Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 05-05-2003 22:05:00

'Het is allemaal gladjes geworden, ik ga mijn eigen weg'

Rinus Israel, voetbaltrainer en cynicus. Praktisch kampioen met ADO Den Haag. Vanaf augustus krijgt de voetballiefhebber weer onge#evenaarde, met een stalen gezicht gedebiteerde antwoorden op alle vragen. Kun jij spelers maken en breken? "Nou, breken wel."

door Henri van der Steen

Het is niet eens midden in de nacht als vanuit de woonkamer een soort gegrom hoorbaar wordt. "Greet! Greet! Greet! Greet!" Mevrouw Israël is in slaap gesukkeld. "Je snurkt, Greet!" En dat moeten we niet hebben. Niet omdat het lieflijke, zij het enigszins luidruchtige geronk het gesprek hindert, maar omdat Greetje Israel tot dan juist een fijne rol heeft gespeeld tijdens het interview, met haar pikante toevoegingen en interessante, soms ongevraagde opvattingen.
Als de vrouw des huizes ietwat gegeneerd overeind is gekomen, zal ze door de schuifdeuren heen de rest van de nacht geen minuut meer missen van de conversatie en haar geliefde regelmatig bijstaan, tot meerdere eer van Rinus en het verhaal.
Hier, in de salon van hun appartement in Landsmeer, zit de man van staal, de speler die er tijdens zijn glorieuze loopbaan als speler een sport van maakte tegenstanders zo bang te maken, dat ze zijn strafschopgebied niet eens meer in durfden, laat staan dat ze nog snode plannen dorsten te beramen. Deden ze dit toch, dan kwam Rinus in actie. Hij en z'n maatje Theo Laseroms werden bij Feyenoord beroemd en berucht. Laseroms was hard, keihard. "Maar ik was gemener", stelt Israel, zonder een spoor van trots of spijt in zijn stem. Spijt kent hij niet, trots evenmin. Het was zoals het was.
Een klein tikje chagrijnig is hij deze zaterdagavond wel. Hij is bij Ajax-RKC geweest en kent dus de uitslagen van de andere wedstrijden. Dat maakt het kijken naar Studio Sport een stuk minder leuk. "Ik weet de uitslagen nooit. Als ik naar Canal+ zit te kijken, doe ik altijd de handen voor mijn gezicht, als de uitslagen komen. Anders vind ik er niks aan, aan Studio Sport."

 

Komediant

Hij kijkt toch en verschaft op geheel eigen wijze commentaar. Robben valt. "Komediant! Aardige speler, maar hij is te afhankelijk van zijn snelheid. En hij heeft de onhebbelijkheid om zich heel snel te laten vallen."
Hij is dus bij Ajax geweest. "Daar kom ik nooit. Ik ben trouwens het hele jaar nog niet naar een wedstrijd geweest. Mijn kleinzoon wilde, daarom."
Greet Israel vraagt wat de verslaggever belieft te drinken. Hetzelfde als IJzeren Rinus graag. Dat wordt dus een glaasje water. Israel: "Ik heb nooit gerookt, nooit gedronken. Ja, een biertje, maar dan moest het heel warm zijn."
Er komen goals van Van Nistelrooy voorbij. De naam Kluivert valt. Israel geeft Advocaat gelijk: allebei opstellen. "Als je ze uitnodigt, zet je ze niet zo makkelijk op de bank. Ik herinner me Engeland-Nederland. Ik was assistent van Advocaat, Gullit was slecht, Van Vossen liep al warm. Die bleef maar warmlopen. Dat heeft een hele tijd geduurd. Het zijn niet de makkelijkste beslissingen om zo'n speler eraf te halen. Ik ben toen een beetje de aanstichter geweest. Op zeker moment gleed Gullit uit. Ik zeg tegen Dick: 'Als je 'm nu niet wisselt...' Als assistent kun je dat roepen, jij wordt niet opgehangen. De bondscoach mogelijk wel. Het is toch een speler die het je later moeilijk kan maken." Hij is mogelijk de eerste voetbaltrainer ter wereld die zich ten behoeve van een interview heeft laten bandageren. De knieën van Israel willen niet meer, daarbij is hij twee keer geopereerd aan een hernia. Israel brengt zijn avonden thuis onveranderd languit liggend op het tapijt door, met de benen hoog op een stoel en een kussen onder zijn hoofd. Zo kijkt Rinus televisie (sport) en ziet hij het elke avond bedtijd worden.

Saai

Rustige man? Zeg maar saai. Dat zegt Rinus zelf tenminste. Burgerlijk. "Mijn leven ziet er niet zo uitbundig uit, nee." Hij is het liefste thuis. "Op vakantie gaan is wel leuk, maar het leukste is altijd weer naar huis gaan." Kan hij tenminste weer languit voor de televisie liggen.
Israel is de oudste trainer in het betaalde voetbal. Hij had successen bij FC Den Bosch, was trainer bij Feyenoord, in Griekenland, De Verenigde Emiraten, Ghana, Roemenië. Zou hij nog bij Feyenoord willen zitten? "Ik moet er niet aan denken! Nee, ik vind dit al zenuwachtig genoeg. Ik heb ook nooit de brandende ambitie gehad bij Feyenoord of Ajax of PSV te werken. Ik nam meestal de eerste aanbieding aan die er kwam. Feyenoord was leuk, maar FC Den Bosch was ook leuk. En ik heb een half jaar DWV getraind, dat was ook leuk. Ik had dat als speler al. Ik speelde bij Excelsior, kwam Hans Kraay naar onze flat in Rotterdam. Er waren problemen met Blankenburg of zo. Of ik naar Ajax wilde komen. Maar ik had helemaal geen interesse. Al die drukte... Leuk dat-ie kwam, dat wel."
Nu is hij weer in de nadagen beland. "In de loop der jaren merk je, dat je vroeger dingen lachend verwerkte. Nu heb je daar meer moeite mee. Met conflicten, spanningen. Dat conflict met die Been bij Feyenoord, dat zou ik nu niet meer leuk vinden. Al zou ik nog wel dezelfde maatregelen nemen. Maar voor maatregelen is geen aanleiding momenteel."
Greet schenkt een fris watertje. Ze heeft een tweeliterfles Bar le Duc koud gezet. Het mag laat worden! Is de huidige generatie te braaf voor conflicten? Israel: "Nou, misschien dat de spelers een beetje huiverig zijn voor hun carrière. Zo veel smaken zijn er niet meer." Zijn eigen vak heeft aan kwaliteit ingeboet, vindt-ie. "Het is allemaal gladjes geworden. Trainers moeten een goed verhaal hebben, zich tussen sponsors kunnen bewegen. Ik heb nooit toegegeven aan die praktijken, ik ga mijn eigen weg. Trainers hebben tegenwoordig een geweldige pr. Ze doen hun best maar."

Sorry Lex

De persconferenties laat hij dit seizoen over aan assistent Lex Schoenmaker.
Dat kan hij vanaf augustus niet meer maken. "Dat moeten we nog eens goed doorspreken, ja. Maar kijk, nadat ik die by-pass operatie had gehad, heb ik gezegd: we gaan door zoals het ging. Als ik jonger was geweest, met meer geldingsdrang, had ik misschien gezegd: 'Sorry Lex, ik neem het weer over.' Ik heb het nu maar gelaten zoals het ging." Het H-woord is eruit. Israel tobde met het hart, een voor tachtig procent dichtgeslibde kransslagader. Stress?
Hijzelf denkt dat het in de familie zit, een te hoog cholesterolgehalte. Het leed is nog niet geleden. "Ik slaap niet makkelijk na een wedstrijd, dan zit er nog spanning in het lichaam. Terwijl we niet meer hebben verloren sinds ik weer op de bank zit. Ik zou dus fluitend naar huis moeten rijden en zo bewusteloos in bed moeten vallen. Vroeger sliep ik goed, na een nederlaag zelfs beter dan na een overwinning. Maar ja, de spanning..."
Terwijl hij toch bepaald een ander type is dan, zeg, Dick Advocaat, zijn oud-collega van Oranje. "Geschikte trainer, heel toegewijd. Kan van vroeg tot laat over voetballen praten. Nee, die neiging heb ik nooit gehad."
Gevolg: zijn imago is er een van een weinig begeesterde, zelfs luie trainer. Israel: "Je hebt trainers die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op het stadion zijn. Tja. Maar ik ben juist wel gedreven, op de training laat ik er niet de kantjes aflopen. Aan de andere kant: als ik word ontslagen, ben ik dat na een of twee dagen kwijt, daar zet ik me zo over heen."

Grote namen zeggen hem helemaal niks. Hij heeft een fijne familie en hij heeft Greet, zijn eerste meisje. Nu 38 jaar getrouwd. Het relativeren komt hem intussen goed van pas, nu zijn gezondheid een kwestie werd. "Vorige zomer zag ik toevallig het blaadje van de CBV (Coaches Betaald Voetbal, red.), met een stuk over de keuring voor trainers. Heb ik aangevraagd. Ik was een beetje moe. En ik was al eens een beetje moe geweest bij PEC Zwolle. Toen is er een cardiogram gemaakt. Was niet goed. Achteraf bleek dat ik gewoon een sporthart had. Maar nu liet ik me dus weer eens keuren. Bleek er een ader voor tachtig procent dichtgeslibd."
"Ik was bang, ja, want Greetje zat nog in Spanje. Ze is meteen teruggekomen. Toen bleken er drie mogelijkheden: medicijnen, dotteren of een hartoperatie. Het werd dotteren. Maar dat dotteren bleek toch niet te kunnen, ik moest geopereerd. Toen stortte m'n wereld in. Ik dacht: finished, het is afgelopen. Op woensdag werd ik geopereerd, op vrijdag maakte ik al een wandelingetje door het dorp. De eerste die me zag, vroeg hoe het ging. De tranen stonden me meteen weer in de ogen, maar die emotie schijnt normaal te zijn na operaties."
Het kwam allemaal goed. Hoewel. "Eerst hou je een beetje afstand, als het beter gaat, verval je weer in dezelfde fouten." En dus slaapt hij de laatste weken weer niet zo goed. Dat heeft ook van doen met vroeger. Zijn vader overleed vijf dagen voordat het WK van 1974 begon. Plotseling.
Waaraan is hij overleden, Rinus? "Hetzelfde als ik. Nou ja, ik ben natuurlijk nog niet overleden. Maar die heeft een hartaanval gehad, van de ene op de andere dag weg. Nooit eerder klachten gehad, 62 jaar, mijn leeftijd nu. Ik ben 61. Sinds PEC Zwolle heb ik daarom al een kleine obsessie en houd ik elke dag, zeker op de training, mijn eigen hartslag in de gaten."
Pa was metselaar, Rinus in zijn jonge jaren stratenmaker. "Hard werken is niet leuk. Je moet wel een bijzondere liefhebber zijn om elke dag om half acht te beginnen en dan de hele dag met plezier zwaar werk te doen. In mijn tijd als stratenmaker lag ik in de pauzes bewusteloos in de kruiwagen. Nee, ik voel me bevoorrecht."
En gelukkig. Het is nu wel midden in de nacht. Rinus en Greetje gaan slapen. Het zal best lukken nu. Bijna kampioen, gezond moe. Gezond. "Ik heb alle geluk van de wereld gehad dat ik me heb laten keuren."