Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 31-01-2009 00:25:00

Berry Powel: 'Van Grinsven leerde me koppen'

Door DENNIS JANSEN

Vraag aan Berry Powel: Of hij na een kleine maand al een goed beeld kan geven van de Hagenaar? Zijn antwoord: "Open, niet op z'n mondje gevallen en humor, vooral veel humor." Een kleine stilte en dan: "Ja, daar pas ik wel goed tussen.

Ik geloof dat iedereen wel alles van mij weet." Desondanks, toch een interview met de goedlachse aanvaller. Omdat hij de nieuwe spits is van ADO Den Haag, de zoveelste in de laatste vijf jaar. Omdat hij zaterdagavond tegen de club voetbalt waar hij vijf weken geleden nog in dienst was. En omdat iedereen stiekem toch niet alles al van hem weet.

Berry Powel groeide op in Amersfoort, als zoon van een Surinaamse vader en Hollandse moeder. "Maar ik ben opgevoed door mijn moeder," haast hij zich te zeggen. "Mijn vader heb ik amper gekend. Toen ik een jaar of twee, drie was is hij er vandoor gegaan. Eén van de weinige dingen die ik van hem weet, is dat ik 26 broers en zussen heb, maar het kunnen er inmiddels ook meer zijn." "Ze vragen het me wel eens: of het een gemis is dat ik geen vader heb gekend. Maar als je geen kaas lust, zal je ook nooit weten hoe een pizza smaakt. Je weet dus niet wat je mist. En natuurlijk kijk je om je heen en zie je vaders met zonen. Maar voor mij was mijn moeder er gewoon altijd. Bovendien, tegenwoordig is het eerder regel dan uitzondering als ouders niet meer bij elkaar zijn."

Hij heeft 'm nog één keer gezien. "Op de bruiloft van mijn zus. Hij was alweer weg, voordat iedereen het in de gaten had," zegt Powel, die met zijn vriendin een dochtertje van anderhalf heeft. "Ik wil het zelf anders doen dan mijn vader heeft gedaan." Zijn moeder kreeg een nieuwe relatie. "Van mijn zevende tot mijn veertiende, dus dat is ook alweer een tijdje geleden. Nee, een vader was hij niet voor mij, maar dat is niet zo gek. Dankzij hem ben ik gaan voetballen. Mijn moeder vond dat maar eng. Van haar mocht ik echt niet op voetballen." Dat voetballen op een vereniging kwam goed uit, want als er op straat iets te beleven viel, was het jochie Powel er maar wat te graag bij. . "Ik was wild. Klom in bomen en op muren. Haalde rare fratsen uit." Pas op z'n 23ste belandde hij in het betaalde voetbal.

Via AFC Quick 1890 en Leusden koos hij voor een vriendenteam van Roda'46. In dat zesde elftal bleven zijn doelpunten niet onopgemerkt. Al gauw werd hij bij het eerste gehaald. "Na vier wedstrijden had ik er tien in liggen. We speelden in de tweede klasse. Op dat moment dacht ik: de hoofdklasse, dat moet wel lukken. Daarna heb ik alles op alles gezet." Het werd nog een stapje hoger: eerste divisie bij FC Den Bosch, waarmee hij meteen kampioen werd en zich twee seizoenen later liet kronen tot topscorer van de eerste divisie. "Die eerste trainingen als prof vergeet ik nooit meer. Na mijn eerste training kwam ik thuis, plofte neer op de bank en viel in slaap. Tussendoor nog wat gegeten, maar daarna: weer slapen. De tweede dag hetzelfde. Ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Tijdens de shuttle run test kon ik absoluut niet meekomen. Ik had de conditie van een wijkagent."

Toch zat 't allemaal wel goed met Powel die langzaam wende, maar in de tweede helft van het seizoen zijn kans kreeg én greep. "Gert Kruys, die toen trainer was van FC Den Bosch, is heel belangrijk voor me geweest. Hij heeft mij vertrouwen gegeven. Dat heb je nodig, zeker als spits."

Dertien basisplaatsen achtereen beloonde Powel met doelpunten, negen stuks in totaal. Hij noemt ook Theo Bos. "Hij maakte altijd tijd voor je, ook ná de training. Hij gaf de voorzetten, ik werkte af.
Koppen kon ik echt niet. Als er een voorzet kwam, kopte ik de bal terug naar waar hij vandaan kwam. Of over. Jan van Grinsven, de keeperstrainer, heeft me leren koppen." De lijn van de loopbaan ging telkens in opwaartse richting. Van de eerste divisie, naar (tweemaal) topscorer, naar eredivisie. Van FC Den Bosch naar De Graafschap naar FC Groningen met tussendoor een kortstondig avontuurtje bij Millwall. Maar ineens kwam er toch een koerswijziging, twee maanden geleden bij FC Groningen. "Het mag duidelijk zijn dat Ron Jans het niet in mij zag zitten. In de voorbereiding op dit seizoen scoorde ik er lekker op los, maar na twee competitiewedstrijden zat ik op de bank, zeven keer achter elkaar. Dat vond ik gek."

"Een trainer kan het niet in je zien zitten. Kijk naar Mark van Bommel bij het Nederlands elftal onder Van Basten. En wat dacht je van Jerrel Hasselbaink. Niet goed genoeg voor AZ! Bij Feyenoord loopt een heel elftal dat overal heeft gepresteerd, behalve bij Feyenoord."

ADO Den Haag klopte een maand geleden bij hem. Trainer André Wetzel had een goed verhaal, zegt Powel. "En ik wilde gewoon spelen. Dat uitzicht had ik bij FC Groningen niet." Alle acties, voorzetten of doelpunten zijn ondergeschikt aan één doel: rechtstreekse handhaving in de eredivisie.

Voor Powel zou dat nog iets extra's betekenen. Suriname, daar was hij nog nooit geweest en dat begon steeds meer te trekken. "De sfeer, de mensen, de manier van leven, de natuur. En ik heb daar ook ooms en tantes wonen, die ik graag wil ontmoeten. We hadden dus plannen gemaakt om in de zomer naar Suriname te gaan, maar wat blijkt: als we ons rechtstreeks handhaven dan gaan we na het seizoen met ADO Den Haag."

De vraag in welke karaktertrek het Surinaamse bloed naar het oppervlak stolt, is bijna logisch. Hij lacht. "Het relaxte, hè. Maar dan ook weer té. Dus niet te laat komen, maar juist op tijd weg gaan zodat je je nog even kunt ontspannen voordat een training begint."

ADO Den Haag gaat het redden, daarvan is Powel overtuigd. Met een grijns: "Alleen jammer dat de club geen échte versterkingen heeft kunnen realiseren." Hij zegt het in het spelershome van ADO nét hard genoeg om Timothy Derijck uit zijn Sudoku te halen. De Belg reageert wijselijk met een glimlach. Nooit samengespeeld, maar iedereen kent Berry Powel toch.