Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 10-02-1930 19:05:00

ADO kruipt door het oog van de naald

Het veld was hard, maar het bovenlaagje was, wegens de zon, nogal glad. Misschien was dat mede oorzaak van het feit, dat de thuisclub hopeloos uit vorm. was.

Hoe het ook zij: de ook nu weer talrijk opgekomen aanhangers van de rood-groenen hebben 87 benauwde minuten doorgemaakt; eerst daarna toch maakten de A.D.O.-ers het winnende doelpunt

door ir Aad van Eemenes.

Erkend dient dat de Dordtenaren beter speelden en dat zij veel meer tegenstand boden dan verwacht was. het leek af en toe wel of zij om een kampioenkans kampten, zoo geestdriftig speelden zij. In elk geval een goede, sportieve opvatting, die bijdraagt tot een regelmatigen eindstand der competitie. De doelpunten beslissen den wedstrijd; jammer dat het vaak zulke leelijke zijn, zooals ook enkele in deze ontmoeting. De eerste van A.D.O. was mooi: een hoogen bal, door W. lap hard tegen den wind in naar links geplaatst kon v. d. Meer net naar rechts trappen en daarop scoorde G. Tap met n fraai diagonaalschot. De gelijkmaker van D.F.C. ontstond echter na een fantastisch heen en weer getrap, dat voortvloeide uit een door yuax gestopt schot van V. Dam. Met behulp van een paar A.D.O.-ers werkte Ruisch den bal over de lijn. Van de goede soort was het 2e doelpunt, kort daarop door de Dordtenaren gemaakt. Wepster zette n.l. na een prachtigen ren hard voor en Van Dam knalde den bal er ineens in.

Daarentegen was het gelijkmakende doelpunt weer een zwijntje, een Aangeschoten handsbal werd tot penalty geproclameerd en v. Osch benutte de kans het Derde doelpunt was afkomstig van invaller De Roo, die op een door v. Osch voorgezetten en door G. Tap naar doel gewerkten bal goed doorliep. En tenslotte veroorzaakte invaller-doelman Jas een vrijen schop voor doel waaruit de bal werd weggewerkt, doch v. Osch stond op de loer en scoorde met n vervaarlijken draaibal.

Daar tusschendoor was de thuisclub niet noemenswaard in de meerderhe'd geweest, alzóó voor rust niet. Wel waren aanvankelijk haar aanvallen gevaarlijker het eerste doelpunt werd vrij gauw gemaakt doch daarna bleef de stevige D.F.C.-verdediging meester van het terrein, niet het minst ook door buitenspel zetten. De A.D.0.-voorhoede werd hoe langer hoe minder; W. Tap had een volslagen offday en dat had zeen weerslag in de geheele ploeg. De rechterwing was maar z-elden gevaarlijk, omdat ook v. Osch zeen ouden vorm niet kon bereiken en links leidde de activiteit van v. d. Meer die te veel hooi op z vork nam tot niets, want v. Soldt was een volkomen failure. En daar Litz en Lebret met veel plezier stonden te verdedigen, uitstekend gesteund door den goed spelenden spil Wolf en de vlugge kanthalfs Mookhoek en Piantoni, was het aldra duidelijk dat de stuurlooze voorlinie der roodgroenen voor een zware taak stond.

Aanvankelijk bleek de voorhoede van D.F.C. veel zwakker dan de rest der ploeg. Toen Dragt echter van de midvoor- naar de rechtsbinnen plaats verhuisd was - invaller Zwijsen kwam toen midvoor- ging het aanmerkelijk beter, daar door het beweeglijke en handige spel der binnenspelers de vleugels Dragt v. Dam en Ruisch-Wepster nu elk voor zich in staat waren tot gevaarlijke doorbraken. Daarbij bleek dat ook A.D.O. in achterhoede en middenlinie niet sterk was. Alleen Quax was van stond af aan uitstekend, maar de backs deden naast pede, solide dingen soms erg raar en de middenlinie, waarin Breitner verdedigend zeer goed was doch Ramaker ook nu nog nog niet in vorm bleek, slaagde er maar niet in haar voorhoede aan het werk te zetten. Dat in vrij korten tijd D.F.C. een 2-1 voorsprong kreeg, valt niet te verwonderen. Bij een hard schot onder tegen de lat mocht A.D.O. nog van geluk spreken. En toen Ramaker kort voor rust een trap tegen het hoofd kreeg en daardoor vervangen moest worden door De Roo, zag het er voor de thuisclub niet best uit. Van Maren bleek als spil niet soepel genoeg, al werkte hij hard, doch v. d. Meer deed als rechtshalf keurig werk.

De tweede helft is wel onbetwist voor de Hagenaars geweest, maar de doelpunten bleven uit, behalve dan de strafschop. De gelijke stand was echter niet voldoende: A.D.O. mocht op eigen veld het verspelen van een punt niet riskeren en wellicht is het daaraan te wijten dat er vaak zoo nerveus gespeeld werd. De verdediging van D.F.C. bleef zich enorm weren, al werd het wegwerken, blijkens het groote aantal hoekschoppen, er niet beter op. Maar geen der corners had resultaat en daar de sporadische doorbraken der meest uit drie man bestaande Dordtsche voorhoede voortdurend de aandacht der A.D.0.-verdedigers eischten, bleven de vooruitzichten der roodgroenen weinig rooskleurig. Het feit, dat Wim Tap niet op dreef kwam, bleef zeen stempel op den wedstrijd drukken. Op een gegeven moment speelde hij zelfs rechtsbuiten, maar ook G. Tap maakte in het centrum niets klaar. Tot groote opluchting van het publiek had de hardwerkende De Roo -geen bijzonder speler, maar zeker beter dan v. Soldt- kort voor tijd een helder oogenblik en daarmee was de strijd beslist. Beide ploegen zetten er nog even alles op. Wolf ging bij D.F.C. zelfs voor en bij A.D.O. zagen we Breitner in de voorhoede, maar het was geheel in strijd met het aspect van deze ontmoeting, dat vlak voor het einde de stand op 4-2 gebracht werd. A.D.O. verdiende mogelijk de overwinning doordat zij meer in den aanval geweest was, maar het spel van de Dordtenaren was uit een oogpunt van combinatie en positiespel beter. Bij hen maakte vooral de jeugdige Wepster een uitstekende indruk. |

Over het algemeen werd ook nu weer fair gespeeld en dhr. Kaptein had het niet moeilijk. Zijn beslissingen wekten niet altijd vertrouwen.