Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 14-07-2008 13:50:00

Mark van der Kallen 'Straks geen stoelen meer vrij'

Enthousiaste redder van ADO Den Haag:‘Straks geen stoelen meer vrij’

 

Hij lijkt de heisa rond zijn persoon maar niks te vinden. En dan helpt het niet als je ook nog eens verkeerd geciteerd wordt in de krant. “Ik had een paar plaatsen gekocht voor het nieuwe stadion. Toen zei ADO: kom dan ook eens naar het Zuiderpark. Dat deed ikbraaf, want ik woon er per slot van rekening tien minuten vandaan. Dus in een telefonisch interview vertel ik tegen een journalist dat ik zo’n anderhalf jaar bij ADO kwam voordat ik er financieel bij betrokken raakte. Maakt hij ervan dat ik van jongs af aan in het Zuiderpark kom!”

“De helft van wat journalisten schrijven klopt niet,” heeft hij gelaten vastgesteld. Het lijkt zijn houding in het gesprek te beïnvloeden. Soms kortaf en aanvankelijk een beetje onwillig (“Wat er over mij te vertellen valt? Is het niet een beetje vroeg voor zo’n vraag?”), maar hoe meer het over ADO Den Haag gaat, hoe beter het gesprek vordert.

Mr. Mark van der Kallen, algemeen directeur van de Thieme GrafiMedia Groep, staat er op zijn kaartje. Maar hij is meer: participeert in bedrijven, is eigenaar van de Automotive Group DAVO en – sinds een paar maanden – ‘redder’ van ADO Den Haag.

Reddingsoperatie

Het verhaal is redelijk bekend: vlak voordat voetbalclub ADO Den Haag zou verhuizen naar het nieuwe onderkomen in het Forepark, degradeerde de club uit de eredivisie. Daardoor - en door mismanagement - beleefde de club een financieel rampseizoen. De begroting van ruim tien miljoen euro was gebaseerd op grotere bezoekersaantallen, op een stadion met betalende sponsoren op flink gevulde business seats. Dat viel allemaal tegen. Eind 2007 leek het faillissement onafwendbaar: er was geen geld om schuldeisers en de salarissen van spelers, begeleiders en medewerkers te betalen. De club zou de kerst niet halen, zo werd gevreesd.

Een lid van de per 1 oktober 2007 aangetreden raad van commissarissen kende echter ene Van der Kallen, een ondernemend investeerder in de regio. Hij stuurde hem een sms-bericht. “Er was iemand nodig die snel kon schakelen,” vermoedt de geadresseerde. Formeel was de vraag of hij nog eens met het oog van een financier naar de boeken wilde kijken. Van der Kallen deed het, schrok, maar zag nog wel mogelijkheden. “Het leek me op te lossen, maar ik had in eerste instantie geen rol voor mijzelf in gedachten en ik was zeker niet van plan om het alleen te doen. Toen kwam er een telefoontje: of ik op een zaterdag op het gemeentehuis wilde komen. We zaten daar met vier mensen en een redelijke tijdsdruk. We spraken af dat we onszelf een maand de tijd zouden geven om de situatie diepgaand te analyseren en oplossingen te onderzoeken. Om te voorkomen dat de club failliet was voordat we iets bedacht hadden, kwamen we overeen dat ieder van ons de club direct tweeënhalve ton zou lenen. Diezelfde dag nog bleken er misverstanden over die afspraak, dus op zondag zat ik opnieuw in het gemeentehuis. Dit keer alleen. Toen heb ik het hele bedrag betaald om het faillissement te voorkomen. Gaandeweg werd ik enthousiaster. Daarom heb ik in het voorjaar acht miljoen onder voorwaarden toegezegd in het kader van de grote reddingsoperatie. Onderdeel daarvan was een grondige sanering van de club. Bovendien was medewerking van de schuldeisers nodig: ze moesten ermee instemmen dat ze een deel van hun geld niet kregen. Anders was het onhaalbaar.”

En toen was u de sterke man van ADO.

“Ik word niet de Dirk Scheringa van deze regio. Daar heb ik geen behoefte aan en dat zou niet nodig moeten zijn. Ik breng mijn gezond verstand in en zorg dat de boel financieel op orde blijft. Om de lijnen kort te houden, word ik lid van de raad van commissarissen.”

ADO had een slecht imago en verkeert al járen in ellende. Hebben mensen om u heen niet gevraagd: ‘Mark, waar begin je aan?’ “

Voor de bouw was ik er zelf geen voorstander van om zoveel overheidsgeld te stoppen in een voetbalinfrastructuur waar zo weinig belangstelling voor was. Maar nu is er vijftig miljoen euro geïnvesteerd. Dan is het bizar om de boel kapot te laten gaan.”

Zelfs het Haagse gemeentebestuur zag er geen heil meer in.

“Ik vind het verbazingwekkend dat een gemeenteraad zegt: we stoppen vijftig miljoen euro in een stadion en als het mis is, hebben we niet de guts om er extra geld in te stoppen. Dan houden we onze rug recht en kiezen we voor een scenario waarin het stadion op slot gaat en we tientallen miljoenen euro’s verliezen. Ik wil die mensen echt nog eens toespreken om ze uit te leggen dat onze volksvertegenwoordigers er niets van begrepen  hebben. De gemeenteraad heeft ja gezegd tegen een verhaal dat aan alle kanten kraakte.

In mijn oude vakgebied zou ik zeggen: de kredietwaardigheid van de huurder was nul. Dan weet je dat je het probleem vol op je af krijgt bij het eerste zuchtje tegenwind. De gemeenteraad is zo mede verantwoordelijk voor het debacle en blokkeerde extra middelen, waardoor alleen nog een private financiering mogelijk was.”

Door u. U stopt er negen miljoen euro in.

“Ja. Het heeft niets te maken met Thieme of DAVO, het is een nieuwe investering. Maar de deur staat open voor mensen die serieus willen praten om met me mee te doen.”

U gaat ervan uit dat deze nieuwe investering rendement oplevert?

“Iedereen is het erover eens dat ADO enorme potentie heeft. Met goed beleid draait de club structureel  mee in de eredivisie, er is een nieuw stadion en we praten over een regio met ruim een miljoen inwoners en duizenden bedrijven. De capaciteit van de businesstribune werd vorig jaar voor nog geen veertig procent benut. Doodzonde. Ondernemers in de regio moeten zich realiseren wat voor unieke plek het stadion is. Een plaats waar je elke veertien dagen in een gezellige en sportieve ambiance tussen de twee en drieduizend ondernemers en bestuurders treft. Dat is een efficiënte manier om contacten te leggen en relaties te onderhouden. Ik ben ervan overtuigd dat er over twee jaar geen stoel meer vrij is. Ik ga er vast niet echt geld mee verdienen, maar het is onnodig dat zo’n club jaar in jaar uit miljoenen verliest.”

Kan een vader met zijn achtjarige zoon naar het stadion zonder dat hij zich zorgen hoeft te maken over hun veiligheid?

“Ja, dat kan komend seizoen al. Het afgelopen jaar is er ook niets verkeerds gebeurd.”

Naast het stadion ligt een soort leeuwenkooi waarin de supporters van de bezoekende club worden ontvangen. Je wordt al bang als je lángs het stadion rijdt!

“Inderdaad. Daar schrok ik ook van. Die kooi doet me denken aan deportatie in de Tweede Wereldoorlog. Zoiets etaleert op negatieve wijze wat de club aan veiligheid doet. In mijn ogen draagt dat juist bij aan een atmosfeer van onveiligheid. Ik heb met supporters gesproken. Die zeggen: jullie hebben tot één uur ’s nachts een groot feest na een wedstrijd en wij mogen nog geen biertje drinken en moeten het stadion uit langs tweehonderd man politie. Dat is vragen om ellende. Je moet de veiligheid van bezoekers garanderen, maar niet op die manier. Als je respectvol omgaat met mensen, gaan de dingen anders  dan wanneer je een bewind voert van ‘we praten niet met jullie, jullie veroorzaken hier de rotzooi’. Bovendien moeten de regels duidelijk zijn en gehandhaafd worden. Na de promotiewedstrijd tegen RKC stond het veld vol met supporters. Dat zou in dit zwaar beveiligde stadion niet mogelijk zijn. Maar als je klikobakken laat rondslingeren, kun je er donder op zeggen dat supporters die gebruiken om over het hek te klimmen. Logisch dat zoiets gebeurt in een feeststemming. Zo’n incident moet ook niet worden uitvergroot: er is hier echt iets veranderd. Moeders met kinderen zitten in het bestuur van de supportersvereniging en die komen echt niet naar een wedstrijd als het er gevaarlijk is. Supporters nemen hun verantwoordelijkheid en spreken anderen aan op  mogelijk wangedrag. Als iemand zich nu nog misdraagt, weet hij dat hij op de camera staat en een week later niet meer welkom is. Na de winterstop was het leuk en sfeervol in het stadion. Het winnen van de nacompetitie en promotie naar de eredivisie was met 14.000 toeschouwers een groot feest. Ik nodig iedereen uit een keer te komen kijken.”

 Mark van der Kallen (47) werd geboren in Den Haag, maar groeide op in Rijswijk. Na zijn studie Bedrijfsrecht trad hij in dienst van de Nederlandse Middenstandsbank. Vier jaar lang beoordeelde hij de kredietwaardigheid van bedrijven. Vervolgens trad hij in dienst van een participatiemaatschappij. In 1993 begon hij als zelfstandig ondernemer, werd lid van VNONCW Den Haag, kocht de Haagse autodealer Riva en saneerde het bedrijf.
Daarnaast participeerde hij in Thieme GrafiMedia Groep, een nog altijd groeiende verzameling drukkers, uitgevers, communicatie- en ICT-dienstverleners met een jaaromzet van 200 miljoen euro en een personeelsbestand van 1.350 mensen. Van der Kallen voetbalde ook. In de jaren zeventig bij Rijswijk (“ik denk dat ik rechtshalf was, gezegend met een strak schot”), later bij Semper Altius. Opmerkelijke passage op de website van de vereniging: “Handhaving in de Eerste klasse is alleen te doen met een flinke buidel geld. Daar doet de vereniging echter niet aan mee, degradatie naar de Tweede klasse was dan ook onvermijdelijk.”