Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 23-01-2016 14:33:00

Column: Het is geen toeval dat dit juist ADO Den Haag overkomt

Vergeet de racisten even. Vergeet de oerwoudgeluiden. Vergeet die vage Chinees met zijn geld - of zonder zijn geld. Vergeet die slappe directeurtjes met al dat meel in hun mond. Vergeet het gajes. Vergeet het gezeik en de achterklap.

Door Sjoerd Mossou

Bij sommige clubs moet je wat modder wegpoetsen om de lak te zien glanzen. Bij ADO heb je eerst een takelwagen nodig om de boel uit de smurrie te trekken, en daarna drie schoonmaakploegen, een wasstraat en dertig schoonmoeders met smetvrees.
Maar heus, dan heb je ook wat.

Echte voetbalclubs laten zich niet makkelijk knuffelen. Ze spelen hard to get. Ze kunnen onuitstaanbaar en lelijk zijn. Ze hebben littekens. Ze zijn zwaargewond of compleet uitgewoond. Net zo vaak als dat je blij van ze wordt, stellen ze je hevig teleur.
En toch denk je steeds: kom, we wagen nog een dansje.

Van ADO Den Haag kun je heel veel zeggen, maar een echte voetbalclub is het wel. Sommige clubs zijn min of meer inwisselbaar, van deze bestaat er echt maar eentje. In al zijn gekke, stekelige rauwheid kent Ef Cee Duh Haag zijn gelijke niet.
Het shirt, de woelige historie, de wonderlijke clubcultuur, het rauwe, het onaangepaste, de zelfspot, de schandalen. En dan die hardnekkige mythe van 'een slapende reus'. ADO is juist allesbehalve slaperig - en een reus is het net zo min.

Aad de Mos, Dick Advocaat, Lex Schoenmaker, Martin Jol, Kees Jansma, John van Zweden. Noem me één Nederlandse voetbalclub waar nagenoeg elk boegbeeld het midden houdt tussen een fenomeen en een stripfiguur.

Die hele soap met die Weggooichinees: probeert u zich die eens voor te stellen bij pak hem beet Willem II of Excelsior. Gaat niet. Het is geen toeval dat het juist ADO moest overkomen, dat onnavolgbare bolwerk achter de duinen. 
Zeker, juist bij ADO hadden ze oneindig veel sceptischer moeten zijn toen Wang binnen kwam varen met zijn valse beloftes. Dat dit een poppenkast zou worden, of een lachfilm: je kon het uittekenen natuurlijk.

 

Midden-Noord liet het allemaal lijdzaam gebeuren.

Als je daar simpel en cynisch naar kijkt, denk je: eigen schuld. Maar de mores van ADO Den Haag laat zich lastig vangen door buitenstaanders zoals u en ik. Hagenaars spreken hun eigen taal, met hun eigen wetten, en hun eigen geschiedenis.

Vermoedelijk bestaat er geen club in Nederland waar haat en liefde zo complex in elkaar verstrengeld liggen. Alleen Hagenaars begrijpen dat fenomeen: kankeren uit liefde. Zo hardnekkig klagen en zaniken op je cluppie, dat het onderhuids iets vertederends krijgt. Nota bene Eva Jinek vroeg het zich deze week af: hoe moet het toch verder met ADO Den Haag? Dat hemeltergende racisme op de tribunes, en dan ook nog een eigenaar die maar niet wil betalen, verstopt in de diepste krochten van Peking.
Het lijkt een schier onoplosbaar probleem, want niemand in Den Haag legt eventjes tien miljoen op tafel om die aandelen terug te kopen. De club zit in een dubbele wurggreep: bij Hui Wang én bij het eigen uitschot.

Maar dan nu het goede nieuws: echte voetbalclubs hebben veel méér dan zeven levens. ADO Den Haag liep al veel vaker langs de rand van de afgrond - en over het wangedrag van de aanhang zou je een boek kunnen schrijven. Altijd bleven er genoeg mensen over om de boel overeind te trekken. Deze categorie gemankeerde, emotioneel beladen voetbalclubs flikkert om de zoveel tijd met hun gezicht vol in de blubber. Ze degraderen een keer, of ze gaan bijna failliet, en iedereen spreekt er schande van.

Maar ze gaan nooit verloren.