Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 19-01-1977 17:32:00

Geblesseerde Thie voelt zich machteloos

De stem van Ton Thie klinkt somber. "Jongen, echt waar, ik kan geen bal meer pakken. Dat vreet aan me. Dit weekend ga ik me afzonderen in Limburg. Daar wil ik alles nog eens goed overdenken."

Thie: "Het schijnt hem in de aanhechting van de lies op het schaambeen te zitten. Een typische blessure voor een doelman. Na afloop van de wedstrijd tegen PSV heb ik zondag nog een tijdje Jan van Bever en zitten praten. Hij heeft ook zoiets gehad. Hij zei: "Ton, ik weet wat het is, praat me d'r niet van. Het is het ergste dat een keeper kan overkomen".

Ton Thie zit weer in de lappenmand. Al 15 maanden (!) tobt hij met een hardnekkige liesblessure. D'r. in, d'r uit, d'r in en d'r uit. Ton Thie (32) is hét zat. De onzekerheid kwelt hem, nu injecties ("ik heb er wel veertig gehad") en een pillenkuur hun uitwerking missen.



Fataal
Verschillende chirurgen hebben zich over de schaamstreek van Thie gebogen. In mei van het vorig jaar werd hij geopereerd. Het gewenste effect bleef uit. De doelman van FC Den Haag gelooft zelf, dat een te druk bezet programma fataal is geweest. Hij zegt: "Boskov wilde van geen rust weten. Het was ook precies in het Europa Cup-avontuur, dat de pijn zich weer openbaarde. Ik heb er toen, mee door getraind! Achteraf gezien was dat onjuist. Slechts met rust is dit té genezen en die rust heb ik tot op dit moment eigenlijk nog niet gehad".


laatste
Tegen AZ'67 speelde Ton Thie voorlopig zijn laatste wedstrijd. "Omdat", zegt hij hulpeloos, "verder spelen geen zin heeft. Ik kan niet meer afzetten. Ik voel me als een kikker met een zere poot. Hoe de toekomst zal zijn weet ik niet. Ik, vrees die niet. Lichamelijk moet ik als doelman natuurlijk nog een paar jaar mee kunnen, maar onder deze omstandigheden heeft het geen zin. Op de tribune zit ik me nu te verbijten. Doodziek word ik ervan. Maar gelukkig heb ik afleiding in m'n baan. Ik heb m'n handen vol aan het adjunct-directeurschap bij een rioleringsbedrijf hier in Den Haag. Op die manier kan ik mijn gedachten van dat voetbal afzetten. Want anders ga je toch maar lopen piekeren. Door die' blessure heb ik trouwens wel gemerkt, dat het helemaal zo makkelijk nog niet is om afstand van de voetballerij te nemen. Daarvoor loop je te lang mee. Op m'n vijftiende was ik al zeg maar leerling-prof en al gedurende een jaar of zestien sta ik op zondag tussen die palen. Je raakt er aan verslaafd. Aan de spanningen, aande club. Aan alles wat met voetbal te maken heeft. Ik wil er dan ook nog geen afstand van doen. Aan het eind van dit seizoen loopt mijn contract af. Ik hoop, dat ik voor die tijd nog kan bewijzen, dat FC Den Haag Thie nog best kan gebruiken. Maar dan zal eerst die blessure genezen moeten zijn. Rust is de boodschap. En daar zal ik me nu aan houden".


Waardig
Normaal gesproken reist Thie, ook als hij geblesseerd is, met zijn makkers mee. Ook naar uitwedstrijden. Zondag speelt FC Den Haag, dat in de jeugdige Galje overigens een waardig vervanger van Thie heeft, tegen Eindhoven uit

Thie: "Dan ga ik niet mee. Een uitzondering op de regel. Ik ben aan een paar dagen vakantie toe en daar kijk ik vol verwachting naar uit, Het enige dat ik kan doen is hopen op betere tijden. En ik hoop, dat die niet te lang uitblijven. Want dat voetbal, 't is een verslaving hè.."