Bas Nijhuis: 'Je zet me te kakken voor een heel stadion'

Zonnebankbruin, de gitzwarte haren strak van de gel, expliciete gebaren. Scheidsrechter Nijhuis is acteur onder de acteurs.Bas Nijhuis is niet vies van een beetje show

door Guus Dubbelman 

 

 

Het gebeurt niet vaak dat de scheidsrechter beroemder is dan de 22 spelers op het veld, maar bij ADO Den Haag tegen NEC is dat toch echt het geval. Afgelopen week was er haast geen columnist die géén stukje schreef over Bas Nijhuis, de man van het historische Hawkeye-doelpunt van Feyenoord en de man die vorige week een overtreding op Ajax-doelman André Onana over het hoofd zag. Nijhuis speelt een belangrijke rol in de kampioensrace.

 

 

De Twentse arbiter stond er zelf ook versteld van, van al die aandacht. 'Ik zei vooraf in de kleedkamer nog tegen mijn assistenten: er zijn toch verkiezingen, moeten ze daar niet over schrijven?' Grofweg komen al die columns neer op één prangende vraag: is het niet te veel een Bas Nijhuis-show aan het worden?

 

Als razendsnelle rechtsbuiten met een voorzet die meestal achter het doel verdween, wilde Bas Nijhuis als jeugdspeler van De Tubanters geen Marco van Basten worden. Nee, Anders Frisk heette zijn held, de Zweedse scheidsrechter met zijn lange blonde haren en opengeritste shirt.

 

 

Zonnebankbruin

Zelf is Nijhuis ook niet vies van een beetje uiterlijk vertoon. Zijn hoofd is zonnebankbruin en de gifzwarte haren staan strak van de gel. En nee, een uitnodiging om bij Voetbal Inside te zitten zal hij niet snel weigeren. 'Maar ik vond dat soort dingen altijd al leuk om te doen. Nu valt het kennelijk meer op. Maar ik doe niet anders dan anders.'

 

Deze zaterdag heeft Nijhuis ADO Den Haag - NEC toegewezen gekregen. Geen wedstrijd waarmee Studio Sport zijn uitzending zal beginnen. Toch verheugt hij zich enorm op het degradatieduel, zegt hij. 'Elk punt onderin is van levensbelang. Dit is een prachtige wedstrijd om te fluiten.'

 

Kom bij hem niet aan met de veelgehoorde stelling dat een goede scheidsrechter een onopvallende scheidsrechter is. 'De man die fluit moet er stáán', vindt hij. Het 'doorgaangebaar' - de handen gestrekt naar voren - is zijn handelsmerk. Hij houdt van mannelijk voetbal.

 

 

Als op het einde van de eerste helft Gregor Breinburg op volle snelheid Edouard Duplan onderuit wil halen, maar zich op het laatste moment bedenkt, gebaart Nijhuis: voordeel! Hij heeft er zichtbaar schik in. 'Héérlijk, zo'n moment', zegt hij. 'Echt héérlijk.' Pas als de aanval voorbij is, gaat hij op zoek naar Breinburg om hem geel te geven. Die aanvaardt zijn straf zonder te morren.

 

In de catacomben schiet hij Breinburg later nog even aan. 'Daar had je geluk, vriend. Als je hem raakt, had je rood gekregen.' Ook dat is Nijhuis: acteur onder de acteurs.

 

Iets verderop in het Kyocera Stadion, op de perstribune, complimenteert oud-voetballer en Telegraaf-rapporteur Ruud Geels de scheidsrechter met zijn optreden. 'Jáááh Nijhuis', roept hij uit. 'Doet het heel goed. Laat lekker veel doorspelen. Daar hou ik van.'

 

Wat nu Bas Nijhuis is, was in de tijd van Geels Frans Derks: de Pietje Bell van het scheidsrechterskorps. 'Frans schold gewoon terug als je wat tegen hem zei', zegt Geels. Later was er Roelof Luinge. Hij stond erom bekend dat hij na afloop van een wedstrijd nog weleens De Vlieger van André Hazes in de bestuurskamer zong. En nu is er dus Bas Nijhuis, de scheidsrechter die met carnaval verkleed ging als Jeroen Zoet.

 

 

Niet overdrijven

 

Maar een Nijhuis-show? De spelers van ADO Den Haag en NEC zeggen er geen last van te hebben. NEC-aanvoerder Gregor Breinburg: 'Hij doet tenminste niet uit de hoogte.' En ADO-aanvaller Edouard Duplan: 'Nijhuis is een goede scheidsrechter. Je moet alleen niet overdrijven in de discussie, dat vindt-ie niet leuk.'

 

Als Duplan in de eerste helft op hem afstormt om te protesteren, krijgt de Fransman te horen: 'Doe nou niet, met van die wilde armgebaren. Je zet me te kakken voor een heel stadion. Zeg het gewoon later even 1 op 1.' En als ADO-doelman Zwinkels in de slotfase de bal uit nijd wegtrapt, weet die al wat hem te wachten staat: geel. 

Duplan neemt het zijn ploeggenoot niet kwalijk: 'Als voetballer weet je dat je dat niet moet doen, maar die wedstrijd is op dat moment het allerbelangrijkste in je leven. Dan kun je sommige emoties gewoonweg niet blokkeren.'

 

 

Uiteindelijk moet Nijhuis in de wedstrijd, die eindigt in een 1-0-zege voor ADO, meer kaarten geven dan hem lief is: zeven. Het is volgens hem te wijten aan de belangen die er op het spel staan. Cruciale momenten heeft hij meteen na afloop teruggekeken. Nergens zat hij fout. 

Straks, zegt hij, op weg naar Enschede, waar hij leeft tussen de kippen, ganzen en een ezel, zal hij alweer aan hele andere dingen denken dan aan de wedstrijd. Hoe hij dat doet? 'Geen idee. Ik ben vrij nuchter. Het zal de Twent in mij wezen.'

 

De Nijhuis-show is uitgebleven. Geen boze trainers, geen schreeuwende spelers, geen spreekkoren en dit keer ook eens geen toelichting voor de camera na afloop. De hoofdrolspeler zelf kan er wel om lachen. 'Ach, lekker toch? Het is weer eens wat anders.'