Column: Zespuntenspits

Kramer kijkt alsof er achter zijn ogen niet zoveel gebeurt.

Michiel Kramer van ADO Den Haag is een van de topscorers van het seizoen, maar toch is er op het oog weinig spitsachtigs aan hem. Hij is lang, mager,  flegmatiek. Hij kijkt alof er achter zijn ogen niet zoveel gebeurt. Alsof het stil is in hem, vreemd stil.

 

 

door Paul Middendorp

 

 

Kijken naar Kramer is jezelf confronteren met je vooroordelen over hoe een spits eruit moet zien. Scherpe blik, explosieve spieren, arrogant plezier. Een beetje spits kijkt neer op mandekkers. Ik denk hierbij nog even aan mijn eigen trainer, die peptalks weleens aldus afsloot. "En Middendorp, wat er ook gebeurt, je blijft weg van de bal!"

 

 

Het zijn waarschijnlijk zulke vooroordelen die clubs ertoe brengen om bijvoorbeeld Colin Kazim-Richards te kopen, de spits van Feyenoord. Die ziet er zo enorm uit als een goeie spits dat je niet kunt geloven dat het anders is. Al zou het tegendeel bewezen zijn, je blijft denken dat hij de goals gaat produceren die zijn uiterlijk belooft.

 

 

Misschien lopen er daarom ook zo weinig lelijke voetballers rond in de eredivisie. Op de velden zie je significant minder lelijke mensen dan op straat, ook als je rekening houdt met de leeftijd. Of zou het zo zijn dat goede spelers sowieso wat beter gelukte exemplaren zijn? Zou kunnen: hoe beter het team, hoe mooier de spelers.

 

 

Kramer onderscheidt zich door alle dingen die je niet ziet. Als medespeler schrik je een beetje van zo'n spits. En met zo'n spits tegenover je sta je in gedachten al met 1-0 voor. Maar dat is dus helemaal niet zo, integendeel: je staat eigenlijk met 1-0 achter. Zo beschouwd is hij dus eigenlijk een zespuntenspits.

 

 

Hij leunt altijd tegen de laatste linie aan, is de hele wedstrijd aan het begin van een loopactie. Hij krijgt de ballen graag met een boogje over de verdediging van de tegenstander, waar hij ze uit de lucht neemt, controleert of niet, en dan meteen afwerkt. In de draai. Met een stift. Uit de lucht. Met het hoofd. Maakt niet uit.

 

 

Zaterdagavond gaf ADO een zekere overwinning in blessuretijd weg. Heel ADO Den Haag in zak en as. Totdat Kramer weer zo'n boogballetje achter de laatste linie vroeg en in de laatste seconde de winnende treffer maakte. 

 

 

Er is nog iets overwachts spitsachtigs aan hem. Hij doet niet zijn best op de training, ziet het nut niet van hard werken. Trainer Fraser is vaak boos, alle volwassenen proberen op hem in te praten. Zelfs het journaille doet mee. Vorige week boog Theo Reitsma zich bijvoorbeeld naar hem over en probeerde hem op vaderlijke toon terug te lokken naar leergierige gehoorzaamheid. "Maar denk je nou echt niet dat je", sprak hij, "als je later op deze periode terugkijkt, dat je dan denkt: Ja, de trainer was een lastpak, maar toch heb ik ontzettend veel aan hem gehad?"

 

"Nee", zei Kramer. "Ik denk het niet." Hij lachte erbij. Het was ook leuk.