Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 29-07-2023 10:37:00

Sjaak Polak: Uitblijven van een prijs het enige minpuntje

Ruim een jaar geleden hield hij er rekening mee dat hij de 'Foppe de Haan van ADO Vrouwen' kon worden. Maar als de Haagsen maandag aan het nieuwe seizoen beginnen, staat Sjaak Polak niet meer bij ADO langs de lijn.

tekst: Klaas-Jan Droppert

"Die vier jaar zijn echt omgevlogen", zegt Sjaak Polak. "Ik kan me de eerste dag nog goed voor de geest halen. Wat ik dacht toen ik begon? Dat het a hell of a job zou worden. ADO Vrouwen was een beetje weggezakt. Als Haagse jongen vond ik dat er wel wat meer Haags DNA in de ploeg mocht zijn. We hebben keihard gewerkt en mogen trots zijn op wat we hebben bereikt."

Onder Polak plaatste ADO zich altijd minimaal voor de halve finale van de KNVB Beker. Een keer zelfs voor de finale. Ook werd deelname aan de Eredivisie Cup afgedwongen. "Ik heb echt een fantastische tijd bij ADO gehad, maar als ik één minpuntje mag noemen dan is dat we geen prijs hebben gewonnen. Ik had heel graag met een beker in mijn handen gestaan. Dat we twee jaar geleden de finale van PSV verloren, terwijl we beter waren, deed verschrikkelijk veel pijn."

Het is het lot van een club als ADO Den Haag. Omdat de topclubs FC Twente, Ajax en PSV meer (financiële) mogelijkheden hebben, raakt ADO elk seizoen haar beste speelsters kwijt. Polak zag onder anderen Victoria Pelova, Nadine Noordam en Marisa Olislagers vertrekken, terwijl anderen vanwege een maatschappelijke carrière stopten.

"Als al die vertrokken speelsters waren gebleven, dan speelden we nu voor een plek in de Champions League. Iedere keer een nieuwe ploeg opbouwen, daarvan heb ik wel een rimpeltje meer en een paar grijze haren extra gekregen. En dat terwijl er in Den Haag zoveel mogelijkheden liggen. Als de club iets meer budget voor het vrouwenvoetbal zou vrijmaken, dan speelt ADO in de top van de eredivisie."

Maar het zijn niet alleen vertrokken spelers waarover de voormalige prof niet kon beschikken. Er waren ook heel veel langdurig geblesseerden. Alleen al afgelopen jaargang zaten er vijf spelers het hele seizoen met een kruisbandblessure langs de kant. "Wij hebben er als staf alles aan gedaan om het te voorkomen. Maar ik denk niet dat je het kan voorkomen. Het is pure pech. Ook bij topclubs gebeurt het. We hebben echt naar de signalen geluisterd en alles binnen onze mogelijkheden gedaan."

Als Polak zich dan toch iets moet verwijten dan wel een moment tijdens het trainingskamp in Spanje. "Ik dacht: 'Fijn voetballen tegen een Spaanse tegenstander' en dat was in de eerste helft ook zo. Maar na de pauze deden zij hun helm op en de blinddoek voor en maakten ze overtredingen die ver over de schreef gingen. Het gevolg was drie blessures. Ik heb in de tweede helft overwogen om mijn speelsters van het veld te halen. Toen ik later in de bus zat, dacht ik: 'Wat ben ik een sukkel dat ik dat niet gedaan had.'"

Maar pech of niet, het aantal blessures ligt schrikbarend hoog. "Het is iets waar de hele vrouwenvoetbalwereld naar moet kijken. Spelers komen bij ons gehaast van hun werk en met een boterham nog in de mond op het sportpark aan. Wat is de oorzaak van die blessures? Is het stress, is het vermoeidheid, is het een andere lichaamsbouw of is het het maandelijkse dingetje? Ik ben geen Dr. Phil, ik weet het niet, maar het is iets wat onderzocht moet worden." Vooral omdat zoiets ook doorwerkt in de selectie. "Het zorgt voor stress. Het heeft wel moeite gekost om die gedachte bij hen weg te halen."

Foppe de Haan
Dergelijke zorgen heeft Polak niet meer, maar had hij bij een vijfde seizoen wel kunnen hebben. "Ja, ik heb gezegd dat ik best wel de Foppe de Haan van ADO Vrouwen wilde worden en ik had hier ook nog wel honderd jaar trainer kunnen blijven. Maar ik ben gaan twijfelen. Slaat mijn werkwijze nog aan? Is de groep niet op me uitgekeken? Kan ik er nog alles uithalen? En dan denk ik in het clubbelang, want ik ben niet groter dan de club. Een frisse wind is wel goed en misschien lukt het mijn opvolgers (Alex Scholte en Stephan Vos, red.) wel wat mij niet lukte, namelijk een prijs winnen. Maar ik blijf ADO Vrouwen volgen. En misschien ben ik over een paar jaar terug. Daarom neem ik geen afscheid, maar zeg ik tot ziens."