Column Sjaak Bral: Kanon kon

Al vijf keer is de nieuwe begroting van ADO door de gemeente Den Haag afgekeurd.

Directeur Mattijs Manders beweert dat er niets aan de hand is. Bij de aankoop van Wilfried Kanon, waartoe een behoorlijk creatieve omweg werd bewandeld, was volgens oudcommissaris Henk Jagersma ook al geen vuiltje aan de lucht. Of de zesde begroting van ADO wél wordt goedgekeurd weet ik bij het ter perse gaan van deze krant nog niet. Vandaag, nee, gisteravond om uiterlijk 23.59 uur moet het gebeurd zijn. 

 

 

Echter, met wat creatief boekhouden kom je een heel eind. Die weg is bekend terrein voor de club en zeker bewandelbaar, nu de kritische commissarissen Martin Jol en Wim Deetman hun hielen hebben gelicht. Omdat ze over belangrijke zaken niet werden ingelicht. En zeker ook nu we weten dat de aankoop van verdediger Wilfried Kanon op unieke wijze tot stand kwam. Soms maakt een speler een schijnbeweging, hier maakt een hele voetbalclub een schijnbeweging. 

 

 

Waarom? Omdat buitenlandse spelers minimaal 400.000 euro moeten verdienen volgens Europese regelgeving en ADO dat geld niet had. Omdat Wilfried Kanon zelf heel graag weg wilde uit Roemenië - daar kunnen wij ons iets bij voorstellen - werd een schijnconstructie bedacht die wonderwel werkte: Kanon werd voor een lager salaris aangenomen en zijn zaakwaarnemer spijkerde de rest bij. Dat werd gemakshalve een 'opleidingsvergoeding' genoemd en toen mocht het weer wel. Al heeft het UWV de papieren opgevraagd bij ADO, ze maken weinig kans. Als de put gedempt is, wordt het lastig om het kalf te verdrinken. 

 

 

Mocht Kanon later worden doorverkocht, dan vangt zijn zaakwaarnemer een kwart van de opbrengst. U begrijpt, het gaat maar om één ding: geld. Het oude reptielenbrein zit deze mensen in de weg. Dat fossiele gedachtegoed houdt zich nog steeds schuil aan de basis van het nieuwe brein. Het reptielenbrein is impulsief, boos, listig en onverzadigbaar. Vervolgens doet iedereen of het de normaalste zaak van de wereld is en reageert korzelig als iemand vragen stelt. Dit onwelriekende ADO-zaakje toont ons, bovenal, de peilloze vindingrijkheid van de zelfrechtvaardiging.