Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 03-11-1941 12:00:00

Opnieuw winstpunten voor ADO

Wij zijn er geenszins zeker van, dat het 2-1 voor A.D.O. was geworden, als niet tien minuten na de hervatting aan Mijnders het verder meespelen was ontzegd.

Weliswaar gaf het doelpunt, waarmede Van Velzen halverwege de eerste helft voor D.F.C. de score opende, een onjuiste voorstelling van het tot dan voorgedragen spel — immers, het Dordtsche doelhuisje had reeds heel wat meer dreigingen moeten doorstaan dan Koeks tent — maar een feit is ook, dat D.F.C. daarna hoe langer hoe beter begon te snappen, waar het om ging, zoodat de kans voor A.D.O. om de weegschaal weer in evenwicht te brengen, laat staan te zijnen gunste te doen doorslaan ineenschrompelde als een bewaarappel na een langen winter.

De wedstrijd leek aanvankelijk een herhaling te zullen worden van de ongelukkige vertooning van een week terug tegen D.W.S.
A.D.O. begon werkelijk overdonderend: met listige combinaties werd de Dordtsche achterhoede steeds weer in de luren gelegd, maar met schieten wilde het maar niet lukken: óf het was te hoog. 6f te veel naar links of rechts, dan weer bracht deklat of paal uitkomst, of een der backs, zooals toen P. Eversteijn doelman Kasteel reeds voorbij was, maar Groen hem den bal nog net voor de voeten kon wegtrappen. Als de broers in deze periode eens wat vlotter hadden geschoten, in plaats van nog een metertje doorloopen, en nog een, totdat de tegenstander met den bal ging loopen! De wedstrijd was anders de aandacht ten volle waard. Vóór onderscheidde vooral Vreken zich weer door zijn handig spel en mooie voorzetten. In de middenlinie had Ben Tap een heel goed begin, en in samenwerking met De Jong wist hij Mijnders aardig baas te blijven. Toch was de Dordtsche bliksemtrein de grondlegger van het enige D.F.C.-doelpunt: Een voorzet van zijn voet belandde helemaal op den rechtervleugel, waar Van Velzen den maar voor het inschieten had, hetgeen prompt gebeurde (0-1).

D.F.C.'s belangstelling voor Koeks heiligdom werd nu steeds sterker en begon na de pauze voor A.D.O. bepaald hinderlijk te worden. Het was dan ook een ongelukkig, moment voor de Dordtenaren toen de ex-internationaal bij een botsing met Koek, welke met een vrije trap werd afgestraft, zich tegenover scheidsrechter v. d. Spek vergaloppeerde. Mijnders kostte dat de verdere deelneming aan den wedstrijd; zijn club kwam het te staan op de overwinning. Al speelde D.F.C. fel en fanatiek verder, de vleugellamme voorhoede wat nu maar zelden meer gevaarlijk. Met dat al stond A.D.O. nog steeds achter en met hoeveel vakkennis de fa. Eversteijn en Co. haar leerhandel ook dreef, en hoe bewonderenswaardig doelman Kasteel zijn Haagschen collega ook imiteerde in het maken van lange afstandsmarschen, de verdiende gelijkmaker liet op zich wachten vijf, tien, vijftien minuten. Maar toen, Ineens, was hij er, dank zij een kogel van Joop Eversteijn, die in een scrimmage den bal op zijn laars kreeg (1-1).

D.F.C, trok zich thans geheel in de verdediging terug, zelfs Punt ging achter spelen, met het gevolg, dat er verder bijna uitsluitend op de Dordtsche helft werd gewerkt en men Koek rustig naast zijn doel kon zien zitten keuvelen met trainer Tap, wellicht vragend: "Wat doe ik nog in de kou!" Verder dan Choufour - wat speelde die, vooral op het einde, toen de gemoederen wat verhit raakten, weer een fijnen wedstrijd! - kwamen de Dordtenaren toch maar zelden.

Voor het taaie verdedigen der gasten overigens niets dan lof. J. Groen en Schleicher vormden een. hecht en trapvast backstel en in Bergeyk bezat D.F.C, een stopperspil die uitstekend voor zijn taak berekend is. Ook linkshalf Van Dalen gaf een prima partijtje ten beste. Waarschijnlijk hadden de Dordtenaren het dan ook wel gehouden, als ze geen unfaire middelen te baat hadden genomen. Dit is hun noodlottig geworden: een vrije schop in de linkerspeelhoek van het veld werd door Loof zo schitterend genomen, dat de bal over de hoofden der spelers heen met een boog in het doel belandde (2-1). Dat gaf me een vreugde bij spelers en supporters.

De resteerende tien minuten verrastte de scheidsrechter met een flultsolo, waarbij de eenige wanklank zoo nu en dan het voetbal was. Neen, fraai was de finale- een aaneenrijging van over en weer vrije schoppen -allesbehalve! Verandering in den stand kwam er door de krampachtige pogingen der Dordtenaren echter niet.