Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 01-04-2005 15:16:00

O'Brien doet het nu op zijn manier

Zijn kostje leek gekocht bij Ajax. John O'Brien was een voorbeeldige, leergierige en getalenteerde prof. Mentaal sterk ook, maar zijn lijf sputterde (te) vaak tegen. O'Brien wachtte niet af tot zijn contract in Amsterdam afliep.

door Edward Swier

LOS ANGELES | Het is een koddig gezicht. Een stel sporters werkt aan herstel op een van de kunstgrasvelden van het Home Depot Center, een immens sportcomplex in Los Angeles. Het bonte gezelschap springt over hekjes, 'schaatst' met elastiek om de bovenbenen. John O'Brien, de kleine, frêle, lichtvoetige voetballer van voorheen Ajax en straks ADO Den Haag, doet zijn oefeningen. Zij aan zij met basketballers van 2.10 meter op wankele enkels. Aan de andere kant een vierkante American footballer. "De grootsten van het stel, de 300-ponders, zijn er vandaag niet bij. Als je die jongens tegen een voetbal ziet trappen, moet je vanzelf lachen. Het lijkt wel een golf- of tennisbal voor ze, ze hebben de techniek niet om er iets fatsoenlijks mee te doen."

 

O'Brien leverde anderhalve maand terug zijn nog lopende contract in bij Ajax. Uit vrije wil liet de 27-jarige Amerikaan een aantal maandsalarissen lopen. Om naar LA te kunnen. Zijn geboortegrond. Om er te werken aan een structurele oplossing voor het blessureleed dat hem in zeven seizoenen betaald voetbal (voor FC Utrecht in 1998-1999 en daarna bij Ajax) afhield van een echte doorbraak. O'Brien speelde 85 eredivisieduels, zonder blessures had hij Ajax als linksback van een hoop problemen af kunnen helpen. Dat hij weinig speelde had niks met zijn vorm, zijn niveau of zijn talent te maken, slechts met zijn fysieke gestel. "Als je fit bent, zie ik in jou een belangrijke schakel, vertelde Koeman me." Maar op 7 november 2004, uit bij Willem II, ging het weer mis. Juist terug van een herstelperiode van negen maanden schoot het in de rechterhamstring.Het breekpunt was daar. Het moest anders.

Zijn problemen zaten in de korte spieren. O'Briens achilles, kuit en hamstring stribbelden vaak tegen. Maar al wat O'Brien traint in LA, zijn begeleiders van Athletes Performance richten zich vooral op het bovenlichaam. "Bilspieren, dijen, heupen, mijn rug. Die leer ik hier te gebruiken. Je hebt jezelf toch een manier van bewegen aangeleerd die je het beste bevalt, maar die misschien fysiologisch gezien niet de beste is. Maar omdat het voetbal je op die manier het beste afgaat, de pijn het minste is, verander je niks. Tot je er op gewezen wordt", vertelt O'Brien, onderwijl in de nog frisse voorjaarswind teruglopend naar de catacomben van het Home Depot Center. "Stabiliteit, daar draait het om."

 

In de Californische lentezon heeft hij één-op-één getraind met fysiotherapeut Scott. Opvallend is dat door zijn begeleider vooral gekeken wordt hoe O'Brien beweegt. Telkens krijgt hij aanwijzingen om zijn houding te verbeteren. "Het is een kwestie van leren. Beseffen wat je voelt, wat je lichaam doet, wat je lichaam wil." Hij geeft een voorbeeld. "Ik ben links, trap dus met links. En heb altijd gedacht dat mijn standbeen, rechts, veel stabieler was. Maar hier ben ik, na wat oefeningen, tot de ontdekking gekomen dat het juist andersom is. Als je dat weet te verbeteren, evenwicht vindt, dan komt dat je coördinatie en stabiliteit op den duur ten goede." Het was weer even wennen. Werken volgens de Amerikaanse standaard. Blind van ambitie trainen, in een groep sporters die elkaar oppeppen. Hij heeft het niet in zich, dat typisch Amerikaanse. Roepen dat je de beste bent, hij zal het niet doen. Een van de besten, dat zou hij wel weer graag zijn. "En dan toch een normaal persoon blijven, dat is wat ze in Nederland graag zien. En dat is wat ik ook wil." Drie, vier weken is hij inmiddels bezig. O'Brien kan de route door de buitenwijken van LA inmiddels dromen.

Avonturier

Ajax? Ajax maakt hij geen verwijten. "Ze stonden in Amsterdam altijd klaar voor me." Dat zijn contract niet verlengd zou worden, kon hij wel begrijpen. Hij was immers, ook in zijn laatste jaar bij de club waar hij als 16-jarige avonturier/stagiair neerstreek, vaker geblesseerd dan een speler zich kan permitteren. Omdat hij het gevoel had dat hij op dood spoor zat, een impuls nodig had, zette O'Brien de grote stap. Hij koos voor zichzelf. "Het gaf meteen een goed gevoel." Dat zijn zaakwaarnemer Karel Jansen vrijwel tegelijk met een nieuwe club voor hem op de proppen kwam, was natuurlijk wel een opluchting. Maar zich haasten om te debuteren bij ADO Den Haag doet O'Brien niet. "Ik voel dat ik met de dag verbeter. Maar ik ga niet overhaasten. Daar is niemand bij gebaat."

 

Zou hij zeker weten dat hij tegen het einde van de competitie nog drie, vier wedstrijden op rij kan spelen, en het herstelwerk in de VS is voltooid, dan komt hij vliegensvlug terug. "Het gaat sneller dan ik had gedacht, ik voel me telkens sterker worden. Maar ik ben hierheen gekomen met de gedachte dat ik alle tijd had en er alle tijd voor moest nemen. Tuurlijk, ik wil heel graag voetballen, maar de lange termijn is het belangrijkste." De haast Amerikaan denkt dat ADO, "zeker als het nieuwe stadion er staat, echt toekomst heeft. ADO is in ontwikkeling." De rossige O'Brien straalt als hij denkt aan wat hij hoopt dat gaat komen. "Voetballen. En niet een week, of twee. Maar gewoon, week in, week uit. Die routine, het dagelijks in de groep toewerken naar de volgende wedstrijd." Hij trekt een gelukzalige glimlach. "Ik zou zo happy zijn als ik elk weekeinde kan spelen. Echt, al eindigen we bij wijze van spreken laag op de ranglijst, als ik wekelijks aan mijn wedstrijdje toekom, zou ik het al geweldig vinden." De laatste keer dat hij het meemaakte, een streak, een ruime serie wedstrijden op rij? "Het zal het seizoen 2001-2002 geweest zijn, voor het WK in Korea en Japan."