Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 14-12-2006 13:00:00

De vrouw van Pascal Bosschaart: Merel

‘Iedere sporter heeft een sterke vrouw achter zich nodig’ is een uitspraak die je heel vaak hoort. Het leven van een dame die gevallen is voor een topsporter wordt meestal volledig overheerst door zijn carrière. Hoe sterk moet je zijn voor jezelf en voor hem om daarmee om te gaan? We vroegen het ADO-speler Pascal Bosschaart en zijn Merel.

Tekst: Nathalie Nuiten

Pascal (26) en Merel (25), Merel en Pascal, ze kennen elkaar al sinds hun middelbare schooltijd. Pascal: ,,Ik deed examen en dacht dat ik gezakt was. Dus zei ik tegen Merel, die ietsje jonger was, dat ik waarschijnlijk wel bij haar in de klas zou komen het volgende schooljaar. Zo raakten we aan de praat. Ik bleek toch geslaagd, dus we kwamen niet bij elkaar in de klas, maar we zijn elkaar altijd blijven zien.’’ Jeugdliefde ten top dus, die nu nog steeds bloeit. Beiden woonden in die tijd met hun families in de wijk IJsselmonde, vlakbij De Kuip. En nu, zo’n tien jaar later, hebben Pascal en Merel samen met hun dochtertje Esra hun eigen plekje tegenover het Rotterdamse stadion gevonden.
In de tijd dat deze twee elkaar leerden kennen, was Pascal al extreem druk met voetballen. Merel: ,,Ik kan me nog wel herinneren dat hij vertelde dat hij daar zo veel tijd stak. Eerlijk gezegd had ik daar totaal geen voorstelling van. Zelf had ik net mijn eerste weekendbaantje en als ik ging werken op zaterdag ging hij voetballen. Ik kende hem helemaal niet als een voetballer, maar bij hem thuis stond heel veel in het teken van voetbal. Mijn vader keek wel elke zondagavond Studio Sport en dan keek ik wel eens mee, maar daar bleef het qua voetbalkennis bij.’’ Pascal legt de situatie bij zijn familie uit: ,,Mijn ouders hebben allebei gevoetbald, totdat ze beiden zwaar geblesseerd zijn geraakt. Ons hele gezin is voetbalgek en mijn ouders deden er alles aan om te zorgen dat ik lekker kon voetballen.’’
Jong en redelijk naïef, zoals Merel het zelf zegt, hoopten ze natuurlijk allebei dat Pascal zijn droom als profvoetballer waar zou kunnen maken. Merel: ,,Maar ik was daar echt niet constant mee bezig. Eigenlijk was het vaak meer de buitenwereld die me waarschuwde dat Pascal het echt wel eens ver zou kunnen gaan schoppen. Ik had meer zoiets van ‘dat zien we dan wel weer’. Ik was 16 jaar, had echt geen idee wat een profcarrière allemaal in zou houden. Maar na vier maanden in het tweede van FC Utrecht mocht hij zijn debuut maken in het eerste. Hoeveel media-aandacht daarvoor was, ongelooflijk. Toch merk je vaak pas aan je omgeving hoe bijzonder het is, doordat zij er steeds over beginnen. Ik weet nog heel goed de eerste keer dat hij op televisie kwam. Zaten we samen voor de buis, vol verbazing. ‘Kijk dan, daar loop je.’ Dat was zo vreemd om te zien. Nu nog hoor, is het wel eens vreemd te merken hoeveel mensen van je weten. Ik ben erg gehecht aan onze privacy en dan is heel raar dat mensen weten waar je woont. Of wat ze allemaal over Pascal weten te vertellen. Het verbaast me meestal dat anderen dat interessant vinden.’’

Merel: ,,Ik ben met Pascal meegegroeid van de amateurs naar het tweede van Utrecht, naar het eerste, naar Feyenoord en nu naar ADO. Ondertussen weet ik ook precies hoe hij is als ie verloren heeft en wat ik dan wel en niet moet doen. De eerste keer dat hij flink had verloren ging ik druk zitten kletsen, nu weet ik dat ik beter even mijn mond kan houden. Hij moet dan even afreageren en dan laat ik hem gewoon zijn gang gaan. Na een uitwedstrijd belt hij bijvoorbeeld wel altijd eventjes als hij in de bus zit, maar dan bespreken we hoe het met hem gaat of wat er bijvoorbeeld over hem is gezegd op televisie. Wij gaan niet praten over hoe hij heeft gespeeld, dat doet ie met zijn vader.’’
Pascal: ,,En mijn vader spaart me niet kan ik je vertellen. Hij gaat overal mee naar toe en komt met ongezouten kritiek. Maar liever zo dan dat je ouders niet naar je omkijken. Ik zal nooit vergeten dat mijn moeder me overal op de fiets naar toe bracht.’’


In de begintijd bij FC Utrecht had Pascal nog geen rijbewijs en reed hij vanuit Rotterdam dagelijks mee met Errol Refos. Merel: ,,Pascal werd door hem hier en daar geholpen om snel opgenomen te worden in de groep en zijn vriendin deed hetzelfde voor mij. Zo iemand heb je nodig, die je overal bij betrekt. Je komt in het stadion aan voor een wedstrijd en je kent niemand, dat is best lastig. Pascal probeert nu ook vaak nieuwe spelers te helpen en hij spoort mij dan aan om iets voor hun vriendinnen te doen, want net als ik toen, hebben zij ook iemand nodig die ze even wegwijs maakt.’’
Pascal: ,,Het beeld van een spelersvrouw wordt zwaar geromantiseerd door programma’s als die van Nada van Nie, maar dat is wel een heel eenzijdig beeld.’’ Merel: ,,Wat mensen vaak vergeten is dat Pascal enorm veel verplichtingen heeft bij de club en dat alles moet wijken voor het voetbal. En met alles bedoel ik ook werkelijk alles. Wij hadden het geluk dat Pascal hier was voor de bevalling vorig jaar, maar Esra was nog geen drie dagen oud of hij moest weg voor een Europa Cup-wedstrijd. Dit is wel een extreem voorbeeld, maar het komt er eigenlijk op neer dat je nooit iets kan plannen. Als hij onverwacht op een andere tijd moet trainen, of ineens op trainingskamp moet voor een wedstrijd, dan moet dat, klaar.’’

In een volledig versierde kamer vanwege de eerste verjaardag van dochter Esra, vervolgt Merel: ,,Vijf jaar geleden riep ik om het hardst dat ik die spelersvrouwen die thuis zaten met de kinderen niet begreep en dat ik dat nooit zou doen. Ik werkte full time in het onderwijs, op Pascals oude basisschool. Waar het zijn droom was om een contract in het betaald voetbal te tekenen, was het mijn droom om mijn Pabo-diploma te halen. Maar nu hebben we Esra en ben ik voorlopig gestopt met werken. Ook als ik parttime zou gaan werken, moet ik constant rondvragen wie er voor mijn kind kan zorgen, want van Pascal kun je door steeds wisselende schema’s niet op aan. Dat zag ik niet zitten. Doordat ik gestopt ben met werken, hebben we hier thuis nu de rust gevonden die we nodig hebben.’’

De overstap van Feyenoord naar ADO Den Haag ging razendsnel, net voor de transferdeadline was alles binnen een dag geregeld. Er waren echter ook andere opties, dus spannende tijden? Merel: ,,Dat is op zo’n moment echt iets van hem, hij moet bij een club voetballen. Er was interesse van een buitenlandse club en als hij er zin in had gehad was ik mee gegaan. Pascal kijkt dan naar de club om te bepalen of hij wil gaan, ik kijk meer naar de praktische zaken. Gaan er regelmatig vluchten naar Nederland, hoe goed is alles bereikbaar, dat soort dingen. Maar ik laat het volledig aan hem.’’

Pascal: ,,Wij staan allebei heel nuchter in het leven. We hebben genoeg meegemaakt om nu te kunnen zeggen ‘wat willen we nu nog meer’?’’ Merel: ,,Ik ben nog altijd trots als ik hem op het veld zie lopen. En waar we ook heen gaan, als we met zijn drietjes zijn is het goed.’’