Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 19-09-2013 11:33:00

Ramon Leeuwin: 'ADO Den Haag heeft me te vroeg afgeschreven'

Ruim een jaar geleden worstelde Ramon Leeuwin (26) bij ADO Den Haag met de vraag of hij ooit nog op niveau zou terugkeren. Nu is hij aanvoerder van SC Cambuur en zaterdag was hij de beste speler in het met 2-0 gewonnen duel met Heracles Almelo.

door Geert-Jan Jakobs

 

"Ramon heeft een blessure die redelijk uniek is", vertelt ADO Den Haag commissaris Paul Beyersbergen. "We bieden hem de gelegenheid om fit te worden bij ons en als hij nog aan het spelen van wedstrijden toekomt, kan hij daarmee zijn salaris aanvullen. Als hij onverhoopt moet stoppen als speler, dan behoort een rol in de opleiding of op de commerciële afdeling tot de mogelijkheden". Bericht uit VI, 16 mei 2012.

 

Nog geen anderhalf jaar geleden leek de loopbaan van Ramon Leeuwin op de tocht te staan. Desgevraagd gaat Paul Beyersbergen, inmiddels commissaris-af bij ADO, terug in zijn geheugen. Hij baseerde zijn uitspraken toen op rapporten van medische en technische mensen binnen de club. Vanuit die hoeken was de vraag gerezen of en op welk niveau Leeuwin nog zou terugkeren na zijn knieblessure.

 

Ramon Leeuwin voetbalt nog steeds. Hij is centrale verdediger én captain van SC Cambuur en maakte de eerste weken van het seizoen een sterke indruk. Afgelopen zomer kwam hij transfervrij over van ADO. In de bar van zijn nieuwe club - een stoffige ruimte waar 1973 dichterbij lijkt dan 2013 - vertelt hij zijn verhaal.

 

De blessure
"Met ADO Den Haag speelden we op 22 oktober thuis tegen NEC. Tijdens die wedstrijd wilde ik met links een bal wegschieten, maar op dat moment kwam mijn standbeen in een verkeerde hoek. Ik verdraaide mijn rechterknie en dacht meteen aan een ernstige blessure. In het ziekenhuis (MCH Antoniushove in Leidschendam, red.) konden de doktoren niets vinden, omdat er te veel vocht in het gewricht zat. Toch durfden ze de conclusie aan dat de schade waarschijnlijk wel meeviel en ik gewoon kon door voetballen. Dat heb ik geweten. Ik heb nog twee wedstrijden meegedaan. Tegen Heracles Almelo viel ik in, uit bij Ajax stond ik in de basis. Al na tien minuten kreeg ik rood voor een tackle op Christian Eriksen bij de middenlijn. Ik blijf zeggen: zonder mijn blessure was me dat nooit overkomen. Het is de enige rode kaart die ik ooit heb gekregen. Ik doe nooit zulke rare dingen. Maar ik had de hele week niet getraind, voelde me niet fit. Als ik goed in mijn vel had gezeten was ik bij die actie gewoon op mijn benen blijven staan. Of die 2 wedstrijden mijn blessure hebben verergerd, durf ik niet te zeggen. Ik ben ook geen specialist. Maar ze hebben me in ieder geval geen goed gedaan. In de winterstop zei ik tegen de clubarts dat mijn knie nog steeds niet in orde was. Daarop ben ik opnieuw onderzocht in het MCH, waar nu wél de alarmbellen gingen rinkelen. Er zat een scheurtje in het kraakbeen. Ik werd geopereerd en stond na 8 maanden pas weer voor de eerste keer op het veld."

 

De twijfels
"Zelf heb ik nooit het idee gehad dat mijn carriere op de tocht stond. Vanuit ADO heeft één iemand wat dingen in die richting geroepen. Beyersbergen, ja. Maar die heeft geen verstand van voetbal of van medische zaken. Hij had me beter een keer kunnen bellen om te vragen hoe het met me ging, in plaats van over mij te praten in de pers. De operatie die ik had ondergaan, was inderdaad lastig. Het kraakbeen in mijn knie is bijgeschaafd en daarna is de boel verstevigd met schroefjes. De medici konden niet precies aangeven hoe lang het herstel zou duren. Dat ik op het veld zou terugkeren, stond voor mij buiten kijf. Wel stelde ik mezelf vragen als: kom ik terug op mijn oude niveau? Behoud ik mijn snelheid? Maar die twijfels zal iedereen herkennen die weleens een zware blessure heeft gehad. Beyersbergen zei in de media dat ik altijd nog een andere functie binnen ADO zou kunnen krijgen. Die optie heb ik voor kennisgeving aangenomen. Ik richtte mijn energie op het zo snel mogelijk fit worden. Krachttraining, fysiotherapie. Wat ik kon doen, deed ik. Niet kunnen voetballen vrat aan me, natuurlijk, maar ik ben niet thuis blijven piekeren."

 

De frustraties
"Eenmaal fit kreeg ik helaas geen kans meer van de trainer, Maurice Steijn. Ik was gehaald door John van den Brom, zijn voorganger, en Steijn gaf de voorkeur aan zijn eigen aankopen De resultaten gaven hem gelijk. ADO stond het hele seizoen in de middenmoot en eindigde als negende. Vraag niet hoe, want het voetbal werd steeds slechter, maar dat doet er ook niet zo veel toe. De andere jongens hebben het niet slecht gedaan. Maar vraag je me of ik mezelf beter vond dan degenen die wél speelden en of ik denk dat ik  het elftal had kunnen helpen, dan antwoord ik volmondig ja.

Voor mij was het een frustrerende periode. Ik mocht nog één keer meedoen op een avond dat er nogal wat jongens ontbraken door schorsingen en blessures. Het was dertien maanden na mijn laatste wedstrijd. We speelden thuis tegen Bony (Vitesse, red.) en verloren met 4-0. Als rechtsback haalde ik nog wel een voldoende, maar het lukte die avond ook niet om boven de middelmaat uit te stijgen. De rest van het seizoen koos de trainer voor andere types. Op een gegeven moment speelden we zelfs met een achterhoede bestaande uit Kenneth Omeruo, Dion Malone, Vito Wormgoor en Tom Beugelsdijk. Stuk voor stuk beukers. De trainer wilde wel opbouwen, maar dat kwam er steeds minder uit. Je zag alleen nog maar lange ballen, toevalsvoetbal."

"Op persoonlijk vlak had ik geen problemen met Maurice Steijn. Wel was ik het vaak totaal oneens met de keuzes die hij maakte. Ik baal ervan dat mijn periode bij ADO zo is afgelopen. Het eerste jaar was geweldig, een droom. De kans is groot dat ik zo'n mooi seizoen nooit meer meemaak. We waren een vriendenteam, speelden geweldig voetbal en haalden Europees voetbal onder John van den Brom. Helaas ging het daarna meteen mis bij ADO. Goede spelers die vertrokken, andere jongens die hun gewenste transfer niet kregen en ontevreden raakten, een nieuwe trainer die het meteen over een andere boeg gooide. Zonde."

 

De nieuwe kans
"Die twee verloren jaren hebben mijn zelfvertrouwen geen geweld aangedaan. Ik weet wat ik kan, dat ik thuishoor in de Eredivisie. Maar toen mijn contract deze zomer afliep, moest ik wel hopen dat andere clubs mij nog een kans wilden geven. Gelukkig werd ik al gauw benaderd door SC Cambuur en de andere promovendus Go Ahead Eagles. Twee mooie clubs. Maar Cambuur is toch groter voor mijn gevoel en bovendien had ik een positief gesprek met Dwight Lodeweges. Go Ahead Eagles had nog geen trainer. Hier in Leeuwarden ben ik perfect terecht gekomen. Ik speel weer elke week, ben zelfs aanvoerder. Ook wel logisch, want ik ben de enige speler van het team met ervaring in de Eredivisie. Jody Lukoki ook wel, maar hij had voor dit seizoen vooral invalbeurten achter zijn naam.

Deze rol past ook bij me. Ik ben volop bezig met dit team, praat veel op het veld. Die band geeft me een boost, net als de positieve kritieken die ik nu hoor over mijn spel. Niet dat ik er heel veel waarde aan hecht, maar het is leuk als je een compliment krijgt van René van der Gijp op tv. Dat was na die 0-0 bij PSV laatst. Daar dacht ik terug aan de wedstrijd die ik er een paar jaar geleden speelde met ADO. Toen leek het ook doelpuntloos te eindigen, maar pakten we vlak voor tijd die drie punten nog. Had nu ook gekund. Cambuur speelde nu beter mee dan ADO toen. We lieten PSV niet in de wedstrijd komen, hebben hen vanaf het begin vastgezet en hielden dat negentig minuten vol. Een gelijkspel was het minste wat we verdienden."

 

De ambitie
"Cambuur is een gretige club. Spelers, trainers en medewerkers: iedereen is enthousiast. Het publiek is heel fanatiek tijdens de thuiswedstrijden. Cambuur leeft, je merkt aan alles dat dit een echte volksclub is. We zijn het seizoen boven verwachting begonnen, maar we moeten niet in de war raken. Gezien de begroting en de op dit niveau onervaren selectie moeten wij gewoon heel blij zijn als we ons weten te handhaven. Maar ik ben dolblij om weer wekeljks te kunnen voetballen. Soms vraag ik me wel af waar ik nu zonder die blessure had gezeten. Bij ADO draaide ik een topseizoen in de subtop van de Eredivsie. Het jaar erop kwam het hele team in een dip, maar jongens als Lex Toornstra, Lex Immers en Wesley Verhoek maakten toch nog een mooie transfer. Dat was voor mij ook een reëel scenario. Maar wie weet wat er voor mij nog in het verschiet ligt. Ik ben helemaal terug, met dank aan Cambuur. Heb hier nog geen training of wedstrijd gemist. Ik voel me zelfs sterker dan voor mijn blessure. ADO heeft me te vroeg afgeschreven."