John O'brien: Mijn beste jaren moeten nog komen

John O'Brien (27) gaat aan zijn achtste seizoen beginnen in het Nederlands betaald voetbal. Aan de vooravond van de competitiestart vertelt de Amerikaanse nieuweling van ADO Den Haag over heupen en billen, Pulp Fiction, fietsen en fitness om vier uur 's nachts.

door Dennis Jansen

Drie maanden krachttraining in LA, zijn geboorteplaats, hebben resultaat opgeleverd, zowel in fysiek als mentaal opzicht. "Ik loop nu dus anders, meer rechtop. Ik beweeg anders, maar voel me ook anders, stabieler. Ik heb mijn lichaam beter leren begrijpen. Daardoor heb ik meer vertrouwen gekregen. Op een gegeven moment spoken er zoveel vragen door je hoofd. Wat doe ik verkeerd? Gaat het lang duren? Moet ik een ander programma volgen? Ik was een voetballer zonder vertrouwen."

John O'Brien was altijd al gek van voetbal, zelfs in Amerika, waar honkbal, american football en bastketbal voor gaan. "Je moet goed zoeken op de Amerikaanse televisie voordat je een voetbalwedstrijd tegenkomt. Meestal kijk je op Mexicaanse zenders. In Mexico is voetbal sport nummer één."

Voor O'Brien was voetbal allang sport nummer één. "Ik trapte net zo lang een balletje tegen de garagedeur totdat die gerepareerd moest worden. Honkbal, bastketbal, ik vond het allemaal te statisch. Met voetballen geniet je een bepaalde vrijheid. Met zó'n groot veld en allerlei dingen die rondom je gebeuren."

Op z'n veertiende kwam O'Brien in contact met Ajax. "Ik wilde graag naar Nederland, naar Europa. Dáár was voetballen interessant. Daar werd gepassioneerd gespeeld. Mijn vakantie was lang, ik wilde graag trainen in Nederland."

Zijn trainingsveld werd dat van Ajax, waar hij voor drie weken werd uitgenodigd. "Ik keek mijn ogen uit. Ik had gedacht: doordeweek een balletje trappen en dan in het weekeinde ervoor écht gaan. Maar daar gingen ze de hele week tekeer. Ik was danig onder de indruk."

Anderhalf jaar later –O'Brien was zestien– mocht hij definitief aan de slag in Amsterdam. "Ik weet nog goed dat ik Van Gaal zag staan. Met een klokje in de hand. Ik had werkelijk geen idee wie dat was." Net een jaar in Nederland en O'Brien zag als jeugdspeler Ajax de Champions League winnen. "Feest natuurlijk. Ja, ook ik ging toen de straat op. Wat een impact had dat! Leuk, zo'n feestje, dacht ik, en volgend jaar weer. Maar wist ik veel dat zo'n titel niet te vergelijken was met het kampioenschap van de LA Lakers, die bijna jaarlijks zo'n feest te vieren had." O'Brien vestigde zich definitief in Amsterdam, doorliep de A-elftallen van Ajax, kwam in het tweede en werd vervolgens uitgeleend aan FC Utrecht. In de Domstad leerde hij Frans Adelaar kennen, toen assistent van Mark Wotte.

Heimwee kende de Amerikaan wel degelijk de eerste jaren. "Natuurlijk, ik zou m'n laatste jaar highschool ingaan. Dat is normaal gesproken één van de leukste jaren." Fiets Voor Amerikanen is Nederland 'een grote stad, meer niet', lacht hij nu. "Amsterdam is bijna nóg bekender. Van Pulp Fiction, de film. Amsterdam staat bekend als de plaats waar alles kan. En de koffieshops natuurlijk." Nu hij een aantal jaren in de hoofdstad woont, dient hij die mening te nuanceren. "Amsterdam is niet alleen maar feesten, keiharde muziek en alleen maar gekke dingen. Het is er juist heel relaxed", aldus O'Brien die in LA ook 'alle kanten op kan'. "Een broodje eten om vier uur 's nachts is geen probleem. Trouwens: je kunt op dat tijdstip ook aan fitness doen in LA in sportscholen. Geen idee wie dat doet, maar de mogelijkheid bestáát." "Ik heb trouwens meteen een fiets gekocht. In Amerika wordt de fiets alleen bij lekker weer gepakt. Om een leuk ritje te maken. Hier zag ik mensen ook in de winter op de fiets. Muts op. Winterjas. Wind tegen. Met bagage achterop. De fiets is hier echt een vervoersmiddel." Hij leerde Nederland kennen. "Een verschil is de nuchterheid en het individualisme. Amerikanen zijn individueler ingesteld, Nederlanders kunnen makkelijker in groepen leven en samen zijn. Niet gek doen, kom er bij! Behalve als je op je achttiende een Ferrari koopt, zoals Mido, dat kan dan weer níet." In voetballend opzicht had O'Brien de stijgende lijn te pakken. De Amerikaan kwam in 1999 terug van FC Utrecht, haalde Ajax-één en kwam uit op het WK van 2002 in Japan en Zuid-Korea. Daarna wierpen spierblessures hem een eind terug ('Ik belandde van de ene in de andere blessure') en kwam hij in de jongste drie seizoenen slechts uit in negentien wedstrijden. Zijn laatste jaarcontract bij Ajax bestond uit een premiestelsel: een basissalaris en alleen wat extra's als er gespeeld werd. Bij ADO Den Haag geldt hetzelfde. De residentieclub legde hem vast, toen hij nog geblesseerd was. "Natuurlijk spreekt daar vertrouwen uit, hoewel... als je mijn m'n salarisstrook ziet... Maar uiteraard ben ik wel blij met deze kans." Zaak voor O'Brien is om te spelen, wedstrijd na wedstrijd. "Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn beste jaren nog voor me heb."