Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 25-07-2001 20:08:00

Marco Gentile: Ik was nooit een lieverdje

Het afscheid van een winnaar

door Dennis Jansen

De cirkel was bijna rond. Zijn carrière afsluiten bij ADO Den Haag leek Marco Gentile wel wat, maar een kapotte knie dwong de verdediger tot stoppen. Hij wordt jeugdtrainer bij ADO Den Haag. Een terugblik op zijn loopbaan. ‘Het is nooit saai geweest’.

Maassluis - Je kunt moeilijk beweren dat Marco Gentile, die een week geleden besloot een punt achter zijn loopbaan te zetten, een onbewogen profloopbaan achter de rug heeft. Neem alleen het duel met Romario (die zijn been brak), de voorspelling van Ruud Gullit die Gentile al in de Serie A én het Nederlands elftal zag staan en zijn opmerkelijke transfer van Volendam naar Willem II. "Het is nooit saai geweest", glimlacht de verdediger, die vanwege een kapotte knie moet stoppen. Op 1 januari van dit jaar huurde ADO Den Haag de verdediger van Willem II, maar door de knieproblemen kwam hij welgeteld één helft in actie, tegen FC Lisse. "De cirkel is net niet rond, er zit een hapering in". Dieper geluk heeft hem inmiddels mogen omhelzen. Amper twee maanden geleden werd Marco Gentile vader, opnieuw, nadat de Gentiles tien jaar geleden een tweeling verwelkomden. Dochter Raffaella kirt deze middag onrustig als Marco Gentile terugblikt op zijn loopbaan. Monoloog uit Maassluis, zijn woonplaats, van een ras-Hagenees. "Ik ben geboren in de schaduw van het Zuiderpark en begon bij VVP. Toen FC Den Haag, ja, ik heb het over de FC, met de A landelijk ging spelen, stapte ik over. De jeugd was top, we speelden om het kampioenschap tegen Ajax, Feyenoord en PSV. In april ‘88 maakte ik mijn debuut in het eerste. Piet de Zoete, die de ontslagen Pim van de Meent was opgevolgd, belde me op. Schoenen mee, stap op de fiets en kom naar het Zuiderpark, zei hij. Feyenoord-uit. Ik stond in de basis. Tussen grote mannen als Jol, Lems en Stam. Speelde tegen Mario Been. Ging lekker ja, alleen legde hij er wel effe twee in".

Tekst en uitleg

"Een jaar later kwam Co Adriaanse. En die houdt niet van vedettes. Of dat nou Pietje of Klaasje is. Hij was de trainer met de meeste duidelijkheid. Je kreeg altijd tekst en uitleg. En hij stelde altijd doelen, zeker als we tegen amateurclubs speelden. Zei hij: jongens, waar gaan we voor? Zeven verschil. En werd het dan 7-1, dan volgde de strafmaatregel. We speelden eens bij Nootdorp. Moesten we de dubbele cijfers halen. Gebeurde niet. Stonden we zaterdagochtend op het strand van Kijkduin. Ik zal het nooit vergeten. René Notten, toen assistent, had zijn schoonfamilie meegenomen, want die had aanvankelijk een dagje-uit gepland". "Niemand vergeet ook die nederlaag van Willem II bij AA Gent. Woest was’ie, Adriaanse. De volgende dag zei hij: jongens, pak je autosleutels. We reden weg, zo’n vijftien kilometer. Daar aangekomen zei hij: sleutels inleveren en nu lopen we terug naar het stadion. De keepers hielden onderweg een auto aan, beloofden de chauffeur een kaartje voor de eerstvolgende wedstrijd en stapten in. Maar heus dat Adriaanse het in de gaten had. Je moest je onderweg namelijk telkens melden bij restaurants enzo. We waren kapot, hebben Adriaanse vervloekt. Maar hij wist altijd wel een sfeertje te creëren waardoor we voor elkaar door het vuur gingen". "Bij FC Den Haag had ik begin jaren negentig een toptijd met die nacompetitie, in ‘95, onder Lex Schoenmaker als dieptepunt én hoogtepunt. Een wereldteam met Van der Laan, Vriesde, Hoogendorp, Talan. Ze gingen allemaal in de uitverkoop. Wat moet John van Ringelenstein ook gebaald hebben. De club kon 1,2 miljoen krijgen voor mij bij een transfer naar Leicester. Mijn vrouw en ik zaten al in Engeland, we hadden ons huis verkocht, de deal was voor 99,9 procent beklonken, maar toen we een dag later op Schiphol stonden, ging mijn telefoon. De deal ging niet door. Van Ringelenstein kon fluiten naar z’n miljoen en ik kon ook wel door de grond zakken". "Ik kon naar MVV, want Jan Reker wilde me graag hebben. Een goeie tijd, want we konden ook nog eens in de keuken van een andere club kijken. Vriesde en Hoogendorp gingen ook mee, het leek wel een Haags invasie in Maasstricht. We werden kampioen van de eerste divisie. Vervolgens kwam Burnley. De oud-kampioen van Engeland. Met elke week 25.000 toeschouwers in het stadion. Ik zag dat wel zitten en tekende een driejarig contract. Maar kort daarna was Adrian Heath, de manager, met wie ik rond was gekomen, naar Everton en kwam Chris Waddle, die het nooit in mij zag zitten". "Na een half jaar kon ik gelukkig weg, naar Volendam, en daarna volgde dé stap van mijn carrière. Van de eerstedivisie, Volendam dus, naar de Champions League, Willem II". "Champions League was fantastisch, naar Moskou, het Rode Plein, naar Praag, met z’n allen naar de loting kijken, de spanning, de voorbereiding, schitterend. Ik denk dat ik alles uit mijn carrière heb gehaald, ondanks de voorspelling van Gullit dat ik in de Serie A en het Nederlands elftal terecht zou komen". "Maar ik heb er voor geleefd. Zondag spelen, zaterdag geen visite. Dan begon mijn wedstrijd al. Ik was geen lieverdje, maar voor iemand die in totaal acht keer aan beide knieën is geopereerd, heb ik het toch niet zo slecht gedaan, dacht ik zo".

Over Romario en Ruud Gullit...

Maassluis - Al vroeg in zijn carrière verwierf Marco Gentile bekendheid. In 1989 brak Romario zijn been in het duel met Gentile, vier jaar later voorspelde Ruud Gullit hem een toekomst in de Italiaanse Serie A én het Nederlands elftal. Gentile: "Tja, de schop... Nou, het was geen schop, maar gewoon een sliding. Ik kreeg ook niet eens geel, ofzo. Romario ging alleen op doel af, maar bleef met z’n voet in de grond steken en brak zijn kuitbeen. We stonden met 9-0 achter en het stadion schreeuwde al ‘tien, tien’. Dat wilde ik voorkomen, maar bij 10-0 had ik hetzelfde gedaan. Na de wedstrijd was het bal. Ik had nog nooit een journalist gezien, maar na afloop kwamen ze met z’n allen op me af met een geweer in hun zak. Ik was groen als gras, maar ben helemaal afgemaakt. Als Juul Ellerman het was geweest, had er geen haan naar gekraaid. Nu was het Romario, de vedette, de topscorer van PSV die door die beenbreuk ook het WK in Italië miste. Ik heb door die affaire een hoop bekendheid gekregen, je gaat over de tong. Iedereen wist meteen wie ik was. Ik ben daar niet trots op. Ik ging plotseling door voor de grootste schurk, kreeg een stempel, volkomen onterecht. Als mensen me spraken, zeiden ze op een gegeven moment: o, je valt heel erg mee. Iemand die een slechterik in ‘Goede Tijden Slechte Tijden’ speelt kan in het dagelijkse leven toch ook een prima goser zijn?" "Daarom was de opmerking jaren later van Ruud Gullit ook zo leuk. Hij voorspelde me een toekomst in de Serie A én het Nederlands elftal. Dat was nogal wat. Dat gedoe rond Romario en die opmerking van Gullit hebben me lange tijd achtervolgd". "Ik heb altijd een sterke overwinningsdrang gehad. Bij Willem II kwam de erkenning. Daar dacht ik: nu gaat mijn carrière pas beginnen. Het eerste jaar ging goed, daarna kwam de ellende met m’n knie. Het begin van het einde".