Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 27-12-2011 14:21:00

Bob Kootwijk: 'Het voelde als een mes in m'n rug'

ADO Den Haag bereikte in 2011 Europees voetbal. Bob Kootwijk was *e*en van de assistenten van hoofdtrainer John van den Brom. Ondanks het succes werd zijn contract niet verlengd. Aan de vooravond van Kerstmis doet hij zijn verhaal. "Ik had een dubbel gevoel."

Tekst: Lars Omloo

Terwijl heel ADO Den Haag na het bereiken van Europees voetbal uitzinnig van vreugde danste op het veld van de Euroborg, liep Bob Kootwijk na de kraker tegen FC Groningen met een strak gezicht rap de spelerstunnel in. Na de eerste explosies, uiteraard ook bij hem, keerde snel de realiteit  terug. "Ik had een dubbel gevoel. Sportief was het geweldig, maar ik besefte meteen: dit was het dan. Mijn tijd bij ADO zit erop."

 

Bij de huldiging diezelfde  avond, voor ruim tienduizend mensen, vertelde Kootwijk voor de microfoon desgevraagd aan Bas Muijs (supporter, red.) over zijn vertrek. "Het is niet vrijwillig. Zij hebben afscheid van mij genomen, niet andersom." Dat riep vragen op. Maar een interview, dat wilde hij toen niet. "Ik voelde me beroerd. De voetbalwereld slurpt je op en ineens hoorde ik er niet meer bij, zo voelde dat. Dan lag ik van de zomer op het strand en kwamen ADO-fans naar me toe: Mooi hè Bob,  Europa in. Ja, maar ik ben er niet meer bij, als enige van de staf, dacht ik dan, terwijl ik er wel aan heb bijgedragen."

 

De afgelopen maanden zat hij thuis. Kootwijk gebruikte deze voetballoze periode voor achterstallig werk in en om het huis. Hij ging zelf weer een paar keer per week sporten. En hij had eindelijk eens tijd om naar zijn in Amsterdam studerende dochter te gaan kijken, die intensief roeit bij Nereus. "Superleuk die wedstrijden op de Bosbaan." En hij kon zijn andere dochter begeleiden bij haar revalidatie na een afgescheurde voorste kruisband, opgelopen met korfballen. "Het bleek goed voor me om eens afstand te nemen van het voetbal, je prioriteiten te verleggen en in te zien dat het voetbal erg veel beslag op je legt, waardoor je vaak dingen mist en daar dan te weinig van geniet."

 

Intussen heeft Kootwijk dus zijn hoofd leeggemaakt, na drie bewogen jaren bij ADO Den Haag. Hij komt energiek over en vertelt weer lekker in z'n vel te zitten. In grandcafé Dudok wil hij kort voor Kerstmis nu wél zijn verhaal doen over zijn vertrek bij ADO. De vraag is waarom ondanks de sportieve voorspoed zijn contract niet werd verlengd, ook al zag de samenwerking met de rest van de staf er voor de buitenwereld op het oog prima uit.

 

De Hagenaar voelde nattigheid op het trainingskamp in Estepona, tijdens een stafvergadering. "Mark van der Kallen van de raad van commissarissen maakte een opmerking over het komende seizoen, maar richtte zich heel specifiek tot John en Maurice (Steijn, toen nog assistent van Van den Brom, red.). Op dat  moment dacht ik: hier gaat iets mis. Uiteraard vroeg ik daarna John naar de plannen. Hij wilde op dezelfde voet doorgaan, maar zei dat hij daar niet over ging. Onzin natuurlijk. Als hoofdcoach is hij daar leidend in, leek me zo. Toen ik er kort na de winterstop nog een keer om vroeg, zei hij dat ze er nog niet uit waren en er later op teruggekomen zou worden. Hij ontliep zijn verantwoordelijkheden. Vanaf dat moment hoefde ik niet meer bij voetbaltechnische vergaderingen te zijn. Ik hoorde zelfs niet eens meer dat ze er waren. Schokkend. Zo waren er meer dingetjes die me deden vermoeden dat het wel eens afgelopen kon zijn."

 

Een club heeft het recht een contract niet te verlengen, erkent Kootwijk. "Wat me pijn heeft gedaan is de manier waarop. Ze schoven het maar voor zich uit, ze waren zeker bang dat ik er met m'n pet naar zou gooien. Zo zit ik niet in elkaar, ik bleef ook loyaal naar John, Maurice en de club. Het was schimmig, niet transparant. Van den Brom is geen vent geweest, hij had in mijn gezicht moeten zeggen wat er speelde. Maurice Steijn idem. Wilde ook niets zeggen, hulde zich in nevelen. Notabene degene met wie ik alles heb gedeeld, een mentor voor ben geweest, een nacompetitie mee heb ontlopen en de jeugdafdeling van nieuwe impulsen heb voorzien. Dat  maakte het geestelijk zwaar. Misschien ben ik niet egoïstisch genoeg. In beiden was ik achteraf erg teleurgesteld; het voelde als een mes in mijn rug. De voetbalwereld is geweldig, maar het is ook een slangenkuil waarin degene die het hardst bijt  overleeft."

 "Naar een echte reden waarom ik weg moest, kan ik slechts gissen. Ik kreeg uiteindelijk een gesprek met Van der Kallen en Paul Beyersbergen, namens de raad van commissarissen, ze zeiden dat ze ander type persoon zochten, een ander karakter. Die beter bij hun organisatie paste. Waarom zou ik daar niet in passen?  Daar kan je je niet tegen  wapenen. Ik las onlangs  zo'n zelfde uitspraak over Aad de Mos. Wat moet je daarmee? Eigen belang misschien. We zijn notabene beide Hagenezen met een ADO-hart." "Het zal zeker geen voordeel geweest zijn dat ik in het kielzog van André Wetzel mee ben gekomen. Die moest weg, maar heeft de club naar buiten toe fantastisch uitgedragen. Ik denk dat ik me naar buiten  toe niet voldoende geprofileerd heb. Je moet jezelf doen gelden en soms met je vuist op tafel slaan."

 

Kootwijk kijkt ook in de spiegel: "Iedereen maakt fouten, ik ook. Maar ik wist natuurlijk ook wel het een en ander over de afgelopen jaren. En dat je het dan ook wel eens oneens bent met  wat mensen uit de raad van commissarissen, lijkt me niet gek. Zeker als het om  voetbaltechnische zaken  ging, maar ook hoe er soms met ons werd gecommuniceerd. Daar heb  ik dan een mening over en ventileer die dan ook. Misschien strategisch niet slim. Het zij zo, ik ben in elk geval dichtbij mezelf gebleven."

 

SPELHERVATTINGEN
Het succes van ADO voelde ook als zijn succes, vertelt Kootwijk: "Ik had een volwaardige rol in de staf, voelde me ook prima op mijn plaats in de groep. Ik ben organisatorisch sterk wat betreft de trainingen. Warming-up, de pass- en trapvormen gerelateerd aan  het spelconcept, daar ben ik intensief mee bezig geweest. Ik was ook verantwoordelijk voor de spelhervattingen. Ook de tactische beslissingen die we samen namen op basis van mijn videoanalyses, hebben vaak voor de juiste  uitvoering gezorgd. Zo had ieder zijn aandeel. Dat het elftal met vertrouwen het veld op ging kwam absoluut door het enthousiasme van John. Er zaten schitterende wedstrijden tussen, dan viel alles als een puzzel in elkaar. Dat gaf een kick."

 

Daarom was ook Kootwijk 'oprecht blij' met het behalen van Europees  voetbal. "Daar doe je het toch voor, prijzen winnen. Ik ben ook niet haatdragend naar ADO. Met 95 procent van de mensen heb ik top gewerkt. Ik denk alleen niet dat ik verdiend heb dat men zo met je omgaat, dat getuigt van weinig respect. Daarvoor heb ik te veel energie in de club gestopt. Zelfs afscheid nemen was te veel van het goede. Dat is jammer en verklaart ook mijn dubbele gevoel."

 

Ondanks alles heeft hij een schitterende tijd gehad bij ADO Den Haag. "De trainingen in het Zuiderpark, soms met een tribune vol supporters, dat is toch geweldig? Twee keer de nacompetitie ontlopen, trips naar Suriname en Polen, uit en thuis winnen van Ajax in één seizoen, Europees voetbal halen, ik heb het maar mooi meegemaakt."