Column Nico Dijkshoorn: Clubsjaal

"Bij ADO hebben ze Wang ingeschat als de verre neef van Joop Munsterman"

Ik lees net voor de vierde keer het Volkskrant-interview met Hui Wang, de baas van ADO Den Haag. Prachtig. Alleen dat woord al: baas. In combinatie met volksclub ADO Den Haag. Wat allebei de partijen er ook van zeggen: daar zit het grootste probleem. Van ADO Den Haag kun je helemaal geen baas zijn. Een baas uit China zal nooit begrijpen dat ADO Den Haag niet wordt vertegenwoordigd door Nederlandse mannetjes in kostuums, de mannetjes met wie Hui Wang ooit afspraken heeft gemaakt, maar door de bezoekers, de supporters, de mensen die al een levenlang onder een geel-groen dekbed slapen en bidden onder een schilderij van Aad Mansveld.

 

 

Wat vooral opvalt, is dat Hui Wang in het interview een aantal keren zegt dat er een afspraak lag met het management in Den Haag. De club zou haar geld gaan verdienen op de Chinese markt. ADO Den Haag zou een belangrijke rol gaan spelen in het Chinese voetbal. Chinese trainers zouden stage lopen in Den Haag. ADO Den Haag zou de blik op China gaan richten. Michiel Kramer, twee keer langer dan de gemiddelde Chinees, zou als een rondreizende freak de Chinezen leren koppen. Dat is wat Hui Wang denkt te hebben afgesproken.

 

 

Bij ADO Den Haag hebben ze gedacht: laat maar lullen. Dat is te bewijzen. Laat alle spelers op een kaart drie belangrijke steden

in China aanwijzen. Dat lukt niemand. Trainer Henk Fraser zal waarschijnlijk aarzelend zijn vinger op Schiermonnikoog leggen. Bij ADO Den Haag roeren ze appelmoes door hun babi pangang, omdat het anders te buitenlands smaakt. Niemand in Den Haag kijkt richting China. Ze kijken één keer per maand richting rechterzak en controleren dan of die rare Chinees er weer wat geld in heeft gestopt.

 

 

Ik vind Hui Wang een beetje zielig. Ze hebben hem bij ADO Den Haag gruwelijk in de zeik genomen. Hij heeft, als een echte nieuwe baas, even op het veld mogen voetballen. Ze hebben hem een clubsjaal gegeven! Hij heeft allerlei mensen een hand gegeven, zonder te buigen, want dat doen ze niet in Nederland. Voor niemand. Hij had de beste plek op de tribune. De supporters hebben voor hem gezongen. Iedereen hield van hem. Hij had precies de goede club uitgezocht. Dat vind ik lullig voor Hui Wang. Toen hij in Nederland was, heeft hij gedacht dat de mensen echt van hem hielden.Dat ze hem een hele leuke nieuwe baas vonden. Want zo gaat het in China. Daar komt de baas één keer per jaar een hapje mee-eten met de werknemers op de vloer en dan doet hij met een sliert noodles vlak onder zijn neus net alsof hij een snor heeft en dan lachen al die arbeiders zich helemaal gek. Niet omdat het leuk is, maar omdat het de baas is. Hij werkt een dag met ze mee, geeft ze een hand en twee dagen later ontslaat hij de halve afdeling.

 

 

In Nederland, weet hij nu, hebben ze zich vooral rot gelachen om zijn domheid. Dat lieve Chinese mannetje bij de meest eigenwijze, volkse club van Nederland. Hij begrijpt nu pas dat ze achter zijn rug, letterlijk, op de tribune, keihard hebben zitten lachen om dat Chinese baasjes-gedoe. Dat is de sfeer geweest in Den Haag: We hebben een half achterlijke Chinees gevonden die miljoenen gaat betalen als we hem een paar keer per jaar een ansichtkaart opsturen met de handtekeningen van de spelers erop.

 

 

Bij ADO Den Haag hebben ze een vreselijke denkfout gemaakt. Ze hebben Hui Wang ingeschat als de verre neef van Joop Munsterman. Een ijdele man met te veel geld en te weinig kritische vrienden om zich heen. Bij ADO hebben ze de eerste de beste Chinees met een zak geld behandeld als een megalomane Nederlandse geldschieter. Je gaat een paar keer met zo’n geldschieter luxe eten, je vindt het goed dat ze meegaan tijdens de wintertraining en als ze een zoon hebben, mag die een keer ballenjongen zijn, maar verder moet zo’n man gewoon geld doneren.

 

 

Hui Wang denkt daar heel anders over. Die wil dat doorbrekende spelers van ADO Den Haag in West-China gaan spelen, om het Chinese voetbal een zetje in de rug te geven. Hui Wang denkt, na de onderhandelingen en de daaruit voortvloeiende deal met het Haagse management, dat hij een club heeft gekocht die daar zin in heeft: in de vakantie zes weken lang in China tegen fabriekselftallen voetballen. Hui Wang komt er nu pas achter dat hij de eigenaar is van een club vol moeilijk opvoedbare jongens. China interesseert ze geen reet.

 

 

Als Hui Wang in dit interview de waarheid vertelt, dan hebben een paar onderhandelaars van ADO Den Haag ergens op een zomermiddag hun club verkocht aan een Chinees, terwijl ze wisten dat ADO Den Haag nooit van iemand kan zijn. Het is dezelfde wet die geldt bij iedere Nederlandse club. Uiteindelijk bepalen de supporters en de inwoners van de stad wat er gebeurt. De club, dat is Theo Kadetten, een 36 jarige machinebankwerker uit Den Haag, die zich het lazarus werkt om ook dit jaar weer een seizoenskaart te kunnen kopen.

 

 

De mensen die uiteindelijk ja hebben gezegd tegen het geld uit China, zijn dezelfde mensen die ADO Den Haag hebben geofferd. Zij moeten hebben geweten, dat geen enkele speler van Den Haag zin heeft om richting China te gaan. Ze hebben geweten hoe dit zou gaan lopen. Supporters van ADO Den Haag denken andersom. Die Chinezen mogen blij zijn dat ze geld mogen geven aan zo een mooie club.

 

 

Hui Wang dreigt nu met nog strengere Chinezen, maar dat zal niet helpen. ADO Den Haag kan nooit van iemand anders zijn dan van de supporters. Dat de Nederlandse onderhandelaars dat niet aan Hui Wang hebben uitgelegd, zal de dood van de club worden.