Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 28-12-2009 13:45:00

Sleutel tot succes

door Mario van der Ende

Zet tien mannen die in Den Haag geboren en getogen zijn aan een Kerstlunch en binnen anderhalve minuut gaat het onderwerp over ADO Den Haag. Over de precaire positie die momenteel door de hoofdmacht wordt ingenomen. Over het ontslag van de technisch directeur, die vanaf zijn wintersportvakantieadres nu, in plaats van bezig te zijn met het versterken van de selectie, dagelijks telefonisch contact met zijn advocaat heeft om zijn ontslag aan te vechten. Over het idee om het beloftenteam -om financiële redenen- op te gaan heffen en in de opleiding de D-(gedeeltelijk), E- en F-pupillen weg te saneren, waardoor een aantal talentjes -nu gedwongen- richting Spangen, Varkenoord of Woudenstein zal vertrekken en de basis onder een belangrijke clubcultuur wegvalt.

Natuurlijk ging het ook over supporters, de juiste mensen op de juiste plaats, toeschouwersaantallen, Ricky van den Bergh, trainer Atteveld en de financiële positie.
En niet te vergeten over de rol van de Raad van Commissarissen en de directie. Waren die heren, die helaas niet echt overlopen van specifieke topvoetbalervaring, nu werkelijk door het 'Volkskrant-interview' beschadigd of voelden zij zich beledigd omdat hen openlijk de spiegel werd voorgehouden?
En er werd gesproken over de rol van de gemeente. Want hoelang blijft die nog de grootste donor van de club?

Bezeten
Ondanks dat negen van de tien aanwezigen niet meer in Den Haag wonen, werd na de lunch duidelijk dat puur Haagse trekjes nooit verdwijnen. Tijdens het kaarten, het sjoelen en het spelen van het Woordenboekspel had Sjaak Bral genoeg input voor zijn oudejaarsconference kunnen verzamelen en werd duidelijk dat een bezeten overwinningsdrang nog steeds bij zeven aanwezigen van hun kop tot in hun tenen aanwezig is.
Was het vreemd dat die zeven -als lid van ADO- een groot gedeelte van hun jeugd hadden doorgebracht in Het Zuiderpark, daar voor een groot gedeelte werden gevormd en dat het overige drietal dus geen enkele kans maakte op de te winnen Kerstbokaal?
Ik weet nog goed dat ik mij als elfjarig voetballertje van GONA naar ADO liet overschrijven en in een totaal andere wereld terecht kwam. ADO was toen in 1967 nog een uniek voetbalbolwerk en het begrip 'handhaven in de Eredivisie' was niet eens een thema. Een plaats bij de top zes was normaal.
Met al hun vedetten kwamen de topclubs Ajax, Feyenoord en PSV met angst en beven naar Het Zuiderpark.
Als jeugdspeler kreeg je de beste opleiding die je kon wensen. Je werd getraind door uitstekende trainers. Rinus Loof, Rob Baan en Huib Ruigrok gaven ons dagelijks vernieuwende voetballessen en wij kregen ingepeperd dat wij onszelf moesten blijven ontwikkelen en dat wij met regelmaat in de spiegel moesten blijven kijken.

Intensiteit en presteren
In alle jeugdcompetities streden de 44 (!) ADO-jeugdelftallen om het kampioenschap en op zaterdagochtend speelden ook nog eens 16 elftallen van spelers onder de 10 jaar een onderlinge (dierentuin)competitie (met Leeuwen en Tijgers), omdat zij toen -door hun leeftijd- nog niet in competitieverband mochten uitkomen.
Dat intense ADO-gevoel sterkte als jong ventje je zelfvertrouwen en je was blij en trots dat je het rode shirt met groene baan en wit boordje, het witte broekje en de traditionele zwarte kousen met rood-groene ringen mocht dragen. De ADO-opleiding stond als een huis met discipline en respect als hoekstenen. De lat werd heel hoog gelegd. Goed presteren was de minimale norm. Gelijkspelen was eigenlijk een nederlaag. Door het vele aanwezige talent was de concurrentie moordend. We begrepen op jonge leeftijd al dat details het verschil maakten tussen goed, heel goed en uitstekend. Je werd op typisch Haagse wijze benaderd. Keihard, direct en duidelijk, maar ook eerlijk en geloofwaardig. Goed was goed, slecht was slecht. Het woord 'polderen' bestond nog niet. Je wist waar je aan toe was en de prestaties wezen uit dat dit de manier was die zijn vruchten afwierp. Je leerde er met overwinningen, maar ook met tegenslagen omgaan. Het lijkt bijna vanzelfsprekend dat een groot aantal voetballers die in de zestiger en zeventiger jaren in Het Zuiderpark rondliep naar de Nederlandse (en ook bestuurlijke) voetbaltop is doorgestoten. Presteren dus als algemeen geldende norm. Niet alleen in Het Zuiderpark, maar zeker ook kenmerkend voor de Haagse sportsamenleving in die tijd.

Memories
Tijdens de naborrel kwamen nog heel wat hofstedelijke topsportherinneringen voorbij. Herenhandballers van Operatie'55 en de dames van Hygiea, Athene en Hellas zorgden wekelijks voor een overvolle Houtrusthal. Als de ijshockeyers van HYS Hoky en de volleyballers van Starlift Blokkeer thuis speelden, hing met regelmaat het bordje 'uitverkocht' op de toegangsdeuren. De hockeyers van HCKZ en rolhockeyers van Marathon hielden elk jaar een kampioensfeest en Ons Eibernest was de bekendste korfbalclub op aarde. De boksers van Jan Nicolaas kregen elke maandagavond Amicitia in het Westeinde helemaal vol. HRC, dat was toprugby en de atleten van Sparta en V&L, de waterratten van Zian/Vitesse en HZPC en de tafeltennissers van De Salamanders/Batswingers liepen bijna krom van de omgehangen gewonnen medailles.
Tijdens de 'Capitol' wielerronde stond het publiek vier rijen dik. De worstelaars en gewichtheffers van Simson KDO, de gravelspecialisten van De Metselaars, de honkballers van ADO en de denksporters van RDG bezetten topposities. Al die sportprestaties werden verder gestimuleerd en kritisch opgetekend door de drie rivaliserende plaatselijke dagbladen De Haagsche Courant, Het Binnenhof en Het Vaderland.
Ons tiental begin-vijftigers had heus wel door dat vroeger niet alles beter was, maar we waren het er wel over eens dat het creëren van en opgroeien in zo'n onmiskenbare Haagse prestatiecultuur van weleer, de sleutel tot succes is.