Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 26-10-2007 10:30:00

El Massaoui: Geruisloos richting de basis

Door ARJAN SCHOUTEN

DEN HAAG - Zonder veel ophef lijkt Samir El Moussaoui dit seizoen een vaste plek in het elftal van ADO Den Haag te hebben veroverd. Sober en zakelijk doet de seizoensrevelatie zijn werk in de defensie. ,,Ik denk niet te veel na, in het veld gaat alles vanzelf.


Een bijzondere statistiek is het wel. Pas in zijn tiende officiële wedstrijd voor ADO Den Haag mocht Samir El Moussaoui (21) voor het eerst het zoet van drie punten proeven. De winstpartij thuis tegen Helmond Sport (2-0) betekende voor de Hagenaar ruim een maand geleden de eerste zege in het ADO-shirt. In juni 2006 voegde El Moussaoui zich definitief bij de eerste selectie na al een halfjaar te hebben meegetraind. Pas in februari 2007 volgde het debuut.

„Uit bij Willem II,” weet de verdediger zich nog te herinneren. Het elftal was uitgedund door blessures en schorsingen, daardoor kreeg de jongeling een kans. „Alberto Saavreda was geschorst en opeens stond ik in de basis. We verloren met 2-1, veel meer weet ik er niet meer van.”


De herinneringen aan vorig seizoen lijken ergens diep verstopt in zijn brein. Niet alleen was er de degradatie, vlak voor de korte winterstop was er ook nog een enkelblessure die de speler twee maanden langs de kant hield. „Nee, erg plezierig was het allemaal niet. De sfeer in de groep hielp daar ook niet veel aan mee. Op vakantie ben ik niet meer geweest. Niet dat het van mezelf niet mocht, ik was gewoon ziek van de degradatie.”

Geboren in Den Haag bracht El Moussaoui zijn hele jeugd door in de Haagse Spoorwijk. Daar woonde hij samen met zijn ouders, drie broers en een zus in een eengezinswoning. Vier jaar was de zoon van een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder toen zijn voeten voor het eerst een bal beroerden. „Liefde op het eerste gezicht, een andere sport heb ik nooit beoefend.”


Liefde of niet, zónder bal liet de sport hem koud. „Idolen had ik nooit, ook geen favoriete ploeg. Ik sliep in een kamer met aan de ene kant een strook Feyenoord-behang en aan de andere kant een strook van ADO Den Haag.”

In de zomer van 1992 werd de toen 6-jarige El Moussaoui lid van het Rijswijkse JuVentaS. Zijn defensieve kwaliteiten waren toen nog niet ontdekt. „Ik was aanvaller, maakte heel veel doelpunten. Spits, linksbuiten of rechtsbuiten. Als ik maar speelde.”


Als tweedejaars D-junior haalde Feyenoord de aanvaller naar Rotterdam. Dagelijks werd de toen 8-jarige speler door zijn vader naar jeugdcomplex Varkenoord gebracht. Een succes werd het avontuur bij de stadionclub echter niet. „Van die periode weet ik nog vrij weinig. Vraag me niet naar spelers met wie ik toen in een team speelde, ik zou geen naam meer op kunnen noemen.”

Een open dag bij ADO Den Haag deed hem een jaar later bij de club uit zijn woonplaats belanden. Daar werd de aanvaller al snel omgeschoold tot verdediger. „In de C-jeugd was dat. Onze laatste man raakte in een warming-up geblesseerd. Er werd mij in de kleedkamer gezegd dat ik hem moest vervangen. Sindsdien ben ik verdediger.”


Veel aanpassingsproblemen had El Moussaoui niet op zijn nieuwe plaats. „Het liep meteen lekker. Ach, ik was allang blij dat ik mocht spelen.”

In de schaduw van spelers als Ferrie Bodde, Romeo Castelen en Santi Kolk doorliep El Moussaoui de jeugdopleiding van ADO Den Haag. „Wanneer ik in de B-jeugd speelde, zaten zij in de A. Die drie spelers waren twee jaar ouder, daar keek ik enorm tegen op.”


In 2005 belandde de verdediger in Jong-ADO met speler als Levi Schwiebbe, Nick Coster en Robert Zwinkels. Vlak voor de winterstop trainde hij al mee bij het eerste. In juni 2006 voegde hij zich definitief bij de selectie van trainer Frans Adelaar. Een snelle kans bleef echter uit. „Adelaar hechtte veel belang aan de oudere spelers, naar jonge spelers keek hij niet veel om.”

Onder trainer Wiljan Vloet bevalt het dit seizoen een stuk beter. ,,Nu heeft iedereen een goed contact met de trainer en elke speler wordt gelijk behandeld. De sfeer in de spelersgroep is ook een stuk beter.”


Zijn intrede in het elftal lijkt onder Vloet geruisloos te zijn gegaan. Sinds begin september is zijn naam niet meer weg te denken uit de basisopstelling. „En toch voel ik me geen vaste basisspeler. Ik moet mijn kwaliteiten elke training laten zien om de trainer te overtuigen. Hij is de enige persoon die kiest of ik speel.”

Een gangmaker in de groep is El Moussaoui allerminst. Opvallen doet hij dan ook niet. „Ik ben meer degene die lacht om de grappen van een ander. Met Lex (Immers), Mimoun (El Kadi) en Guyon (Fernandez) ga ik heel goed om, maar ook met de rest van de groep heb ik goed contact.” Een jarenlange ervaring in het betaalde voetbal ontbreekt, maar nerveus is El Moussaoui niet meer. ,,In de kleedkamer ken ik geen spanning. Ik ga niet vroeger naar bed. Ik ga slapen als ik moe ben en eet wat de pot schaft. Daarnaast doe ik in het veld alles op gevoel, daar hoef ik niet na te denken.”


Met zijn familie en vriendin Bianca bij elke thuiswedstrijd op de tribune hoopt El Moussaoui dit seizoen nog een feestje te mogen vieren. „De start was stroef, nu zijn we op dreef. Ik hoop dat we met RKC de strijd aan kunnen gaan voor de titel en anders moeten we via de nacompetitie proberen te promoveren.”

Zijn contract loopt komende zomer af, een planning is nog niet gemaakt. „Ik sta open voor een verlenging, heb mezelf geen doelen gesteld. Ik kan nu over een topclub gaan dromen, maar als het niet lukt is de teleurstelling heel hard. Ik leef met de dag en zie wel wat er op mijn pad komt.”