Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 10-06-1992 19:00:00

Herman Kuiphof 'Er is iets vreselijks gebeurd met ADO'

Er is iets vreselijks gebeurd: ADO is uit de hoogste groepering van het vaderlandse voetbal, de eredivisie, verdwenen. Velen uwer spreken al jaren van de FC Den Haag, maar voor mij is het altijd ADO gebleven, wat daar in het Zuiderpark speelt

Door Herman Kuiphof



Dat komt door twee dingen: ten eerste is Den Haag de derde stad van het land en die situatie schept verplichtingen. Ten tweede heb ik persoonlijke herinneringen aan een aantal ADOspelers en ADO-prestaties, die — nu het slecht gaat — onmiddellijk onweerstaanbaar komen bovendrijven.

Ook vroeger al dachten Amsterdammers, Rotterdammers en Eindhovenaren dat zij de buit onderling konden verdelen en dat Den Haag het lelijke eendje in de bijt was. Maar, beste mensen, Den Haag was de stad van vijfvoudig wereldkampioen sprinten op de fiets (Piet Moeskops). Den Haag was het domicilie van midvoor Bep Bakhuys. Daar in het Zuiderpark suisde de linkerwing Neuteboom-Clavan langs het lijntje. Daar voetbalde Theo Timmermans, die drie goals tot stand bracht tegen Frankrijk, nu ruim veertig jaar geleden. Ik praat niet over HBS'ers, hoewel Van der Vegt, Langelaan en Kuneman een schitterend binnentrio vormden. Het gaat nu speciaal om ADO. Men herinnert zich Herman Choufoer, de achterspeler die zijn voornaam mee had, maar verder toch alles zelf heeft moeten doen.

Later werd hij KNVB-bestuurder, maar ik herinner me hem vooral vanwege zijn traptechniek en spelinzicht. Aad van Kampen. Zegt die naam nog iets? Een rossige spil van grote klasse. Dan waren er de kanthalves Ben Tap („de Melkboer") en Rinus Loof, de man met het volledig-uitschuifbare linkerbeen. En in de goal stond Willem Koek. Als er een hoge bal in de doelmond kwam riep hij met zulk een stentorstem „los!", dat lijn 8 bijna uit de bocht vloog. In het elftal dat in de oorlogsjaren kampioen van Nederland werd, speelde ook Eli de Heer, een klein, superslank spelertje met een grote technische vaardigheid. In een weddenschap met trainer Wim Tap (international uit de twintiger en dertiger jaren) liep hij in de lengte het hele veld op en neer met de bal op het hoofd, zonder dat het leer ooit de grond raakte. ADO, dat was Bram Appel, die later voor Stade Reims ging spelen. ADO, dat was ook André Roozenburg, die door Fiorentina was gekocht, hoewel ze liever Abe Lenstra hadden willen hebben. Natuurlijk kon dit ADO niet eeuwig blijven. Holland Sport kwam, Scheveningen-Holland Sport arriveerde. Ze verdwenen ook weer en brachten geen betere tijden mee voor Den Haag. Ik wil best geloven dat de laatste jaren door sommigen alles op alles is gezet om Den Haag hoog vertegenwoordigd te houden. Het zal ook best waar zijn, dat ik het verleden idealiseer.

Toen ADO in 1940 de tweede beslissingswedstrijd tegen DHC met 3-1 won (in een uitverkocht stadion Feyenoord) maakte zich een dolle blijdschap van de halve stad meester. De andere helft trok zich er niets van aan, maar ook een halve stad leverde een flinke club mensen op. Er werd toen minder over geld gepraat en er ook minder naar gehandeld. Daarmee wil overigens niet gezegd zijn dat bepaalde niet-Hagenaars, die tegenwoordig het beeld in het Zuiderpark bepalen, geen goede prestaties hebben geleverd. Zo'n man als Heini Otto bleef natuurlijk wel het verkeerde accent houden, maar gaf zich volledig. Daar stonden dan wel weer bedenkelijke figuren als Cor Lems tegenover. Niet omdat hij uit Dordrecht kwam, want sinds er in Heerenveen nauwelijks meer een voetballer zit die thuis over „mem" en „heit" spreekt, mag je van het voormalige ADO niet eisen dat het louter originele Hagenaars aantrekt uit Hoefkade- en Boekhorststraat-regio's. Ik blijf intussen zitten met de klemmende vraag, hoe het ooit zover heeft kunnen komen. ADO-Emmen, ADO-Zwolle, ADO-Veendam... Terwijl er in nota bene Dordrecht een eredivisieclub speelt, net als in Den Bosch. Laten ze daar in het Zuiderpark eerst maar eens met vakantie gaan en ergens in een stadje in het warme zuiden een koffer vol inspiratie kopen. Deze Haagse schande mag niet langer dan een enkel seizoen duren.

Het is zoals die politieke commentator schreef: „Wij waarschuwen China voor de laatste keer".