Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 27-10-1941 12:00:00

Geen winst voor ADO

Het was een zeer bittere pil, die A.D.O. gisteren In de hoofdstad te slikken heeft gekregen.

 Monter en vrooltjk waren de Zolderparken naar den Spaarndammerdijk getogen met de stellige sekerheld D.W.S. een lesje op voetbalgebied te geven en het en passant een kopje kleiner te maken en het resultaat werd een-eigen nederlaag, een,kleine welliswaar, doch de winst was van de baan.

Het oude liedje, een tikje afgezaagd. Jubelde over deze ontmoeting n.l. de duelsong „enthousiasme contra techniek". Immers een werkelijk objectief toeschouwer zal eerlijk moeten bekennen, dat de Zuiderparkers technisch stukken beter waren dan hun tegenstanders, dat de Haagsche ploeg minstens een klasse beter speelde, dat menig club, ook D.W.S., een voorbeeld Kunnen nemen aan deze prima Haagsche combinatie.

Doch gedegen enthousiasme is ook geen kinderspel en daarvan hebben de Amsterdammers een behoorlijke portie opgediend. Het leek er veel op of Caldenhove en zijn trawanten hun zinnen nu eenmaal gezet hadden op een struikeling van het machtige A.D.O., een eerste seizoen-zege. Het is hen gelukt en met het resultaat moeten wij de Mokummers feliciteeren, want een mooier herstel van een nederlaag-epidemie hadden de hoofdstedellngen zich zeker niet kunnen wenschen.

Zoo werd deze ontmoeting de verrassing van den dag; keerden de Haagsche zonen huiswaarts met sombere gelaten, want wat voor onmogelijk werd gehouden, was werkelijkheid geworden: na V.U.C, lukte het aan D.W.S. twee winstpunten te rooven. Voor deze ontmoeting had D.W.S. haar opstelling eenlgszins gewijzigd. Spil Meichers was naar de middenvoor-plaats verhuisd en dat was werkelijk geen verbetering. Hij heeft nauwelijks een schot gelost,, zijn plaatsen was abnormaal slecht met het gevolg, dat de geheele Amsterdamsche voorhoede de kluts kwijt raakte. Voorts waren eenige jeugdige spelers uit lagere elftallen opgediept, die wel een balletje wisten te trappen, doch over het algemeen bitter weinig wisten te presteeren, want had D.W.S. wat meer schutters, althans een enkele, gehad, dan was de nederlaag in cijfers veel grooter geweest.

 

De Amsterdamsche achterhoede met doelman Kleyn aan het hoofd, was het groote struikelblok voor de Hagenaars. Geen moment kreeg de A.D.O.-aanvalslinle kans een bres te schieten in dit hechte bolwerk. Vooral Caldenhove toonde nog een Internationalen stijl en Neuteboom, die zich tegenover dezen crack geplaatst zag, werd herhaaldelijk in de luren gelegd. Was het daarom misschien een grove fout van A.D.O. om toch diverse malen op den kleinen linksbuiten te spelen? En het was juist deze achterhoede, die een normale ontplooiing van het Haagsche spel In den weg stond, want slechts sporadisch slaagden de Zuiderparkers erin een goeden aanval op te zetten. Een tweede fout was het te kort houden van net spel, waardoor de Amsterdammers steeds tijdig konden ingrijpen voordat er werkelijk eenig gevaar dreigde.

Dat de thuisclub in de eerste helft, ondanks het groote windnadeel - een orkaan stond pal op het veld - den stand blank wisten te houden, kwam voornamelijk door het primaa spel van Caldenhove, v. Stokken Sr. en spil Fanger, welke laatste al zeer goed op dreef was. De Hagenaars waren het meest in den aanval, doch bet aantal schoten, dat zij wisten te lossen, was te tellen. Bovendien was doelman Kleyn dermate klemvast, dat het voor onze stadgenooten bijna wanhopig werd een gat in de D.W.S.-veste te ontdekken. Natuurlijk had de Mokumsche doelman een beetje geluk, doch zonder geluk vaart niemand wel en laten wij hieraan toevoegen, dat ook Koek over deze factor geen klagen had. Zoo kanjerde P. Eversteyn voor de rust een kelharden schuiver, welken Kleyn op het nippertje met zijn schoen kon keeren en Koek grabbelde een balletje uit den hoek, dat reeds als een doelpunt genoteerd stond, want de schutter Uep reeds juichend over het veld; ook een ontgoocheling Choufoer en De Jong waren aan de Haagsche zijde de aanvallers volkomen den baas. Slechts een schot van v. d. Hoeven leverde Koek eenige moeite op. Ook de middenlinie was verre van slecht Van Kampen speelde weer een prima spelletje, terwijl B. Tap en Loof als vanouds de harde zwoegers waren, die steeds nieuwe olie op den aanvalsmotor goten. Het wilde echter niet luktten en met de rust prijkten nog steeds twee onnoozele nullen op bet scoringsbord.

De tweede helft werd in een daverend tempo ingezet doch nauwelijks vier minuten na de hervatting beging Koek een grove fout bij een voorzet van Postma, die hij volkomen verkeerd beoordeelde en waardoor Dijkstra in de gelegenheid werd gesteld gemakkelijk den bal in de touwen te jagen. Nog geen twee minuten later beging van Stokken Sr. een misdaad in het beruchte gebied en onverbiddelijk wees scheidsrechter Boeree naar de witte stip. J. Eversteyn zou het vonnis voltrekken. Een knal, doch tegelijk met het verdwijnen van het leder in de touwen, klonk het fluitje. Neuteboom was te vroeg toegeloopen en zoo moest de strafschop opnieuw genomen worden. "Je zult zien, dat hij er nu naast of over schiet", kirde een dametje op de tribune, en inderdaad het scheelde weinig of de kogel was over de deklat gesnord. Een paar milimeters hooger en het was gebeurd. Nu caramboleerde de bal tegen den onderkant van den paal het doel In (1-1). De wedstrijd werd steeds sneller; onophoudelijk golfden de aanvallen over het veld, doch het zag er niet naar uit dat het scoringsbord nog een verandering zou ondergaan; de belde verdedigingen waren te sterk voor de resp. aanvallers. Halverwege de tweede helft kwam er echter voor het Haagsche doel een geweldige worsteling. Beenen schoten uit armen zwaaiden, het werd een onoverzichtelijke kluwen vleesch. Plotseling zagen wij den bal langs den wanhopig springenden Koek glijden, en had D.W.S., misschien een weinig gelukkig, opnieuw de leiding genomen. Betreurenswaardig is, dat na dit doelpunt de belde partijen niet al te vriendelijk tegen elkander optraden. De botsingen waren niet van de lucht en het was maar gelukkig dat de leiding in goede handen was. De touwtjes werden nog iets aangesnoerd en zoo kon onheil voorkomen worden. De Heer en J. Eversteyn trachtten het spel te forceeren en aan de Amsterdamsche zijde namen de belde van Stokkens een dergelijke houding aan. Op het laatste nippertje trok ook Choufoer, die weer een prachtige partij , speelde, naar voren, doch elke poging om den gelijkmaker langs Kleyn te werken werd gesmoord, terwijl ook D.W.S. en de enkele kansen die zij vaak letterlijk opgelegd kregen, schromelijk om zeep brachten. Zoo kwam het einde van dezen enerveerenden wedstrijd met een Amsterdamsche zege.

Een mismoedige Koek verliet het veld en daarom deed het zoo sympathiek aan, dat onnnddellijk naar het eindsignaal Caldenhove op hem toeliep en den Haagschen doelman bemoedigend op den rug klopte. Ook mompelde hij lets, wat konden wij niet verstaan, doch zoowaar, er brak weer een glimlach door de sombere trekken van Koek