Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 03-01-2008 16:05:00

Bodde en De Vries bij Swansea opgebloeid

 Door DENNIS JANSEN

 

SWANSEA - Dorus de Vries (25) en Ferrie Bodde (27) speelden samen bij ADO Den Haag. Sinds dit seizoen zijn zij op avontuur bij Swansea City FC in Wales. Een reportage over kroketten, vertrouwen en de kar van Frans Adelaar. „Hier slagen, dát is het doel.”

De taxichauffeur in Swansea, een vriendelijke bollebuik die neigt naar de pensioengerechtigde leeftijd, kan zijn trots niet voor zich houden. „De Zwanen komen eraan, Mister! En al deed Ferrie Bodde zaterdag tegen Leeds United niet negentig minuten mee, de Dutch players hebben voor iets extra’s gezorgd. Let maar op, Swansea City FC gaat terugkeren naar de hoogste Engelse divisie.”

De toon van de chauffeur is zo beslist dat tegenspreken vermoedelijk tot stilstand van de taxi zal leiden. Het is de day after in Swansea, de tweede stad van Wales met meer dan 220.000 inwoners. In de plaats, gelegen aan de monding van de rivier de Tawe, komt het leven deze ochtend langzaam op gang. De glorieuze triomf van de plaatselijke FC op Leeds United (3-2) een dag eerder heeft Swansea in een roes gebracht. Hier en daar openen winkeliers hun toko, waarbij het opvalt dat de stapel zondagkranten rap kleiner wordt. Jubelende koppen als ‘Believe flows in Liberty’, ‘Gimme five!’ en ’Swans end old year on a high’ schreeuwen je tegemoet.

Van zwemen euforie is op Llandarcy, het sportcentrum even buiten de stad tussen de bergen, niets te merken. De selectie van de Spaanse trainer Roberto Martinez doet het rustig aan. De bal blijft buiten de sportzaal. De spelers doen aan krachttraining, fietsen op de hometrainer en krijgen een stevige massage. „Goed voor de spieren,” stelt Dorus de Vries later als hij zijn lunch -een bekoorlijke rollade die opgerold wordt in een uit de kluiten gewassen slablad- naar binnen werkt. ,,Trainen doen we nu één keer per dag. Niet gek als je acht wedstrijden in één maand speelt, zoals wij nu in januari.”

Ferrie Bodde maakt het grootste gedeelte van die reeks niet mee. Hij is geschorst. Voordeel van dat nadeel: Bodde kan herstellen van een lichte blessure: een botkneuzing in mijn enkel. De nasleep van de rode kaart tegen Leeds, gegeven na een pittige overtreding van Bodde, blijkt minimaal. Het was vervelend, maar ook niet meer dan dat. Weinig mensen maakten er een halszaak van. Zelfs zijn trainer Robert Martinez haalde de schouders op. „Zo’n charge hoort gewoon een beetje bij Ferrie. Ik neem hem niets kwalijk. Dat deed ik wel eerder dit seizoen toen hij rood kreeg na een kopstoot aan een tegenstander. Daar was geen bal bij in de buurt. Dat kan niet.”

Er was een tijd dat PSV zich interesseerde voor Ferrie Bodde. Dat hij de Roy Keane van ADO Den Haag werd genoemd. Dat kenners hem een rijke voetballoopbaan toedichtten. Maar het exponent van de jeugdopleiding van ADO Den Haag nam afgelopen zomer plotseling het vliegtuig naar Groot-Britannië, naar Wales, naar Swansea City, naar de derde divisie in Engeland. Hoe kon het toch gebeuren dat de voetballer Ferrie Bodde verbleekte in zijn eigen geelgroen?

„Vertrouwen,” zegt Dorus de Vries, ploeggenoot én vriend. „Die jongen heeft vertrouwen nodig. Toen ik al met hem speelde, voelde je al dat er meer in hem zat, maar dat het er niet uitkwam. Hier komt het eruit. Hier is Ferrie opgebloeid. Hij durft te passen, durft medespelers op hun plek te wijzen, speelt zelfverzekerd, eigenlijk is hij elke wedstrijd wel goed. Hij is de beste speler van onze selectie.”

Ze kennen hem niet meer terug, zegt ook Bodde zelf. „Deze trainer geeft me zo ontzettend veel vertrouwen. Ik ben vijf keer man of the match geweest. Heb al vier keer gescoord. En geen lullige doelpunten, hoor.”

„Bij ADO Den Haag speelde ik de ene keer wel, de andere keer niet. Soms op het middenveld, een andere keer achterin. Ik ben zelfs een keer na dertien minuten gewisseld. Aan het einde van het vorige seizoen dacht ik dat ik helemaal niet meer kon voetballen.”

Ferrie Bodde was voorbestemd om zijn voetbalpensioen te halen bij ADO Den Haag. Na het turbulente degradatiejaar liep zijn contract nog door, maar de Hagenaar zat zo stuk dat hij zijn kokdiploma’s uit de kast wilde halen om aan een maatschappelijke loopbaan te beginnen. Alleen de vriendschap met Santi Kolk en de gevoelsband met ADO Den Haag hielden hem vorig seizoen boven water in de poel van intriges, roddel en achterklap die het Zuiderpark was. „Het was ieder voor zich. Zo triest. Jarenlang speel je voor het nieuwe stadion. Je leef ernaar toe, je kijkt ernaar uit en nu? Nu staat het er en weet je, ik ben nog niet eens binnen geweest. Het liefst had ik tot mn dertigste bij ADO willen blijven.”

Vertrouwen, het woord keert telkens weer terug. ,,Dat heb ik bij ADO Den Haag gemist. Lex Schoenmaker gaf het me wel, Frans Adelaar niet. Ik weet nog goed dat Frans Adelaar in het spelershome een kar op het bord tekende. Met spelers er in en er achter. Nee, niet ervoor. Dat was juist om aan te geven dat niemand de kar trok. Mijn naam stond boven één van de poppetjes die achter de kar liepen. Heel vernederend. In het home van míjn cluppie.”

De Vries: „Ik zat trouwens wél in die kar, haha. Als ik me goed herinner, trokken de mensen erachter de kar zelfs achteruit.”

Ze willen het allebei niet te veel over Adelaar hebben. De Vries: ,,Zijn wantrouwen tegen alles en iedereen sloeg over op de groep, maar hij had gecorrigeerd moeten worden door de leiding van de club. ‘Boven’ wisten ze namelijk dondersgoed wat er aan de hand was.”

„Denk je dat die jongens allemaal niet konden voetballen? Edwin de Graaf werd aanvoerder van NAC, Van der Leegte zit nu bij PSV, Kolkka en later Mols gingen Feyenoord, Kolk speelt nu voor Vitesse, Elia voor FC Twente en Ferrie staat hier in de belangstelling van clubs uit de Premier League. Volkomen terecht, want dat niveau kan hij aan.”

Bodde: „Ik voel me hier tien keer sterker dan bij ADO. Ik heb één doel: laten zien wat ik kan en dan hogerop komen. Weet je wát trouwens mooi was? Dat hier laatst bij de wedstrijd tegen Leighton Orient een hoop ADO-supporters zaten. Ik wist het niet anders had ik wel een babbeltje gemaakt. Ze zijn me kennelijk toch niet vergeten.”

De Vries keepte vorig seizoen al in Groot-Britannië bij Dunfermline. „In Schotland heb ik een fantastisch jaar gehad. In de competitie ging het niet geweldig, maar de wedstrijden tegen Celtic en Glasgow Rangers waren super en bovendien haalden we de finale van de League Cup tegen Celtic. Verloren we met 1-0 voor vijftigduizend toeschouwers op Hampden Park, maar weinig voetballers kunnen zeggen dat ze een finale hebben meegemaakt. Ik heb van de keeperstrainer Stephen Woods alle aandacht gekregen en ben dat jaar écht beter geworden.”

De keeper voelt zich thuis op het eiland. De Noord-Hollander bewoont een appartement dat uitzicht biedt op het strand. De golven van de Tawe rollen nog net niet tegen zijn onderkomen aan. De ligging, met een haventje in de buurt en op loopafstand van het centrum, vindt hij ideaal. „Je kunt alle kanten op.”

Vriendin Joni komt elke thuiswedstrijd over. Kortom: hij mist Nederland niet. „Met Nederland en de eredivisie ben ik niet bezig. Ik wil hier slagen. Kijken waar mijn grenzen liggen. Mijn doel is promoveren met Swansea City naar het Championship. Misschien bewandelt deze club wel hetzelfde pad als Reading of Fulham. Richting Premier League dus. Dat lijkt me super.”

Toen Dunfermline degradeerde was er voor De Vries belangstelling genoeg. Via Stephen Woods, met wie Martinez bij Motherwell speelde, belandde hij bij Swansea City. De Vries was onder de indruk van de club uit Wales. „Swansea barst van de ambitie en draagt dat ook uit. Alles staat in het teken van promotie. Sinds twee jaar heeft de club een nieuw stadion. Bij uitwedstrijden gaan zo tweeduizend supporters mee.”

Had De Vries al een jaartje Schotland op zak, voor Bodde was het de eerste keer dat hij -met vriendin Melissa en hun twee zoontjes- de grens over ging. „Dat was wennen,” bekent hij. „Aan het voetbal, de mensen, de taal, de omgeving, aan alles. Het heeft mijn relatie met Melissa wel sterker gemaakt. Je bent op elkaar aangewezen.”

Mede vanwege de kinderen werd het appartement aan zee verruild voor een woning in Fforestfach, een Centreparcsachtige wijkje dat Bodde ’het Den Hoorn van Swansea’ noemt. Ze wonen nu een week in het ruime huis mét tuin. ,,Lekker voor die jongens.”

Aan de overkant is een Tesco Extra. „Een Jumbo, Albert Heijn en Mediamarkt ineen, 24 uur per dag per dag open,” legt Melissa uit. ,,Je kunt er alles kopen, van televisies tot schoonmaakmiddelen.”

Iedereen die ’over’ komt, moet kaas meenemen. Zus Angela en haar vriend Arjan hebben afgelopen weekeinde drie kilo biefstuk meegenomen. „Ingesealed,” lacht Melissa. „Met kroketten wordt dat moeilijk. Die mis Fer wel, net als zijn patatje oorlog, en ik de echte frietsaus van McDonald’s. Die mayo hier is drab.”

Ze zegt zich weg te cijferen voor hem, maar het aanpassen is best pittig, ook voor Bodde zelf. ,,Ik ben nu eenmaal geen avonturier,” verduidelijkt Bodde. „Nooit geweest. Ik hoef de deur ook niet uit voor ver-weg-vakanties. Straks als de zomervakantie aanbreekt, keren we terug naar Nederland. Dan rijden we langs Plopsaland in België voor die kleintjes, maar daarna gaan we lekker naar huis. Niks Spanje of ver weg. Gewoon lekker thuis.