Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 19-08-1968 15:49:00

Happel heeft geen haast ADO na 5 jaar op europees peil

Ernst Happel heeft geen haast. In het jaar waarin hij ADO op het podium van het Europese voetbal bracht, heeft hij een nieuw contract getekend dat hem voor drie jaar bindt aan een vereniging die naar de mening van velen onvoldoende armslag heeft om Happels kwaliteiten volledig te kunnen gebruiken.

door Henk Lichtenveldt

Maar Ernst Happel denkt er anders over. Hij voelt zich thuis in Den Haag, heeft er in vijf jaar een team opgebouwd van jonge, 'goedkope' sterren en laat zich niet opjagen door de met marken of franks zwaaiende bazen in het buitenland. In vijf jaar is Happel Hagenaar geworden. Hij voelt zich er thuis, heeft een uitgebreide vriendenkring en bevredigt zijn eerzucht met een elftal dat achter de 'onaantastbare' grootmachten Ajax en Feijenoord met wilskracht en vakmanschap zoekt naar een plaatsje onder de zon van het succes.

Happel heeft geen haast. Zijn zoon, Ernst junior, zal waarschijnlijk nooit een voetballer worden met de klasse van zijn (nog altijd wereldberoemde) vader. Maar hij studeert hard op het gymnasium en zal over drie jaar eindexamen doen.

De gedachte aan de toekomst van zijn enige zoon geeft Ernst Happel de rust die men zo vaak vergeefs zoekt bij de trainers-aan-de-top die soms jaar in jaar uit verhuizen als een circus met zijn wilde dieren.

leder jaar gaat Ernst Happel tweemaal naar Wenen, de stad waar hij is geboren en waar hij nog steeds een eigen huis heeft. "Maar ik ben de laatste jaren steeds weer blij als ik terug ben in Holland,” zegt hij. "Ik ben een beetje van Den Haag gaan houden.”

Happel zit in het zonnetje op het terras van Het Gouden Hoofd, drinkt er een Wiener Melange - dat wel- en praat in licht beschadigd Nederlands "Vijf jaar geleden ben ik door bemiddeling van Lo Brunt naar Holland gekomen. Ik was toen technisch leider bij Rapid, mijn oude club. Het avontuur in Holland lokte me wel aan. Ik wist dat ik terecht kwam bij een club, die ieder jaar rekening moest houden met degradatie. Het elftal was verouderd. Er stonden spelers in als Mick Clavan, trouwens een jongen met een prachtige techniek, Carol Schuurman en Den Engelse. Als we met 1-0 achterstonden, hadden we voor de rest van de tijd nog zeven spelers over. Vier kon je er afschrijven, want die konden niet vechten. En als we met 2-0 achter kwamen, speelden we nog maar met vier. Daarin heb ik verandering moeten brengen. Ik moest opnieuw beginnen, de oude spelers verkopen en anderen, jonge knapen vooral, op de opengevallen plaatsen zetten. Het gebeurde nogal fors en het publiek begreep er niets van. "Ze zijn gek geworden bij ADO,” zeiden de mensen. "Maar ik wist precies wat ik deed. En nu, na vijf jaar is er eindelijk resultaat. We hebben de beker gewonnen met een elftal, dat uitstekend voetbal speelt. Aan het einde van het seizoen speelden we tegen de Franse club Sedan. Die mensen dachten dat ze een onbekende en niet zo sterke club op bezoek hadden. Na afloop wisten ze wel beter. We speelden prachtig voetbal.”

Ernst Happel noemt, schijnbaar langs de neus weg maar toch met een tikkeltje terechte trots, de namen van de jongeren die zijn team gestalte hebben gegeven. Er is geen enkele speler bij die meer dan ƒ 70.000 heeft gekost. Ton Thie kwam van Hermes DVS, Harry Heynen van VVV, Maassen van PSV, Jochems van Velox, Piet de Zoete van het naburige Loosduinen. "En let eens op Weimar. Die jongen speelt volgend jaar in het Nederlands elftal.” Het geheim van Ernst Happel ligt verscholen in.de historie van zijn eigen sportieve loopbaan. Hij bouwt zijn 'macht' niet op de angst voor de baas ("ik heb liever een speler met een grote bek dan één met ellebogen”) maar hij eist de discipline die hem zelf meer dan twintig jaar bij Rapid Wenen als halfspeler overeind hield.

Die zelftucht is hem nu nog aan te zien. Hij is met zijn 43 jaar nog altijd een slanke, uiterst fitte man. "Discipline is een plicht voor mijn spelers. Als er één geblesseerd is, moet hij 's maandags tussen negen en tien naar de dokter. Van dinsdag tot en met zaterdag wordt er getraind, soms na vieren, maar op woensdag ook 's ochtends. Die training hebben de jongens nodig. ADO moet met tempo draaien. Alle clubs, ook Ajax en Feijenoord zijn bang in het Zuiderpark. We kunnen ze stukspelen omdat we van de eerste tot de laatste minuut kunnen vechten. Als je geen geld hebt om dure topspelers te kopen, moet je in wilskracht compensatie zoeken.” Vorig seizoen maakte ADO een lange zomerse reis naar Amerika. Er bleef niet meer dan twee weken voetbalvrije vakantie over. Maar in juni van dit jaar was ADO nog sterk genoeg om Ajax te kloppen. "De ploeg was niet leeg. Dat is het bewijs dat we goed hebben getraind,” zegt Happel tevreden.

MILAN STERK

Het moderne voetbal met zijn nieuwe systemen en zijn harde tackles, verwerkt Ernst Happel met een glimlach. "Ik geloof dat AC Milan op het ogenenblik het sterkste elftal van Europa heeft. Ze spelen schitterend voetbal met Schnellinger als ausputzer en daarvóór allemaal spelers, die elkaar begrijpen en in staat zijn taken over te nemen. Maar die ausputzer is echt niets nieuws. Vlak na de oorlog speelden we met Rapid in Zuid-Amerika tegen-Vasco Da Gama, de kampioen van dat continent. We kregen met 5-0 klop" en het leek wel alsof we geen verdediging hadden. Rapid speelde toen nog het ouderwetse stopperspilsysteem. In de tweede wedstrijd moesten we wat anders. Ik kreeg de opdracht om achter de verdediging als laatste man te spelen. Ik was de libero, net zoals Schnellinger en al die anderen nu. Wat Rapid in die jaren deed, is teruggekomen!
 

Ernst Happel verbaast zich wél over de manier waarop de Nederlandse scheidsrechters zware overtredingen bestraffen. Hij vindt - en hij staaft dat met uitlatingen van de zo snel gestegen internationale arbiter Lou van Ravens - dat de opvattingen over ongeoorloofd spel te veel verschillen. "In het buitenland accepteren de scheidsrechters meer. In Nederland krijgt een speler al gauw een waarschuwing. Later spreekt de bond een straf uit. Dat betekent soms een schorsing van vijf wedstrijden. In Oostenrijk moet je vijf keer officieel zijn gewaarschuwd om een schorsing van één wedstrijd te krijgen. Als er werkelijk iets ernstigs gebeurt, moet de scheidsrechter de speler naar de kleedkamer sturen. Maar in Nederland zijn we nog te zacht."

Wordt de strijd om de Europese beker in Den Haag hoofdzaak? "Dat kan niet. We hebben pas een nieuwe tribune die acht ton heeft gekost. ADO is geen rijke vereniging. Het publiek ziet al enkele jaren achtereen steeds dezelfde spelers. We kunnen alleen publiek blijven trekken als we nationaal meedoen.| En de kansen in de Europa Cup? Niemand wint van ons in het Zuiderpark. Als we een beetje gunstig loten komen we ver.” Ernst Happel staat op. Samen met zijn vrouw slentert hij langs het Binnenhof. "We hebben het fijn in Den Haag,” zegt mevrouw Happel,  maar trainer is nu eenmaal geen beroep dat je jarenlang in één stad uitoefent. We hebben twee jaar in Parijs gewoond.

Vlak voor onze deur werd de film over de Klokkenluider van de Notre Dame opgenomen. Het was een heerlijke tijd. Waar we terechtkomen kan me niet schelen. Al is het in Rusland...” De komende jaren is dat nog niet aan de orde. ADO behoeft zich niet bezorgd te maken. Happel is een Hagenaar geworden.