Mike Havekotte is doelman van ADO EN coach van de waterpolosters van HBW

Nee, als kind droomde Mike Havekotte er niet van om als keeper van het Nederlands elftal de beslissende penalty te stoppen in de WK-finale.

door Robert Toret

 

 

Nee, als kind droomde Mike Havekotte er niet van om als keeper van het Nederlands elftal de beslissende penalty te stoppen in de WK-finale. "Ik wilde maar één ding: als waterpoloër naar de Olympische Spelen", aldus de doelman van ADO Den Haag, die zijn ’eerste liefde’ nog niet helemaal heeft verlaten.

 

 

Dat de Bilthovenaar (24) profvoetballer zou worden, was niet de bedoeling. Immers, in Huize Havekotte telde vroeger maar één sport: waterpolo. Vader Robert was een begenadigd midvoor, die - en dat is nog altijd een unicum in Nederland - volledig tweehandig was. Hij speelde bij de lokale trots, BZC Brandenburg, en later nog vele jaren bij Polar Bears uit Ede, waarmee hij landskampioen werd en aan de Europa Cup meedeed. Ook was hij international en speelde hij met Oranje op de Spelen van 1992 in Barcelona. Dat zoon Mike en dochter Lisanne (22) ook gingen ’poloën’ was vanzelfsprekend. "We hadden geen keus", vertelt Havekotte met een lach. "We zijn ermee opgegroeid, als jonge jongen was ik ieder weekend in het zwembad te vinden. Ik heb altijd bij Brandenburg gespeeld, en ja, óók als midvoor. Een technische speler. Ik heb zelfs Jong Oranje nog gehaald."

 

 

Havekotte leek voorbestemd om in de voetsporen van zijn vader te treden, maar het lot had andere plannen met hem. "Ik voetbalde ook, bij DOSC in Den Dolder. In eerste instantie gewoon voor erbij. Het waterpolo was meestal ’s avonds en overdag had ik niets te doen. En aangezien ik nogal energiek was... Ik stond altijd in de spits, maar op mijn elfde belandde ik een keer op goal. Dat ging zo goed dat ik onder die lat ben blijven staan. Drie maanden later werd ik al gescout door FC Utrecht en op mijn zestiende kreeg ik daar mijn eerste profcontract aangeboden. Daarin stond wel dat ik geen andere sporten mocht doen en dus moest ik kiezen. En hoewel mijn hart ook zeker bij waterpolo ligt, was de keuze niet lastig. In het voetbal kun je van je passie je werk maken, als waterpoloër verdien je in Nederland nog geen droog brood."

 

 

Na negen jaar in de Domstad en drie seizoenen Excelsior vond Havekotte in de zomer van 2018 onderdak bij ADO Den Haag. Op 19 januari van dit jaar debuteerde hij in het betaald voetbal, nadat eerste keeper Robert Zwinkels in de slotfase van het thuisduel met VVV (2-4) rood kreeg. Diezelfde Zwinkels herstelt momenteel van een knieblessure die hem al even aan de kant houdt. Het maakte voor Havekotte de weg vrij richting zijn eerste basisplaats in de eredivisie, en niet in de minste wedstrijd: uit bij Feyenoord, in een volle Kuip. "Schitterend, dat is waar je het voor doet. Die vijandige sfeer. Ik kreeg van alles naar mijn hoofd geslingerd, letterlijk en figuurlijk. Dat geeft zo’n adrenalinekick."

 

 

Het werd een bizarre wedstrijd, waarin de Rotterdammers voor rust een 3-0 voorsprong namen, door onder meer twee penalty’s, maar de bezoekers in de slotfase nog terugkwamen tot 3-2, door twee eigen goals. Hoewel Havekotte er aan de bal een paar keer weifelend uitzag en zo onder meer de 1-0 inleidde, behoedde hij zijn ploeg met een aantal knappe reddingen ook voor een serieuze afstraffing. Groot is dan ook zijn teleurstelling dat trainer Fons Groenendijk in de afgelopen drie (verloren) wedstrijden - tegen achtereenvolgens AZ, FC Emmen en Ajax - de voorkeur gaf aan Luuk Koopmans. "Dat vind ik niet terecht, maar wat doe je eraan? Het loopt bij ons nog niet en dan gaat een trainer wisselen. Maar om nou te zeggen dat het daarna veel beter is gegaan... Maar ja, dat is de voetballerij hè. Een harde, niet altijd even eerlijke wereld. Ach, ik blijf gewoon knokken en uiteindelijk krijg je dan wat je toekomt. Het doel is en blijft om eerste keeper te worden in de eredivisie."

 

 

De avond voor zijn optreden in De Kuip zat Havekotte overigens nog aan de badrand. Hij is dit seizoen coach van de waterpolosters van eersteklasser HBW, een samenwerkingsverband van Brandenburg en het Hilversumse De Robben. "Ik heb altijd jeugd getraind en krijg nu de kans ervaring op te doen bij de senioren. Ik vind het hartstikke leuk en bovendien blijf ik zo betrokken bij de club waar ik nog altijd heel veel vrienden heb en een groot deel van mijn sociaal leven zich afspeelt. Mijn zusje speelt ook in dat team. En wie weet komt mijn jongensdroom op deze manier toch nog uit en ga ik alsnog een keer naar de Spelen. Niet als speler maar als trainer."