Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 25-08-2002 16:00:00

De politicus van wie Den Haag hield

Dat voormalig PvdA-politicus Piet Vink de dood in de ogen keek, wisten zijn vrienden allang.

Door Casper Postmaa

 De man die een deel van zijn grote charisma ontleende aan zijn elegante gestalte en zijn innemende glimlach, maakte het laatste jaar een broze indruk. Het blozende gezicht onder de zorgvuldig gecoiffeerde witte haren was nu van bijna doorschijnend porselein. De oud-wethouder, die ondanks zijn ziekte nog steeds geen oude man was, ontkende in een gesprek niet eens zo lang geleden dat het einde nabij was. Het was slecht geweest, maar nu ging het beter. Het ergste was voorbij. Was het de schijn ophouden, of was het zijn liefde voor het leven die hem de bittere waarheid deed negeren? Alleen hijzelf wist het antwoord.

 

Feit was wel dat je hem na zijn operaties alweer snel op straat tegenkwam. Jarenlang is het ritueel hetzelfde gebleven. Hij groette je, noemde je naam en haalde een saillant detail uit je loopbaan aan. Zo had hij honderden Hagenaars paraat. Hij beheerde zijn relatiebestand op bijna Amerikaanse wijze, zij het dat zijn belangstelling en handdrukken altijd oprechter overkwamen dan de performance van Bush of soortgelijke door pr-bureaus gestroomlijnde stemmentrekkers. Maar het was niet alleen deze eigenschap die Piet Vink maakte tot Den Haags geliefdste naoorlogse politicus. Hij bezat eigenschappen die burgers van bestuurders verwachten, maar die de meeste politici ontberen. Hij was en bleef de man die zich kon verplaatsen in de zorgen van de gewone man, maar tegelijkertijd straalde Vink een gezag uit waardoor hij boven zijn omgeving uitstak. Dat hij behalve beminnelijk ook met straffe hand kon optreden, wordt wel eens vergeten. Met name in de jaren tachtig toen hij met burgemeester Schols in het college zat, liet hij zijn afkeer van ordeverstoringen meer dan eens blijken. Soms greep hij al in voordat Schols dat kon doen. Wel op zijn eigen manier, zelden kwam de lange lat er aan te pas. Hij stuurde ooit de ME weg toen deze op het punt stond de raadzaal te ontruimen. ‘Het is beter als u vertrekt’, zei hij tegen de commandant. En toen deze aarzelde: ‘Gaat u nu maar. Het praat zo moeilijk met al die agenten erbij’. Hij herhaalde die zinnetjes net zo zacht en dwingend als hij ze waarschijnlijk twintig jaar geleden had uitgesproken.

Genieten

Tot vlak voor zijn dood genoot Piet Vink van het leven dat hij achter de rug had. Bij het laatste bezoek, december 2001, gaf hij een persoonlijke toelichting bij een paar schilderijen die hij had gekregen toen hij in 1986 afscheid nam als wethouder. Haagse kunstenaars hadden hem ieder op eigen wijze een ode gebracht. Pien Hazenberg deed dat met een prachtige aquarel. Ze liet vijf soorten vinken rondom de glunderende kop van Vink fladderen. Theo van der Laar liet zich inspireren door de politiek. Hij manipuleerde het beeld dat oudere Hagenaars nog makkelijk voor de geest kunnen halen. Uit een venster hangen twee jongeren met een pilsje in de hand, ergens is nog een glimp van een FC Den Haag-sjaaltje te zien. Want Piet was vooral van jeugd, sport en recreatie. Achter het raam is een rood verkiezingsbiljet geplakt: ‘Stem lijst 1: VINK’.

In zijn carrière als politicus heeft hij aan de basis gestaan van vele besluiten en ontwikkelingen. Niet alles liep goed af - zoals bijvoorbeeld de fusie tussen ADO en Holland Sport tijdens de Nacht van Vink - maar voor alles was hij de aimabele bestuurder die de politiek werkelijk een menselijk gezicht heeft gegeven. Hij had er geen cursus voor nodig, zijn charme was zijn geheim. Ooit in de jaren tachtig ging de schrijver van deze necrologie zelf op pad omdat hij met eigen ogen wilde zien welke raadselachtige formule hij hanteerde om al die mensen aan zich te binden. Piet Vink moest een stadspenning uitreiken aan de scheidende voorzitter van een vereniging. De dodelijk nerveuze man werd door Vink waarderend toegesproken alsof ze elkaar al jaren kenden. Even waren ze bestuurders onder elkaar, die wisten welke zware last er op hun schouders rustte. Het optreden, hoe onbeduidend ook, was een tot in de perfectie uitgevoerde voorstelling. Piet Vink was de gezagsdrager tegen wie de zaal met liefde opkeek. Een burgemeester zonder ambtsketen voor wie de kloof tussen burger en politiek nooit heeft bestaan.