Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 21-12-1964 20:04:00

ADO gokte op zege en won

Weer achtervolgt noodlot Sittardia

Toon Martens, de directeur van het sportcentrum van de I KNVB, daarvoor o.a. voorzitter van ADO, vond dat hij deze keer niet kon ontbreken in het Haagse Zuiderpark.

ADO Immers balanceerde gevaarlijk dicht langs de met rode lantaarns gemarkeerde plaatsen op de ranglijst, die een half seizoen verder onverbiddelijke uitwijzing uit de Eredivisie tot gevolg hebben. Zo er een hart onder de riem te steken viel dan moest hij. voorzitter van ADO in de meest bewogen periode van de KNVB, er bij zijn. Verwachtte Toon Martens symptonen van lichte paniek te ontdekken bij zijn komst in de hem zo vertrouwde bestuurskamer? Zo Ja, dan zal hij zich hebben verwonderd over de begroeting. "Toon", zei Nico den Doelder, nu ADO's voorzitter, "Toon Je bent precies op tijd. We gaan winnen vandaag". En toen Toon Martens zo'n twee uur later de terugreis aanvaardde naar zij gerieflijke woning in Huis ter Heide had ADO gewonnen.

Geen grootspraak dus bij ADO? Geen paniek? Nog altijd vol vertrouwen in de goede afloop van de competitie?

Dit zie voorzitter Den Doelder voor de wedstrijd: "Deze wedstrijd tegen Sittardia is voor ons heel belangrijk. We staan er allebei even slecht voor. Goed beschouwd móeten we winnen. Maar om nu te zeggen — ik heb dat hier en daar wel horen zeggen — dat de verhezer zo goed als zeker zal degraderen, gaat me te ver. Degradatie hangt niet al van één wedstrijd. Kijk daarom is er bij ons geen paniek". Dit zag vervolgens  Toon Mariens tijdens de wedstrijd:

Een heel voorzichtig spelend ADO. Een ADO, dat beslist niet wilde verliezen. Het had daarom een extra grendel op de verdediging gezet Achter het viertal Smit, Mansveld. Aardse, Van der Lee stond nog eens Jan Villerius. De "Ausputzer", zoals de Zwitsers zeggen. Want wat er ook gebeurde, achter moet de zaak potdicht zitten. Daarom stapte ADO's verdediging ook niet op de oprukkende tegenstander af, maar week het bij de geringste dreiging terug. Daarom moesten de bezetters van het middenveld. Verlangen en Hoet dichter bij de verdedigers dan bij de aanvallers opereren. En... daarom bromde het publiek. Het zag slechts drie man in het voorste gelid; Heijnen. Aarts en Van der Loop. Het drietal kreeg een enorm stuk werkterrein toebedeeld. Het moest bovendien nog voor doelpunten zorgen. Hoe? Zij wisten het eigenlijk zelf niet. Bij gebrek aan mankracht zat er weinig anders op dan het ondernemen van soloacties. Die liepen als gevolg van de numerieke minderheid bijna steeds op niets uit. Dan bromde het publiek nog luider.

Dat ontevreden publiek had men bij ADO bij de beraadslagingen over de te volgen tactiek ingecalculeerd. Want, ADO was met zo maar het veld ingestapt Er was binnenskamers druk gesproken. Dit was, zo sprak voorzitter Den Doelder, het resultaat:

Op slot

Wij zijn op dit ogenblik la het stadium, dat niet de vraag wat vindt het publiek het aantrekkelijkst onze eerste zorg is. Voorop staat op dit ogenblik bet behalen van punten. Kijk, wij denken, laat staan zeggen natuurlijk niet "publiek lk veracht u" Sterker nog, Wy zijn er van overtuigd uiteindelijk het publiek ook een plezier te doen. ADO ln de Eerste Divisie. ADO in de Eredivisle dus. Daarom gaat achter de zaak op slot. Als het goed is, betekent dat het binnenhalen van minimaal één punt. Daarom ook moet er rust komen in de ploeg. Niet elke week twee, drie spelers vervangen door anderen van wie we eigenlUk allemaal weten dat zij elkaar in kracht niet zo veel ontlopen. We hebben dat in het begin van het seizoen te veel gedaan. Ja, en als het dan toch nog misloopt— Wat kun je anders doen dan alles wat in je vermogen ligt".

ADO won. Met 1-0. Achter was de zaak dus dichtgebleven en voor was inderdaad de toevalstreffer gekomen. Want, dat de strategie van de nauwelijks bemande aanval nog een doelpunt oplevert, kan weinig meer dan toevallig zijn. Wie dat nog niet wist, kreeg in het Zuiderpark ruimschoots de tijd om het te ontdekten. ADO's winnende doelpunt viel in de laatste seconden uit de gemakkelijkste kans die een wedstrijd te bieden heeft: een strafschop. Linksbuiten Van der Loop werd onder de voet gelopen en toen mocht Kees Aarts van elf meter afstand ongehinderd richten.

Zó te verliezen -was voor Sittardia intussen het meest fatale slot dat men zich kan denken. Elke week weer ervaart de ploeg het enorme verschil tussen de Eerste Divisie, waarin zij het vorige seizoen kampioen werd en de Ere Divisie. Telkens als het mis gaat duiken herinneringen op aan vijf jaar geleden. Toen maakte Sittardia voor het eerst kennis met de Ere Divisie. Na een seizoen werd het al teruggestuurd.

Wat de Sitardia het meest deprimeert is, dat zij te veel wedstrijden hebben verloren zonder werkelijk kansloos te zijn geweest. En dan verdwijnt het zelfvertrouwen sneeuw voor de zon. Ze hebben ter illustratie voorbeelden te over ln het kamp van Sittardia.

Te Licht
Kijk naar onze Louis Dallens. Zo klein als hij van stuk is, zo groot was hij in de Eerste Divisie. Doelpunten aan de lopende band. Nu heeft hij in vijftien wedstrijden precies één keer raak geschoten. Nu wreekt zich toch wel, dat hij met zijn 53 kg lichamelijk veel te licht Is. Kijk hoe zij de vorigs week van Go Ahead verloren. De hele wedstrijd in de aanval, maar Go Ahead maakt kort voor het einde het enige doelpunt. Kijk naar de tegenslag die ze hebben. Jan Notermans door ziekte uitgeschakeld. Wolf, een van de beste spelers, geblesseerd. Eerst aan de ene knie, nu aan de andere. Nu in de laatste minuut weer verslagen.