Bron van dit artikel


Datum plaatsing: 23-05-2003 21:10:00

ADO Den Haag na 11 jaar terug in de Eredivisie

 

Na een verblijf van 11 seizoenen in de eerste divisie keert ADO Den Haag terug op het hoogste niveau. Met Rinus Israël en Lex Schoenmaker aan het roer beleefde de Haagse ploeg een uitermate succesvol seizoen waarin nauwelijks punten werden verspeeld. Het spel verliep niet altijd vlekkeloos, maar de winst werd veelvuldig toch behaald en dat vergoedde een hoop.

Het verblijf van de Haagse club in de eerste divisie liet zich kenmerken door pieken en dalen. Bijna promotie werd afgewisseld met een verblijf onderaan de ranglijst. Ook de vele spelers en trainer wisselden elkaar in vlot tempo af. Een terugblik op 11 roerige jaren.

De degradatie

Met Mark Wotte aan het roer in de plaats van de ontslagen Co Adriaanse en de opgestapte René Notten moest FC Den Haag in de nacompetitie vechten voor lijfsbehoud. De promotie/degradatie wedstrijden tegen Go Ahead Eagles, met ongeregeldheden in Deventer, mochten uiteindelijk niet baten: FC Den Haag degradeerde naar de Eerste Divisie. Publiekslieveling Edwin ‘Pitbull’ Post verliet het Zuiderpark en besloot AZ te verkiezen als nieuwe werkgever.

1992-1993

De nieuwe zakelijkheid deed zijn intrede in het Zuiderpark. Het Bunnikse reclamebedrijf Alrecon nam de exploitatie voor zijn rekening. ADO den haag werd de handelsnaam. In december was ADO den haag (met de nieuw aangetrokken Dik Heesen en de uit de jeugd overgekomen Marco Meijer en Marcel Koning) nog winterkampioen, maar aan het eind van de rit stond de formatie van trainer Nol de Ruiter op een teleurstellende achtste positie. Uit onvrede met de resultaten zette hij de inmiddels beruchte ‘bende van zes’ (Albert van Oosten, Leo Schellevis, Danny Hoekman, Cor Lems, Frans Danen en Marcel Valk) buiten de selectie. Harry van der Laan bevestigde dat jaar zijn reputatie als goalgetter door wederom topscorer van de Hagenaars te worden.

1993-1994

Een seizoen met wisselende resultaten. Vooraf verruilde Hennie de Romeijn NEC voor ADO en bewandelde Danny Hoekman de omgekeerde weg. ADO den haag eindigde op een zevende plaats wat recht gaf op deelname aan de nacompetitie, overigens zonder een rol van betekenis te spelen. Hoogtepunt van het seizoen was echter het feit dat op initiatief van Ben Tichem uit eerbetoon aan Aad Mansveld (de meest markante voetballer die FC Den Haag ooit voorbracht), de Noord tribune werd omgedoopt tot de Aad Mansveld tribune en dat op het vak van Midden Noord een plaquette van Aadje werd onthuld. Wederom mocht Harry van der Laan (inmiddels veelvuldig Harry van Basten genoemd) zich topscorer noemen. In de beker werd revanche genomen op Go Ahead Eagles, door in Deventer met 3-2 te winnen. In de kwartfinale was NEC met 1-3 te sterk. Bij deze wedstrijd maakte Danny Hoekman furore met ‘het middenvingertje’ toen hij NEC op voorsprong zette.

1994-1995

In het seizoen ’94-’95 was FC Den Haag, met routiniers als Harry van der Laan, Marco Gentile, René Stam, Michel Adam en Anton Vriesde dicht bij een vervroegde rentree in de eredivisie. Onder leiding van Lex Schoenmaker werd de nacompetitie bereikt, waarin het door financiële problemen geplaagde FC Den Haag tot op de laatste wedstrijddag bleef meedoen. In Almelo verloor FC Den Haag met 2-1 van Heracles, dat al was uitgeschakeld, terwijl concurrent De Graafschap wel promoveerde. Of de bruiloft van Michel Adam, de dag vóór de wedstrijd in Almelo, van invloed is geweest op het vertoonde spel zal tot in lengte der dagen een raadsel blijven.

1995-1996

Na de leegloop die volgde op de gemiste promotie (dragende spelers als Van der Laan, Talan, Hoogendorp, Gentile, De Romeijn, Koning vertrokken, met in hun kielzog trainer Schoenmaker) stond de nieuwe trainer Theo Verlangen voor een schier onmogelijke opgave. Slechts Edwin Grünholz werd als ervaren speler teruggehaald en de latere publiekslieveling Gavin Price werd uit Schotland overgevlogen. De Egyptische goaltjesdief Achmed El-Agous bleek op het laatste moment te duur. Door het gebrek aan kwaliteit volgde een dramatisch seizoen waarin FC Den Haag voor het eerst in de geschiedenis zelfs op de laatste plaats in het betaalde voetbal belandde en de publieke belangstelling (minder dan duizend toeschouwers) fors terugviel. Het enige goede resultaat (1/8e finale in de KNVB-Beker, verlies thuis tegen FC Twente in blessuretijd) bleek niet genoeg om de positie van Theo Verlangen te redden. Hij ruimde het veld en de jonge Rob Meppelink fungeerde als tijdelijke vervanger. Die wist de ploeg nog even aan het voetballen te krijgen en eindigde als 15e in de competitie.

1996-1997

In een poging om het verleden weer eens van zich af te schudden besloot FC Den Haag een nieuwe start te maken. Onder een nieuwe naam (HFC ADO Den Haag) en met een nieuw logo probeerden de beleidsmakers de regio Haaglanden beter te bereiken. Mark Wotte (FC Lisse) werd aangetrokken als trainer (de club wilde eigenlijk met Martin Jol in zee gaan) en diverse amateur-internationals kwamen mee. Na met 1-0 door een doelpunt van Maurice Steijn de Residentie Cup (ook zo’n vernieuwing) op FC Barcelona (met o.a. Hristo Stoichkov en trainer Bobby Robson) te hebben veroverd volgde de tweede periodetitel als volgende trofee. In de competitie deed ADO Den Haag goed mee, maar moest in de Nacompetitie genoegen nemen met een bijrol.

1997-1998

In het seizoen erop werd onder Mark Wotte de stijgende lijn voortgezet, tot aan het behalen van wederom een periodetitel. Het succes van de trainer en zijn ploeg in de Totodivisie was niet onopgemerkt gebleven en FC Utrecht wist Wotte samen met talent John de Jong na een arbitragezaak los te weken. Assistent-trainer André Hoekstra nam het roer over maar kon de ploeg ook geen potten laten breken in de Nacompetitie. Het verval was ingezet.

1998-1999

Wederom geplaagd door financiële problemen zag ADO Den Haag zich genoodzaakt om af te zien van opzienbarende transfers. Met minimale middelen moest André Hoekstra proberen om het seizoen tot een redelijk einde te brengen. Het enige serieuze hoogtepunt dat zijn elftal beleefde was de bekerwedstrijd tegen Feyenoord in de Rotterdamse Kuip. Na aanvankelijk met 1-0 achter te zijn gekomen was het Maurice Steijn die het meegereisde legioen hoop gaf. Tot diep in de verlenging bleef de Haagse aanhang hopen op een stunt. Toch bleek Feyenoord uiteindelijk de sterkste. Jon-Dahl Tomasson wist na 109 minuten spelen de golden-goal te scoren.

1999-2000

Nadat André Hoekstra het Zuiderpark had moeten verlaten probeerde ADO Den Haag met Haagse Bluf de weg naar succes in te slaan. Rob Meppelink kreeg de eindverantwoording voor het eerste elftal. Ondanks het gebrek aan financiën wist ADO Den Haag Emiel van Eijkeren transfervrij terug te halen naar het Zuiderpark. Ook routinier Raymond Atteveld kwam transfervrij over. Het begin van het seizoen verliep hoopvol en na een aantal wedstrijden stonden de Hagenaars trots bovenaan de ranglijst. Na het forse verlies bij FC Groningen was de kaars echter gauw uit en volgde een middelmatig seizoen.

2000-2001

In de zomer van het nieuwe millennium wisselde ADO Den Haag opnieuw haar trainer. Stanley Brard werd op voordracht van Wim Jansen aangetrokken. Door bemiddeling van spelersmakelaar Rob Jansen, die inmiddels tot adviseur van de Raad van Commissarissen was benoemd, werden eveneens diverse spelers aangetrokken. Goaltjesdief Erik Tammer kwam met enkele collega’s over van Sparta en uit Brazilië werd Leonardo da Silva Moura aangetrokken. Gedurende het seizoen bleek dat Brard weinig kon aanrichten met het redelijke spelersmateriaal. De ploeg draaide een rampzalig seizoen, waarin wederom in de onderste regionen werd gebivakkeerd. Uiteindelijk besloot de NV ADO Den Haag haar trainer op straat te zetten en commissaris Piet de Zoete als tijdelijke trainer naar voren te schuiven. Het seizoen eindigde met het vertrek van diverse spelers. Ali Boussaboun verdween naar FC Groningen, Tammer en kompanen gingen naar de amateurs en Leonardo vervolgde zijn carrière in Brazilië.

2001-2002

Het seizoen na Stanley Brard zou in het teken staan van de langzame opbouw. De Gemeente Den Haag begon zich steeds nadrukkelijker bezig te houden met plannen voor een nieuw stadion bij het Prins Clausplein, grote sponsoren zouden op het vinkentouw zitten (Samsung haakte op het laatste moment af), en onder leiding van Rinus Israël en Lex Schoenmaker (beiden overgekomen uit de Verenigde Arabische Emiraten) werd sneller dan verwacht de weg naar de top ingeslagen. Met nieuwe spelers als Peter Hofstede, Maurice Verberne, Dennis den Turk en doelman Roland Jansen beschikte de ploeg over een forse dosis ervaring, met name in de as van het veld. Juist die ervaring zorgde ervoor dat de jonge spelers zich goed konden ontwikkelen. Als beloning werd deelname aan de nacompetitie sinds jaren weer eens veilig gesteld. In die nacompetitie deed ADO Den Haag goed mee maar moest het uiteindelijk toezien hoe een gestaakte wedstrijd tegen FC Volendam voor een enorme kater zorgde.

2002-2003

Het tweede seizoen in de Gouden Gids Divisie onder leiding van het superduo Rinus&Lex beloofde van meet af aan een mooie jaargang te worden. Door velen werden de Hagenaars gezien als torenhoge favoriet, mede gezien het aantrekken van Arjan van der Laan, Roy Stroeve en Jeffrey van As. Deze laatste gaf voor het seizoen al aan: ‘als ADO mij neemt worden ze gegarandeerd kampioen.’ Wedstrijd na wedstrijd werd gewonnen en concurrenten als Heracles Almelo en Emmen verspeelden kostbare punten. In het eigen Zuiderpark deelde ADO zelfs aan de nummer 2 Emmen een forse dreun uit (7-1). Het kampioenschap en de bijbehorende rentree in de eredivisie kwam zienderogen dichterbij. In de Amstelcup deed ADO Den Haag ook goed mee. In eigen huis werd weliswaar maar nipt gewonnen van amateurclub De Treffers, maar daarna volgde winst op het RKC Waalwijk van trainer Martin Jol en spits Ricky Hoogendorp. In de volgende ronde bleek PSV Eindhoven in het Zuiderpark echter nog een maatje te groot (0-3). Maar ondanks deze nederlaag tegen PSV keken de fans vooruit. Volgend seizoen staat immers een herhaling op het programma.