Column: Martin Jol, de Haagse Tony Soprano

Columnist Sjoerd Mossou weet wel wie Ruud Brood tevreden moet houden om succesvol te zijn bij ADO Den Haag: Martin Jol. ,,Net als Tony Soprano heeft Jol een onbegrensde hang naar loyaliteit.

Of zoals Tony het zelf zou zeggen: "Once you’re into this family, there’s no getting out.’’

 

 

Bij Tottenham Hotspur werd Martin Jol altijd liefkozend ‘Tony Soprano’ genoemd. Logisch ook: de gelijkenis is verbluffend. De kin van Jol is net zo geblokt als die van Tony, de stem net zo hees, de haarlijn net zo ver teruggetrokken. Zelfs qua kledingstijl ben je geneigd te denken dat Martin Jol zijn evenbeeld heel bewust in stand houdt.

 

Laatst in de Kuip had hij de blouse onder zijn colbert een stukje open geknoopt, met vrij uitzicht op het borsthaar. ADO Den Haag-directeur Mohammed Hamdi was schuin achter Jol gaan zitten in zijn beste pak, ook dat nog, samen met zijn vrouw, die zich verstopt had achter haar fenomenaal grote zonnebril.

 

Nooit kwamen ‘The Sopranos’ treffender tot leven op een voetbaltribune.

 

 

Er is nog wat anders dat Jol gemeen heeft met Tony Soprano: een onbegrensde hang naar loyaliteit. Of zoals Tony het zelf zou zeggen: "Once you’re into this family, there’s no getting out.’’

Jol werkt al zijn hele trainersleven zo. Hij was amper begonnen bij Tottenham, of een Engelse collega van The Guardian belde of het echt waar was, schaterend van ongeloof: had Martin Jol twee broers die Cock en Dick heetten?

 

Nou, niet helemaal, jammer genoeg was Dick Jol geen familie, maar de journalist raakte hier wel een relevant thema. Jol verzamelt altijd en overal ‘familie’ om zich heen, een hechte clan van getrouwen en gelovigen. (Bij Ajax was dat min of meer zijn ondergang geworden. De clan van Johan Cruijff bleek nog net ietsje machtiger.)

 

Jarenlang was er zijn onafscheidelijke broer Cock. Verder heb je de onvermijdelijke Albert van der Dussen, bij ADO Den Haag tegenwoordig ‘Performence & Operational Director Youth’.

 

 

Je kon jarenlang wachten tot conditietrainer Michael Lindeman kwam aanwaaien, nog zo’n trouwe metgezel. Taco van de Velde schreef als VI-journalist decennialang exact op wat Martin Jol wilde – en kreeg dit jaar als beloning een baantje als scout bij ADO.

 

 

 

Wie Martin Jol zegt, zegt ook Mino Raiola natuurlijk. Jol heeft niet alleen een loyaal netwerkje van lakeien, maar ook van zaakwaarnemers, altijd handig als er weer wat spelertjes moeten worden binnengehengeld.

Meer trainers werken zo: om in het voetbal te overleven, heb je mensen nodig die je vertrouwen kunt. Maar voor Jol is ‘loyaliteit aan de grote baas’ niets minder dan een voorwaarde.

 

Jol is een heerlijke charmeur, een prachtig character, maar wie niet netjes rapporteert, fluistert en meeknikt, behoort automatisch tot het andere kamp.

 

 

Trainer Aleksandar Rankovic was zo onverstandig om niet blind achter ‘hoofd technisch hart’ Martin Jol aan te lopen. Dom. Al had-ie twee keer zoveel punten gehaald: een ontslag kon niet uitblijven natuurlijk. Het is exact zoals Tony Soprano het ooit poëtisch verwoordde: ,,You don’t shit where you eat. And you really don’t shit where I eat.”