Baasje onder de ADO-lat. Martin Hansen: emotioneel, maar altijd eerlijk

Als onbekende stapte Martin Hansen afgelopen zomer binnen bij ADO Den Haag. Inmiddels is de pas 24-jarige keeper 1 van de leiders van het team. Een emotionele jongen die zelden woorden inslikt. Hij brengt zichzelf er wel eens mee in de problemen, maar blijft daardoor authentiek.

"Ik ben gek ja. Maar wel eerlijk."

 

 

door Daniël Dwarswaard

 

 

Het was een geintje, maar wel met een serieuze ondertoon. Henk Fraser zei gisteren nog over keeper Martin Hansen: "Hij kijkt me nauwelijks aan, omdat hij nog steeds kwaad is." 

Dat zit zo. Hansen miste de laatste wedstrijd tegen Heerenveen door een gebroken pin. De Deen wilde 'gewoon' spelen, maar de medische en technische staf besloten anders. Onzin, vond Hansen. 

 

 

Nu gaat het met de pijn wel weer. En ach, hij is het ook wel gewend. Hansen steekt al zijn vingers in de lucht en begint met tellen. Hij stopt bij acht, zoveel vingers brak hij al in zijn loopbaan.  De eerste wedstrijd na de winterstop tegen SC Cambuur staat hij er gewoon weer. "Als de trainer mij opstelt, he."

 

 

Daarover lijkt geen twijfel te zijn. Hansen is er net, maar dwong zijn plek af. De keeper pakte al punten voor ADO Den Haag. Opvallender is misschien nog wel zijn door Fraser zo geroemde mentaliteit. Elke emotie moet direct zijn lichaam uit. Positief en negatief. Zo ging hij in de pauze van Vitesse-ADO Den Haag (ruststand 5-1) volledig uit zijn stekker. Alles vloog door de kleedkamer. "Wat? Eigenlijk alles wat ik tegenkwam. Ik ben gek ja. Maar wel eerlijk. Zo doe ik het."

 

 

Later die avond bood hij via Twitter zijn verontschuldigingen aan. Niet voor die woede-uitbarsting, wel voor de ongekende wanprestatie van het team. Vorige maand ga hij na het gelijkspel tegen Excelsior nog een pittig interview in het AD. De rode draad: dit ADO heeft te weinig vechters. Hoe is dat nu? "Dat moeten we de komende weken zelf bewijzen. De 0-0 bij Heerenveen geeft hoop. Toen gingen we ervoor. Het gaat erom: Hoe ver ben je bereid te gaan? Als iedereen dat beseft, ben ik ervan overtuigd dat we in de eredivisie blijven."

 

 

Hij is pas 24, maar anoniem rondhobbelen kan hij niet. Tig keer belde hij met reservekeeper Robert Zwinkeles. Hoe gaan de ploeg uit het dal trekken? Welke rol spelen wij? Er volgden groepsgesprekken. Iedereen moest vrijuit spreken. "Als het op leiderschap aankomt, is Zwinkels een voorbeeld. Hij speelt niet en is toch belangrijk voor het team. En voor mij. Ik het het vaak anders meegemaakt met een tweede keeper die er alles aan deed om je dwars te zitten. Heel sneaky."

 

 

Hansen genoot zijn opleiding bij het machtige Liverpool. Als tiener verliet hij zijn familie om in Engeland te gaan wonen. Eerst bij een gastgezin, later op zichzelf. Natuurlijk vormde het hem. Maar dat blinde fanatisme is niet aangeleerd. "Dat zit in mijn karakter. De kleine Martin had dat ook al. Met alles. Elk potje dobbelen moest ik winnen. Als ik in een kart stapte dan moest ik de snelste ronde rijden."

 

 

Hij vertelt het uitkijkend over de zee. Ondanks de prachtige omgeving hebben profvoetballers het vaak niet op trainingskampen. Hansen ziet het anders. "We zitten hier vijf dagen. Veel te kort. Tien dagen was mooi geweest. Je moet met elkaar lachen, elkaar echt leren kennen, elkaar snappen. Ik denk dan vaak terug aan een seizoen bij Viborg. We hadden geen superspelers, maar knokten voor elkaar omdat iedereen elkaar accepteerde. Dat moet een voorbeeld zijn voor dit jaar."