ADO huurt me niet voor de gezelligheid

Na vier jaar FC Groningen werd Leonardo dos Santos Silva door Feyenoord ingelijfd. De overgang van een provincieclub naar een topclub viel niet mee. Afgelopen seizoenen speelde de Braziliaan amper. ADO Den Haag heeft hem tot zijn grote geluk nu gehuurd voor een jaar.

 En – ook heel mooi – hij wordt vader.

door Jos Pak


Tja, Brazilianen en tijd. Het is en blijft een moeizame combinatie. Het interview met Leonardo dos Santos Silva staat gepland voor één uur, maar de kersverse huurling van ADO Den Haag laat op zich wachten. Tegen half twee meldt hij zich, met excuses. Aanvaard: het duurde allemaal wat langer in de garage.

Die 'tijdsdwang', Leonardo heeft er vreselijk aan moeten wennen toen hij in 1997 naar Nederland kwam, om te gaan voetballen bij FC Groningen. "Afspraak is afspraak zeggen ze hier altijd. Twee uur is twee uur en niet een over twee. Dat is natuurlijk ook zo, maar een paar minuutjes later kan nooit heel erg zijn. Toch?"

Het zijn zo van die cultuurverschillen die de overstap van een Zuid-Amerikaanse speler naar West-Europa bemoeilijken. Leonardo – in augustus wordt hij 27 – is er inmiddels wel aan gewend en probeert er braaf naar te handelen. Hoe tegennatuurlijk het toch ook vaak 'voelt'.

Leonardo dos Santos Silva. Geboren en getogen in Sao Goncalo, een buitenwijk van de metropool Rio de Janeiro. Naar eigen zeggen al vanaf z'n tweede, derde jaar actief als voetballer. Altijd een balletje in de buurt. Altijd bezig. Ook al was er geen geld voor geschikt schoeisel en was een fatsoenlijk veld niet voorhanden. Zijn talent bleef niet onopgemerkt. Als 14-jarige mocht hij op proef komen bij Flamengo, toch een van de grote Braziliaanse clubs. Vader Neuci Silva betaalde als 'beloning' z'n eerste voetbalschoenen.
Leonardo mocht blijven bij Flamengo, samen met jongens als Athirsson (nu Juventus) en Juan (Bayer Leverkusen). Een basisplaats wist Leonardo niet af te dwingen, maar hij speelde er wel een paar keer in de basis en zat regelmatig op de bank. "En dat wil wat zeggen als je daar op je achttiende, negentiende op de bank mag zitten." En toen meldde Groningen zich plots. "Ze kwamen eigenlijk voor een andere speler, maar de clubvoorzitter zei dat ze mij moesten nemen."

Aangepast

Zo belandde Leonardo in Nederland. Om een bestaan op te bouwen als voetbalprof. Hij heeft zich in de achterliggende jaren naar eigen zeggen aangepast. "Als ik hier ben voel ik me goed. Alleen de eerste dagen na een terugkeer uit Brazilië denk ik steeds, wanneer ga ik weer. Gek: als ik daar ben heb ik heimwee om hier weer te spelen."
Dat kwam er bij Feyenoord trouwens amper van, tot zijn grote verdriet. ADO kwam derhalve als geroepen voor de rechtsbuiten. "Dit jaar", beklemtoont Leonardo, "wordt voor mij heel belangrijk. "Ik moet een nieuw contract gaan verdienen. Dat kan ik alleen door te voetballen. En die kans is veel groter bij ADO Den Haag. Ze hebben me natuurlijk niet voor de gezelligheid gehaald."
Maar niet alleen vanwege zijn voetbaltoekomst wordt het spannend de komende maanden. Over vijf weken wordt het eerste kind van Leonardo en zijn (Braziliaanse) vrouw Ana verwacht. "Het wordt een meisje", glundert hij. "Ja, dat wilden we graag weten." De naam is ook geen geheim: Rafaella.
Die aanstaande gezinsuitbreiding was voor de tengere Braziliaan een belangrijke reden om dichtbij zijn woonplaats een club te zoeken. "Anders hadden we moeten verhuizen en nu kunnen we lekker in Rotterdam blijven wonnen. We zitten daar prima."
Het zou zo maar kunnen dat Rafaella op de eerste wedstrijddag van de nieuwe competitie wordt geboren. Jammer dan, maar de baby gaat voor. "Daar wil ik wel heel graag bij zijn. Zo vaak maak je dat niet mee."
In dit verband valt de naam van Roy Beukenkamp, de keeper van Groningen die ook onder de lat heeft gestaan bij ADO. "We moesten een uitwedstrijd spelen en zijn vrouw kon elk moment bevallen. Toen reed er iemand in zijn auto achter de spelersbus aan. Werd er tijdens de rit gebeld dat het ging beginnen. Roy de bus uit en direct naar zijn vrouw!"

Liefde

Mooi vindt Leonardo dat, daar spreekt liefde uit. Zijn donkere ogen glinsteren. Hij is al zes jaar getrouwd met Ana en zegt veel steun te hebben gehad aan zijn echtgenote bij zijn inburgering hier te lande. "Ik heb het moeilijk gehad ja. Heimwee, maar ook de manier van voetballen bij Groningen was erg wennen. Het is natuurlijk heel wat als je als jonge jongen die nog nooit uit zijn vaderland is weggeweest naar Europa gaat. En dat je ook nog rijk gaat worden."
Grapje. "Na een paar wedstrijden had ik ook wel door dat Groningen niet zo'n heel grote club was." Voor de goede orde: Geen kwaad woord over de trots van het Noorden. Hij heeft er veel geleerd en lekker kunnen voetballen.
Het hoge niveau van Feyenoord sprak hem uiteraard meer aan, maar een echte kans om daar te slagen kreeg hij zijns inziens niet. "Ik zegt niet dat ik veel vaker had moeten spelen. Maar er waren meer momenten waarop ik had kùnnen spelen. Dat Kalou niet meedeed en ik toch niet werd opgesteld."

Sans rancune, zo gaat het nu eenmaal bij een topclub. Vijf jaar geeft hij zichzelf nog na dit seizoen. Dan is hij 32 en wil hij met vrouw en kind(eren) terug naar Brazilië. "Dan ga ik iets heel anders doen. Begin ik een winkel of zo. Ik ga in ieder geval werken. Ik heb met weinig geld geleefd en met veel geld. We waren niet de armsten thuis, maar zeker ook niet de rijksten in de buurt. Mijn vader was postbode. Ik heb een jongere broer, die kan ook aardig voetballen. Maar wij hebben altijd tegen hem gezegd dat hij moest studeren. Profvoetballer worden is toch een groot risico. Je weet nooit of je het redt. En als je mislukt, dan heb je een heleboel jaren weggegooid."
Zelf voelt hij zich een bevoorrecht mens. "Ik ben een liefhebber, ik voetbal voor m'n plezier. En het is werk. Het is de mooiste combinatie."