Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 14-11-2013 19:39:00

Haagse voetbalcultuur 'van toen'

Chris Willemsen "We maakten allemaal deel uit van iets moois."

Het nieuwe boek “Blikkie Terug” van Chris Willemsen, dat deze week in de winkel ligt, is een ode aan het voetbal in Den Haag in de tweede helft van de vorige eeuw. "Het voetbal heeft mij een onvergankelijk gevoel van genot gebracht."

 

Door Lars Omloo

 

Wat was er zo magisch aan het regionale voetbal in de tweede helft van de vorige eeuw? Chris Willemsen kan er uren over vertellen en doet dat ook.  "Het was een ontdekkingsreis, iets nieuws. We maakten allemaal deel uit van iets moois. Je kende elkaar, in de wedstrijden was het keihard en daarna dronk je een biertje. Het had iets intiems. En iedereen was heel gevat, we hebben ons suf gelachen."

 

Onvermijdelijk is de vergelijking met het amateurvoetbal van nu. Nog steeds beleven veel mensen er plezier aan. Maar toch, betoogt Willemsen, het is nu wel anders. "Vroeger was het altijd druk langs de lijn, nu komt er minder publiek. Mensen hebben gewoon veel meer andere dingen te doen. Vroeger was voetbal alles voor veel mensen. Nu is er een andere cultuur rond het veld."

 

Willemsen (60) is een echte verzamelaar. Kom in zijn woning in Waddinxveen en je ziet diverse collecties van muziek. Maar hij bewaarde bóvenal alles dat met voetbal te maken heeft. Als oud-speler en voormalig verslaggever van onder meer de Haagsche Courant maakte hij veel mee. Het leidde tot een dik boek met een schier oneindig aantal fraaie foto's. Het is een fascinerende reis in de tijd. We zien kale, oudere mensen van nu terug als de jonge honden met lange manen van toen. "Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken. Het voetbalwereldje heeft mij een onvergankelijk gevoel van genot gebracht. Ik vind dat deze periode bewaard moet blijven. Veel journalisten uit die periode zijn overleden. Daarom heb ik dit boek geschreven."

 

Blikkie Terug besteedt aandacht aan ADO Den Haag en de grote namen die de club voortbracht, zoals Aad Mansveld, Dick Advocaat, Lex Schoenmaker en Martin Jol. Maar vooral het amateurvoetbal komt aan bod, van hoog tot laag. Willemsen: "Ik pretendeer, niet compleet te zijn. Maar dit boek is nu al 336 bladzijden dik. Maar ik hoor elke dag weer namen van wie ik denk, o ja die zouden er ook in kunnen. Ik heb nu al genoeg schitterend materiaal voor deel twee."

 

Hij begon zelf als voetballer bij VIOS; als talentvolle aanvaller, technisch was hij. Hij speelde in de jeugd bij Feyenoord en later bij FC Den Haag bij de reserves. Mede door blessureleed keerde hij terug naar de amateurs: VIOS, VUC en SVPTT. Bij die laatste club speelde hij tien jaar in het eerste. Een gouden tijd, blikt hij terug.  "We hadden zoveel voetbal in de ploeg. Er lag een sloot langs het veld, maar daar kwam de bal nooit in. En we hadden Hans Lamens in het team. Een weergaloze voetballer. En een geweldige gozer. Echt, al heb je nog zo veel redenen om boos of verdrietig te zijn, als je veel met Hans omgaat is je leven altijd een feest.".

 

Zijn favoriete Haagse elftal aller tijden? Na lang denken zegt Willemsen: "Er zijn vele honderden fantastische Haagse voetballers geweest; ik zou echt geen keuze kunnen maken. Ik kan wél op z'n Louis van Gaals een aantal zekerheidjes aangeven. Mag ik vier spelers noemen die ik tot de besten ooit van het Haagse voetbal reken?" Nou vooruit, je zou er een aardige as van kunnen maken, vervolgt Willemsen.

 

"In het doel Ton Beije. Hij was zo onvoorstelbaar goed, dat Feyenoord hem op 16-jarige leeftijd haalde om Eddy Pieters Graafland op te volgen. Een gecompliceerde enkelbreuk stond hem een glorieuze carrière in de weg. Mijn defensie wordt geleid door Piet Gelauf. Zelden zo'n technisch volmaakte, organisatorisch ijzersterke en tegelijkertijd bikkelharde verdediger meegemaakt. In de punt van de aanval staat Kees Mol. Jarenlang een sieraad voor het voetbal. Elegant, geweldige balcontrole, in de lucht onverslaanbaar en doeltreffend als geen ander. En op het middenveld? Daar staat wat mij betreft de allerbeste voetballer die onze stad ooit heeft voortgebracht. Ook als trainer liet hij zijn teams beter voetballen. Wie? Dat kan er maar één zijn: Leen de Graaf. Een geweldenaar, die er meer uit had kunnen halen. Maar hij koos voor de gezelligheid en een biertje. Dat is natuurlijk ook veel waard."