Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 19-04-2007 13:10:00

Analyse ADO: missie is mislukt

 

DEN HAAG - Wie had beweerd dat ADO Den Haag met zeventien punten uit de eredivisie zou zijn gedegradeerd, was linea recta naar het gekkenhuis doorverwezen. De vraag die nu bij iedere voetbalminnende Hagenaar op de lippen bestorven ligt: hoe kon dat dan tóch gebeuren?

Voetbalstad Den Haag werd in de vorige zomer een gouden toekomst voorgespiegeld. Twee jaar was de bouw van het nieuwe stadion in het Forepark uitgesteld, maar eindelijk zou deze zomer de overgang plaatshebben. Het was, kortom, nog één keertje overleven met een beperkt budget (acht miljoen euro), daarna zouden het bedrijfsleven en vele voetbalfamilies weer massaal de weg naar ADO vinden. En dan kon het vizier naar boven worden gericht, naar de middenmoot, het linkerrijtje, misschien wel de subtop.


Maar de laatste etappe van de overlevingstocht werd een helletocht. ADO verwerd een eilandenrijk, waar in alle geledingen de leiding ontbrak. Allereerst vertrok in augustus vorig jaar algemeen directeur Robert Langenbach nadat hij zich beledigd had gevoeld door Ruurd de Boer, de voorzitter van de Raad van Commissarissen.
In het zicht van de haven, het nieuwe stadion en zijn kindje, zwaaide Langenbach af, kort nadat hij ADO op de valreep nog even Mark de Vries -achteraf een miskoop- in de maag had gesplitst. Uit de top verdween in dezelfde maand ook technisch directeur Rob Baan, die al na enkele maanden vond dat hij niet serieus werd genomen.

De ADO-boot was op dat moment niet alleen stuurloos, maar ook zinkende. John van Ringelenstein, vice-voorzitter van de Raad van Commissarissen, belandde als tussenpaus even op de hoogste troon van algemeen directeur. Hij legde Pascal Bosschaart en Richard Knopper vast.

Met de komst van het duo vroeg men zich in het Zuiderpark nog net niet af of de slingers in de breedte of in de lengte moesten worden opgehangen. Middenmoot moest nu wel haalbaar zijn, al waarschuwde hoofdtrainer Frans Adelaar voor al te hoge verwachtingen.


Ook op de bank bleef de harde hand uit en was er verdeeldheid, omdat Schoenmaker en Adelaar elkaar niet konden luchten of zien. De clubleiding wilde ’netjes blijven’ en dus de trainer niet ontslaan, ook niet toen ADO na tien wedstrijden nog altijd maar één punt had. De naïeve gedachte dat het wel goed zou komen werd ingegeven door het grote aantal blessures, er was zelfs een beenbreuk en natuurlijk, de laatkomers moesten nog worden ingepast.
Maar ook in de spelersgroep ontbrak dit seizoen de eenheid én leiding. Oud verweet Jong een gebrek aan mentaliteit, Jong wist het allemaal beter. En er was geen Martin Jol, geen Cor Lems, geen Jeffrey van As en geen Tommie van der Leegte, spelers die voorop gingen in de strijd, spelers die met hun vuist op tafel sloegen en de gelederen sloten.


Ondertussen had Piet van der Pol met succes gesolliciteerd op een advertentie in de krant: de Noord-Hollander werd de nieuwe algemeen directeur en begon in oktober. Een maand later volgde de ingreep, niet van de Raad van Commissarissen noch van Van der Pol, maar van Midden-Noord, op een heel verkeerde manier. In de vijftiende speelronde, tijdens de tiende nederlaag, stond een groep ineens op het veld.
Door de zijdeur verliet Frans Adelaar een dag later de club. De man, die ADO twee seizoenen wél in de eredivisie had gehouden, werd door de supporters verantwoordelijk gehouden voor het vertrek van Edwin de Graaf, Dorus de Vries, Geert den Ouden, Daniël Rijaard (verhuurd aan Excelsior) en eerder Sjaak Polak, met wie hij openlijk botste, én de nieuwe beschamende reeks.

Schoenmaker bleef en nam het stokje, met graagte, over van Adelaar. De stunt in Groningen (2-5) beloofde veel, maar bleek een incident. Het clubicoon, bij de supporters niet stuk te krijgen, kreeg nooit het vertrouwen van de clubleiding, die telkens riep een tussenpaus ’van kaliber’ te willen. Pas toen die niet voorhanden bleek, mocht ’Sexy Lexie’ het doen. Veelzeggend was dat het aanblijven van Schoenmaker in de nieuwjaarsrede van Van der Pol slechts een tussenzinnetje was. Over gebrek aan leiding, eenheid en duidelijkheid gesproken…

Schoenmaker heeft inderdaad gefaald. Hij liet de teugels vieren en dat leek na de krampachtige sfeer, die onder de achterdochtige Adelaar was ontstaan, aanvankelijk de juiste aanpak. Maar eigenlijk maakte de selectie al snel zelf duidelijk eigenbelang boven clubbelang te stellen.


Het trieste voor Schoenmaker is dat de mensen die hem toen het ’vertrouwen’ schonken -algemeen directeur Piet van der Pol en technisch manager Peter Hofstede - nu laten doorschemeren daarmee een grote fout te hebben gemaakt. Diezelfde Van der Pol en Hofstede slaagden er in de winterstop in één versterking te halen, maar moesten daarvoor erg diep in de buidel tasten. ADO wees Tscheu La Ling, die de helpende hand bood, de deur en haalde Hoogendorp weg bij VfL Wolfsburg.
De Hagenaar werd niet De Verlosser die hij graag wilde zijn. Overigens heerste in de technische staf verdeeldheid over de prioriteiten van de aankoop. In het centrum van de verdediging lag een gat dat niet fatsoenlijk kon worden opgevuld. Ook Rob Jansen mag zich dat verval als spelersmakelaar en technisch adviseur van de club aantrekken.


Het ontbrak ADO dus kortom aan leiding op het veld, op de bank, in het technisch management én in de directie. Dat alles met goedvinden van de Raad van Commissarissen, die toezicht hield maar nergens ingreep. De hoge heren van ADO zullen hun conclusies moeten trekken, want de missie van ADO is mislukt. In sportief én organisatorisch opzicht, omdat (opnieuw) de supporters niet in de hand konden worden gehouden.

Grote verliezer behalve club, supporters en bedrijfsleven is de gemeente Den Haag, die een paar jaar geleden voetbal als theater ging zien. De voormalige sportwethouder Wilbert Stolte c.s. stelden ADO een prachtig voetbalpaleisje in het vooruitzicht.

Met voor het Haaglandse bedrijfsleven een logistieke superontmoetingsplek in de oksel van het Prins Clausplein. Kosten: een slordige 28 miljoen euro. O ja, en voor de zogeheten jaarlijkse ’upgrading’ van de selectie werd nog eens zeven miljoen euro uitgetrokken. Een boel geld, waar ADO eigenlijk maar één ding voor hoefde te doen: als stabiele middenmoter het nieuwe stadion betreden. En dat nu is niet gelukt.