Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 05-01-2022 11:10:00

The last dance van Eljero Elia

In februari viert Eljero Elia zijn 35ste verjaardag. Een paar dagen later speelt hij met ADO Den Haag in het Jan Louwers Stadion van FC Eindhoven. En hij heeft er nog zin in ook. Het verhaal van een WK-finalist die met een grote glimlach voetbalt in de Keuken Kampioen Divisie. 'Ik ben nu eenmaal een

tekst: Stef de Bont

De teen van Iker Casillas en het schot van Andrés Iniesta. De WK-finale van 2010 zit – of we dat nu willen of niet – in ons collectief geheugen. Iedereen weet nog waar hij was of wat hij deed toen Oranje in Johannesburg moest buigen voor Spanje. Inmiddels is het merendeel van de veertien Nederlandse spelers die op 11 juli 2010 op het veld stonden, met voetbalpensioen. Mannen als Mark van Bommel, John Heitinga en Giovanni van Bronckhorst bezitten het hoogste trainersdiploma, Rafael van der Vaart, Wesley Sneijder en Dirk Kuijt zijn toegetreden tot het gilde van analytici. Van een aantal spelers is het onduidelijk of ze ooit nog terugkeren op het veld. Doelman Maarten Stekelenburg is herstellende van een zware blessure en de inmiddels 37-jarige Nigel de Jong zit al een tijdje zonder club. Formeel heeft hij, net als Gregory van der Wiel, nooit afscheid genomen. Hetzelfde geldt overigens voor Edson Braafheid (38), die nog altijd op de website van Palm Beach Stars prijkt.

De enige die we nog wekelijks aan het werk zien is Eljero Elia. Op 13 februari wordt hij 35. Twee dagen eerder neemt hij in het Den Haag op tegen MVV Maastricht, vijf dagen later speelt hij in een waarschijnlijk leeg Jan Louwers Stadion tegen FC Eindhoven. De WK-finalist en landskampioen van Nederland, Italië en Turkije speelt sinds enkele weken zijn wedstrijden in de Keuken Kampioen Divisie. Voor de centen hoeft hij het niet te doen. Elia heeft sportief en zakelijk goed geboerd.

Bovendien, zo vertelt hij vandaag, verdient hij bij ADO niet meer dan het wettelijk minimumloon. Hij had ook nu ergens op een strandbedje kunnen liggen met een cocktail in zijn hand, maar Elia prefereert busreizen naar Helmond en Emmen. Zelf spreekt hij van pure liefde. Voor zijn club ADO Den Haag en het spelletje waar hij als vijfjarige verliefd op werd. 'Ik kon gewoon nog niet stoppen. Het vrat aan me', klinkt het gepassioneerd. 'Ik wil nog één keer laten zien wat erin zit.'


FC Utrecht
Want dat is hem vorig seizoen niet gelukt. Na een avontuur in Istanbul wilde Elia terug naar Nederland. Hij liet een huis bouwen onder de rook van Den Haag en koos daarmee bewust voor zijn jonge gezin. FC Twente en ADO Den Haag hengelden naar zijn diensten, maar de aanvaller koos voor het verhaal van Frans van Seumeren. FC Utrecht zou in het jubileumjaar de vaderlandse top gaan aanvallen en Elia zou net dat laatste zetje kunnen geven. Zoals bekend viel dat plan in het water. Trainer John van den Brom werd ontslagen, Utrecht eindigde als zesde en haalde opnieuw geen Europees voetbal. De dertigvoudige international speelde niet meer dan een bijrol. Hij was geblesseerd, had flinke naweeën van een COVID-besmetting en sliep enige tijd in het ziekenhuis bij zijn zieke dochtertje. Met als gevolg dat hij maar tien keer in de basis stond en slechts twee keer scoorde. Het werd hem zwaar aangerekend. Van alle kanten kwam er kritiek. 'Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind', zegt hij daar nu over. 'Dat wist ik al toen ik in Utrecht tekende. Het was gewoon een waardeloos jaar.'

Zijn contract in Utrecht liep nog een seizoen door. En dus nam Elia zich afgelopen zomer voor om nog één keer te schitteren in de Eredivisie. Zijn eigen Last Dance. Maar een goede maand later werd datzelfde contract doormidden gescheurd. 'Het was een vreemde situatie. Aan het einde van het seizoen heb ik met trainer René Hake gesproken. Hij zei dat hij graag met mij doorwilde. Ik begon fit aan de voorbereiding, maar voor het eerste oefenduel kwam hij opnieuw naar me toe. Hij vertelde dat ik niet in de plannen voorkwam, dat ik geen wedstrijden zou gaan spelen. Ik mocht nog wel mee op trainingskamp, maar zou dan alleen kunnen trainen. Toen ben ik thuisgebleven en heb ik voor mezelf getraind. Ik hoopte nog op een oplossing, maar die kwam er niet. Uiteindelijk is mijn contract ontbonden. De club wilde kennelijk van me af. Ik vind het nog altijd een vreemde situatie.'


Duinen
Dat was op 30 juli. De volgende dag was Eljero Elia een werkloze voetballer. Eentje van 34 jaar met een volle prijzenkast en een goede spaarrekening. Voor velen een goed moment om er een punt achter te zetten en te bouwen aan een maatschappelijke carrière. Ook bij de Hagenaar sloeg de twijfel toe. 'Clubs bleven bellen. Dat is altijd zo geweest. Er lagen aanbiedingen uit de zandbak', vertelt Elia. 'Natuurlijk denk je daar wel even over na. Maar als ik ergens teken moet het complete verhaal kloppen. Ik had geen zin om mijn leventje, maar ook dat van mijn gezin, weer volledig op z’n kop te zetten. De kinderen gaan hier weer naar school. Bovendien twijfelde ik over voetbal. Eerst ben ik op vakantie gegaan om mijn hoofd leeg te maken. Marbella, Dubai; ik ben overal en nergens geweest. Die periode heb ik gebruikt om na te denken. Ik heb serieus overwogen te stoppen. De mensen om me heen verklaarden me voor gek. Ze zeiden: "Je bent nooit geblesseerd geweest, je bent nog topfit. Ook vind je het spelletje nog veel te leuk". Maar ik had geen zin meer in – sorry voor het woord – gezeik. Het misgunnen van het voetbalwereldje. Ik had van mijn zestiende tot mijn 34ste in die wereld rondgelopen. Ik vond het eigenlijk wel goed zo. Geloof me, ik was dicht bij mijn pensioen.'

'Maar dan word je geconfronteerd met het normale leven. ’s Ochtends vroeg gingen mijn kinderen naar school, mijn vrouw naar het werk. En ik? Ik bleef alleen achter. Dan speelde ik wat op de PlayStation of staarde ik naar het plafond. Ik werd er niet gelukkig van. Ik ben gaan wandelen, in de duinen. Gewoon even alles op een rijtje zetten. De uiteindelijke conclusie was dat ik maar één ding wilde en dat was lekker, zorgeloos voetballen. Op het veld staan, lekker met die bal bezig. Mijn vrouw zei het ook: "Je bent nog een veel te grote liefhebber om nu te stoppen".'

ADO Den Haag
Zoals gezegd, iemand met het curriculum vitae en de prijzenkast van Eljero Elia, hoeft geen contactadvertentie te plaatsen om een nieuwe werkgever te vinden. Ook in de periode dat hij even uit de sportlights verdween, bleven clubs contact zoeken met hem en zaakwaarnemer Frank Schouten. Toch was er maar één club waarmee hij écht serieus in gesprek ging: ADO Den Haag. Daar waar het op negenjarige leeftijd voor hem was begonnen en waar hij in 2004 debuteerde in het betaalde voetbal. Een jaar eerder hadden toenmalig algemeen directeur Mohammed Hamdi en teammanager Dave Sietaram al geprobeerd hem naar de Residentie te lokken. Laatstgenoemde bleef deze zomer samen met Albert van der Dussen aandringen.
'Ze bleven bellen. "Ellie, kom nu maar naar ons. Kom terug naar je cluppie". Ze stelden voor dat ik eerst gewoon eens mee zou trainen, kijken hoe dat voelde. Daar was ik wel gevoelig voor. ADO blijft mijn club. Die eerste weken waren wel zwaar, man, dat vertel ik je eerlijk. Ik had natuurlijk al een tijd geen groepstrainingen of wedstrijden meegedaan. Ik moest fit worden en trainde apart. Dat betekende vooral lopen, lopen en lopen. Ik werd helemaal gek. Verderop waren die jongens lekker aan het trainen en ik mocht alleen maar lopen. Dat gedeelte had ik dan weer niet gemist. Pas na vier weken, toen ik volledig met de groep mee kon doen, voelde ik me weer voetballer. Dat was het beste gevoel in maanden.'

 
Het werd een succesvolle snuffelstage. ADO-trainer Ruud Brood wilde Elia dolgraag toevoegen aan zijn wedstrijdselectie en bij de ex-international begon het steeds meer te kriebelen. Er was echter één probleem: ADO zat nog midden in een herstructureringstraject. De club had grote financiële problemen. Er was een herstructureringsdeskundige aangesteld om een akkoord te sluiten met de ongeveer honderdvijftig schuldeisers. Zou dit niet lukken, dan kon ADO Den Haag zomaar failliet gaan. Het maakte het lastig om Elia een contract aan te bieden. Het was gezien de financiële situatie van de club praktisch onmogelijk en bovendien zou het een heel slecht signaal afgeven als midden in een saneringsproces een dertigvoudig international op de foto zou gaan met een glas champagne. Elia moest geduld hebben.

'Ze konden mij in eerste instantie geen contract aanbieden. Ook kon ik vanwege bepaalde regels niet op amateurbasis spelen. Ik moest wachten. Alles veranderde toen de club een sluitende begroting in kon leveren bij de KNVB. Met dank aan de gemeente Den Haag. Als gevolg daarvan kwam er een piepklein budgetje vrij en konden ze mij een arbeidscontract aanbieden. Ik verdien nu net zoveel als de mensen op trainingscomplex De Aftrap die de shirtjes wassen. Ik voetbal voor het minimumloon. Daar maak ik vooral zelf veel grappen over. Ik ben allang weer blij dat ik mag spelen. Ik ben nu eenmaal een liefhebber. Het gaat mij niet om het geld, het gaat om ADO Den Haag.'


FC Twente
In januari, als de aandelenoverdracht met het Spaanse Globalon definitief rond moet zijn, gaat hij nog een keer zitten met de clubleiding. Mogelijk dat zijn contract dan een upgrade krijgt. Want voor iemand die net zoveel verdient als een vakkenvuller bij de Albert Heijn, is Elia erg waardevol voor de Hagenezen. Hij wordt gezien als het geheime wapen in de strijd om promotie. Als de gesprekken met de nieuwe clubleiding worden opgestart, zal het ook gaan over een tweede carrière. De voetballoze periode van afgelopen zomer heeft Elia aan het denken gezet. Er komt een dag dat hij zijn kicksen aan de wilgen hangt en dan moet er wel een plan B zijn.
'Ik wil jeugdtrainer worden of misschien zelfs wel hoofd opleiding'
'Het gaat om the bigger picture', zegt hij daar zelf over. 'Ik wil jeugdtrainer worden of misschien zelfs wel hoofd opleiding. Ik hoop bij ADO trainersdiploma’s te kunnen halen en op technisch gebied het nodige te leren. Ik ben ook bewust bezig met de talenten in de selectie. Weet je, dit is voor het eerst in al die jaren dat ik jonge spelers tegenkom die écht leergierig zijn. En dat is zo leuk! Ze gaan niet direct de discussie met je aan maar willen vooral van je leren. Ik wil ze helpen, beter maken en advies geven. Ze hoeven niet dezelfde fouten te maken die ik heb gemaakt. Waar ik dan aan denk? Dat je soms geduld moet hebben bijvoorbeeld.'

'Toen ik bij FC Twente speelde had ik de toezegging van Joop Munsterman dat ik een transfer mocht maken. En dus was ik daar 24 uur per dag mee bezig. Ik wilde naar het buitenland en zo snel mogelijk ook. Het liefst nog in de voorbereiding. Dat werd uiteindelijk Hamburger SV. Een prachtige club, maar ik had misschien beter even kunnen wachten. Dan was HSV misschien wel Tottenham Hotspur geweest. Het zijn keuzes die uiteindelijk je hele carrière bepalen.'

'Hier bij ADO loopt echt veel talent. Ze krijgen een prachtig podium om te groeien. We moeten eerst weer stabiel worden en terug naar de Eredivisie. De club wil er alles aan doen om die jonge talenten langer aan ADO te binden. Dat vind ik heel verstandig, zo gaat dat bij AZ ook. Die jongens vormen de toekomst van de club. Samen moeten we terug naar de Eredivisie. Want ja, kom op! Dit is de derde stad van het land. ADO Den Haag hoort natuurlijk niet thuis in de Keuken Kampioen Divisie. We gaan ze terugbrengen. Dit jaar al.'
Hij klinkt strijdbaar, heel de middag al. Tegenover ons zit geen volgevreten vedette die uit verveling nog tegen een balletje trapt bij zijn eerste liefde. We luisteren naar een liefhebber die het in de basis niet uitmaakt of hij met Robin van Persie, Andrea Pirlo of Sem Steijn op het veld staat. Hij vindt het spelletje gewoon nog te leuk. Het is dan ook niet uitgesloten dat we hem volgend seizoen gewoon weer terugzien in de Eredivisie.

Elia heeft nog geen knopen doorgehakt. Misschien plakt hij er nog wel een jaar aan vast. Voorlopig koestert hij, na een moeilijk jaar, vooral wat hij heeft. 'Ik ben heel rustig. Thuis is iedereen gezond en gelukkig, ik woon op vijf minuten rijden van het trainingscomplex. Ik word steeds fitter en weet dat ik nog mooie dingen ga laten zien', klinkt het weloverwogen. 'Ik heb nog steeds die drive. Als die er niet was geweest, had ik de handdoek allang in de ring gegooid. Maar ik ben nog niet klaar als voetballer. Dat voel ik.'