Column: Clown Petrovic? Verkeerd gezien

Het is deze zomer vijf jaar geleden dat Zeljko Petrovic het fenomeen 'Jan-Pipo de Clown' introduceerde in Nederland. Het was kort na een wedstrijd van ADO Den Haag

tekst: Sjourd Mossou 

 

 

Verslaggever Vincent Schildkamp stelde een vraag over Sheraldo Becker, een voetballer die wellicht naar Den Haag zou komen. Ook toen al was er geen geld bij ADO, waarop Schildkamp luchtig opperde of Petrovic het salaris van Becker misschien zelf ging betalen.

 

"Denk jij soms dat ik Jan-Pipo de Clown ben ofzo?'', zei Petrovic toen, min of meer retorisch. Al snel ging het zinnetje een heel eigen leven leiden. Begrijpelijk ook wel, 'Jan-Pipo de Clown' is een werkelijk schitterende term, en al helemaal weerklinkend uit de Montenegrijnse mond van Petrovic.

 

Zoals wel vaker verdween de context van de oneliner compleet. Toen Petrovic halverwege dit seizoen een contract tekende bij Willem II, schamperde half Tilburg dat het een schande was, die 'Jan-Pipo de Clown' als opvolger van Adrie Koster. Een oneliner uit augustus 2016 was een weinig flatteuze bijnaam geworden.

 

 

Zondagmiddag werd Petrovic in Tilburg toegejuicht door een uitzinnige menigte, want Willem II speelde zich op het nippertje veilig tegen Fortuna Sittard. Zo snel kan het gaan. Petrovic zelf was zo dolgelukkig, dat hij spontaan vergat dat hij een hernia had.

 

Na afloop zei de trainer zelf dat hij vooral blij was voor de Tilburgse clubleiding, want als het avontuur mislukt was, zouden die 'naar een ander land moeten verhuizen'. "Als je mij aanstelt, moet je dat kennelijk uitleggen'', zei Petrovic.

 

Er sprak een zeker gevoel van miskenning uit. Eerder dit seizoen begon Petrovic ook al een betoog over de manier waarop hij vaak geïmiteerd wordt, en hoe er soms badinerend over hem wordt gedaan. "Maar deze trainer spreekt vijf talen'', zei Petrovic. "Ik vraag mij af of de mensen die dat allemaal over mij roepen, me dat kunnen nazeggen. Ik denk het eerlijk gezegd niet.''

Ik denk het eerlijk gezegd ook niet. Maar bij het grote publiek zal Petrovic altijd blijven schipperen tussen haat en liefde, tussen een rare snoeshaan en een gedreven vakman, tussen vertedering en venijn.

 

 

Dat is niet zo heel gek. Petrovic heeft de gave om al je zintuigen precies tegelijk in werking te zetten. Voor een man die enorm lief en bescheiden kan zijn, vult hij als geen ander de kamer.

 

Zijn taalgebruik, zijn vuur, zijn grapjes, zijn accent, zijn lichaamstaal, zijn toewijding: Petrovic bestaat niet in een light-variant. Er zit geen dimmer op, het tl-licht staat altijd volle bak aan. Zelfs als de volumeknop betrekkelijk zachtjes staat, klinkt Petrovic uit alle boxen in het huis.

Daar moet je net zin in hebben. Soms is het wat veel van het goede. Maar wie een clown in hem vermoedt, vergist zich. Als er iemand geen act opvoert, is het nou juist Petrovic wel.

 

'Petro' is onverdund, een tikje heftig soms, maar alles aan hem is echt.