleen nog niet. Klinisch psycholoog, gevangenispsycholoog, forensisch psycholoog; het lijkt me allemaal wel leuk." School gaat in ieder geval boven voetbal voor Lucienne. In een buitenlandse competitie zul je haar dan ook niet zo snel zien spelen. "Ik zit hier prima", geeft ze aan. "Ik heb een opleiding, een leuk team en op dit moment alles wat ik wil. Noem me gerust een familiemens. ADO Den Haag is een mooie club en we hebben een gezellig elftal. Mij krijg je hier zo snel niet weg."

 

Dat elftal staat inmiddels op het moment om een training af te gaan werken. Lucienne en haar ploeggenoten bereiden zich voor op de ontmoeting met Willem II van donderdagavond (vanavond) en spelen daarna nog tegen FC Utrecht. Als de ploeg zes punten pakt, is zij afhankelijk van de resultaten van FC Twente in de wedstrijden tegen FC Zwolle en Willem II. "Misschien wordt het op doelsaldo beslist", ziet Lucienne nog een optie. "Dat van ons is nu aanzienlijk beter (+24 om +12 red.). Het is nu afwachten geblazen. Hopelijk laat FC Twente nog steekjes vallen."